„საქართველო და მსოფლიო“: „ნატოსა და ევროკავშირის წევრობაზე საუბარი უკვე დაგვიანებულია”
„ახალი თაობა“: ნანა დევდარიანი: „როცა ხელისუფლება იძულებულია სულ უკან იყუროს, რომ დასავლეთიდან შენიშვნები არ მიიღოს, ეს ნორმალური ვითარება არ არის“
„ახალი თაობა“: დაიჭერენ თუ არა ირაკლი ალასანიას // საერთაშორისო ხელშეკრულება თუ განზრახულებათა წერილი?
„ალია“: თავდაცვის უწყებაში ახალი სკანდალი მწიფდება – სად არის ის საერთაშორისო დოკუმენტი, რომელსაც ალასანიამ პარიზში ხელი მოაწერა?
„რეზონანსი“: საჭიროა თუ არა ნატოს წარმომადგენლობის უფრო მეტი გაზრდა საქართველოში?
„რეზონანსი“: ინტერვიუ მაია ფანჯიკიძესთან: „თოფაძის „მრეწველები“ „ოცნებიდან“ უნდა გაირიცხოს“
„რეზონანსი“: რატომ არის გასაიდუმლოებული ქართველი მებრძოლების დისლოკაციის ადგილები უკრაინაში
———————-
„საქართველო და მსოფლიო“, 25-31 მარტი, 2015 წელი
“ნატოსა და ევროკავშირის წევრობაზე საუბარი უკვე დაგვიანებულია”
შორენა ცივქარაშვილი
არასამთავრობო ორგანიზაცია “გლობალური კვლევების ცენტრმა” ქვეყნაში მიმდინარე აქტუალურ მოვლენებზე კონფერენცია გამართა. 17 მარტს სასტუმრო “ვერე პალასში” საგანგებოდ მიწვეულმა პოლიტოლოგებმა, სხვადასხვა სფეროს ექსპერტებმა და სპეციალისტებმა ქვეყანაში არსებულ სოციალურ-პოლიტიკურ ვითარებასა და მდგომარეობიდან გამოსვლის გზებზე იმსჯელეს.
ნანა დევდარიანი, “გლობალური კვლევების ცენტრის” ხელმძღვანელი: რა ენაზე აღარ გვითხრეს, ნატოში დღეს და ხვალ არ მიგიღებთო, და მაინც ვერ გავიგეთ. საინტერესოა, კიდევ ვინ ან რა ენაზე უნდა გვითხრას, რათა დავიჯეროთ და გავაცნობიეროთ, რომ ეს საკითხი დღის წესრიგში არ დგას? ჩვენ შეიძლება ძალიან გვინდოდეს ნატოს წევრობა, მაგრამ არავითარი რეალური კონტურები, რომ ჩვენ ნატოს წევრი გავხდეთ, არ არსებობს. თუმცა ეს ხელს არ უნდა გვიშლიდეს, ქვეყანა ვაშენოთ, საერთო ენა ყველა მეზობელთან გამოვნახოთ და ვეცადოთ, რეგიონში ჩვენი ტრადიციული ლიდერის როლი აღვიდგინოთ, რომელიც, პირდაპირ ვთქვათ, საქართველოს სააკაშვილმა დააკარგვინა.
ასევე ცხადია ახალი ხელისუფლების უნიათობა და არაკომპეტენტურობა, ვინაიდან კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორი დაპირებული სამართლიანობის აღდგენის პროცესის ფაქტობრივი სტაგნაციაა. ის გამოღვიძება, რომელიც იური ვაზაგაშვილის შვილის საფლავზე აფეთქებას მოჰყვა, საკმაოდ მალე მინავლდა და, თუ ამ მიმართულებით ხელისუფლება ნაბიჯებს არ გადადგამს, ეს მისი კიდევ ერთი სერიოზული მინუსი იქნება.
დღეს ასევე აქტუალურია საკითხი რიგგარეშე საპარლამენტო არჩევნების შესახებ. რეგიონული ოფისებიდან პერიოდულად გამოდის ინფორმაცია, რომ ისინი რიგგარეშე საპარლამენტო არჩევნებისთვის მზადებას იწყებენ. თუმცა, ობიექტურად რომ ვთქვათ, დღეს ჩვენი პოლიტიკური სპექტრი, მათ შორის, ხელისუფლება, რიგგარეშე საპარლამენტო არჩევნებისთვის მზად არ არის.
რაც შეეხება “ნაციონალურ მოძრაობას”, ვერც ერთი პოლიტიკური პარტია ვერანაირი “მაიდნის” მოწყობას ვერ მოახერხებს, თუ ის საკმარისი რაოდენობის ადამიანების ნდობით არ სარგებლობს. ხოლო როგორ ენდობა ხალხი “ნაციონალებს”, კარგად ვიცით და მათ რამდენიც უნდა იმანიპულირონ მიღებული პროცენტებით, ფაქტია, რომ ყველა არჩევნებზე ხმებს კარგავენ, მათი მხრიდან ნებისმიერი დესტრუქციული ქმედების მცდელობა კი ამ რეიტინგს საერთოდ გააცამტვერებს.
სოსო ცინცაძე, ექსპერტი: საქართველოში დღეს შეიძლება ბევრმა არც იცის, რა დაუჯდა უნგრეთს ნატოში გაწევრება. უნგრეთს ჰქონდა ექვსი სადავო სოფელი მეზობელთან, ამიტომ მას პირდაპირ უთხრეს: თუ ნატოში გინდა, ეს პრობლემა გადაწყვიტეთო და უნგრეთმა ამჯობინა, ექვსი სოფელი დაეკარგა. საქართველოს ნატოში შესვლა ჩვენ შეუძლებელი მაშინ გავხადეთ, როდესაც ყოფილმა ხელისუფლებამ მიიღო კანონი ოკუპირებული ტერიტორიების შესახებ, მანმადე, თეორიულად მაინც, რუსეთიც აღიარებდა ჩვენს ტერიტორიებს. ამ კანონის მიღების შემდეგ კი ხელისუფლებამ უკვე თვითონ აღიარა, რომ ტერიტორიული დავა აქვს თავის ყველაზე პრობლემურ მეზობელთან.
ჩვენი ოპონენტები, მაგალითად, ირაკლი ალასანიას პარტია და “ნაციონალური მოძრაობა”, ცდილობენ, წარმოაჩინონ, თითქოს საქართველოში არის პატარა ჯგუფი, სექტა, რომელიც ნატოს წინააღმდეგია და არის მეორე დიდი ჯგუფი, რომელიც ნატოს მომხრეა. არადა, ასე ნამდვილად არ არის. რადგან, შეიძლება, ნატოს მომხრე მე უფრო ვიყო, ვიდრე ალასანია, ვინაიდან მას თავისი კერძო ინტერესები აქვს, მე კი ამ ყველაფერს ქვეყნის ინტერესებიდან გამომდინარე ვლაპარაკობ, მაგრამ საქმე ის არის, რომ, ჩვენი დიდი სურვილის მიუხედავადაც კი, ნატოში არავინ მიგვიღებს.
რაც შეეხება ევროპასთან ასოცირების ხელშეკრულებას, ზოგიერთ ქვეყანას, უკვე 50 წელია, ეს შეთანხმება აქვს გაფორმებული, მაგრამ დღემდე არ არის ევროკავშირის წევრი. თურქეთს 30 წელი დასჭირდა იმის მისახვედრად, რომ ევროკავშირში არასდროს მიიღებდნენ და მხოლოდ ამის შემდეგ გადაწყვიტა თავისი საგარეო პოლიტიკის კორექტირება. საინტერესოა, ჩვენ რამდენი 30 წელი დაგვჭირდება იმის მისახვედრად, რომ არც ნატოში და არც ევროკავშირში არ მიგვიღებენ?
რაც შეეხება საშინაო პოლიტიკას, დღეს ყველაზე საშიში ტენდენცია სიძულვილის კულტივირებაა. მე ვხედავ სიძულვილს ახალგაზრდა თაობაში. როდესაც ეს ხელისუფლება მოვიდა, თუ ის დარწმუნებული იყო “ნაციონალური მოძრაობის” დანაშაულში, არ უნდა შეშინებოდა, უნდა მოეწყო “ნაციონალებისთვის” სასამართლო და საკითხიც დაიხურებოდა. ახლა კი ნელ-ნელა სამოქალაქო დაპირისპირებისკენ მივდივართ.
ტარიელ გაგნიძე, არასამთავრობო ორგანიზაცია “ისტორიული მემკვიდრეობის” თავმჯდომარე: ნატოსა და ევროკავშირის წევრობაზე საუბარი, ვფიქრობ, უკვე დაგვიანებულია. დღეს ევროკავშირი დაშლის პირასაა და მისი არსებობა დღეებს ითვლის. არანაკლები წინააღმდეგობებია თვითონ ნატოშიც. თუ ვსაუბრობთ, რომ გვინდა ნატოში, მაშინ უნდა დავსვათ კითხვა _ რა გვინდა ნატოში და რას მოგვცემს მისი წევრობა? ამას გარდა, ცხადია, რომ საქართველოს ნატოში მიღებას არც არავინ აპირებს და ამის შესახებ უკვე არაერთხელ საჯაროდ გვითხრეს.
მსოფლიოში გლობალური ცვლილებები მიმდინარეობს, ახალი ეკონომიკური თუ პოლიტიკური კონფიგურაციები ყალიბდება და გაუგებარია, ჩვენ მაინც იმ ძველში რატომ ვხედავთ ხსნას, რომელსაც რა პერსპექტივა აქვს, არავინ იცის! პირიქით, ახლა იმაზე უნდა ვიმსჯელოთ, რა ხდება საქართველოს გარშემო, ჩვენს სამეზობლოში და როგორ ვიპოვოთ ჩვენი ადგილი თანამედროვე მსოფლიოში.
ვთქვათ ისიც, რომ რუსეთსა და საქართველოს შორის პრობლემები მაშინ გაჩნდა, როდესაც ჩვენ, რუსეთთან კეთილმეზობლური ურთიერთობების სანაცვლოდ, ნატოში გაშესვლაზე დავიწყეთ საუბარი. რა თქმა უნდა, არც ერთ შეგნებულ ადამიანს არ ემეტება დასაკარგავად საკუთარი ტერიტორია; არც არავის სურს, მის ტერიტორიაზე სხვა ქვეყნის ჯარი იდგეს, მაგრამ ვთქვათ სიმართლე: იქ რომ რუსეთის ჯარი არ მდგარიყო, დიდი ალბათობით, თურქეთის არმის იდგებოდა და, თუ არჩევანზეა საქმე, მირჩევნია, ისევ რუსის ჯარი ყოფილიყო.
დღეს ქვეყანაში პოლიტიკის ყველაზე დიდი დეფიციტი, ზნეობრივი ფასეულობების ორიენტირის არარსებობაა. არ მესმის, რას ნიშნავს განცხადება, რომ ჩვენ ცივილიზებული სამყაროს ნაწილი უნდა გავხდეთ. რა ზნეობრივი ფასეულობები აქვს ამ სამყაროს? ჩემთვის ცივილიზაცია და ცივილიზებულობა ნიშნავს მართლმადიდებლური მცნებებით ცხოვრებას, კაცთმოყვარეობას, ოჯახის პატივისცემას, იმ ფასეულობებით ცხოვრებას, როდესაც ქალსაც და კაცსაც თავისი ადგილი აქვს და ვერავითარ შემთხვევაში ჩემთვის ფასეულობა ვერ იქნება, როდესაც ქალი ქალზე და კაცი კაცზე თხოვდება. ცოტა ხნის წინათ ვნახე სკოლამდელი ბავშვების მოსამზადებელი სახელმძღვანელო, რომლითაც ერთ-ერთ განვითარებულ ევროპულ ქვეყანაში ბავშვებს ასწავლიან. ბოდიში და, სახელმძღვანელოში, ქალისა და მამაკაცის სასქესო ორგანოები იყო დახატული და 4-5 წლის ბავშვებს ამ წიგნით ასწავლიდნენ. საკუთარი თვალით რომ არ მენახა, არ დავიჯერებდი. ასეთი ფასეულობები ჩემთვის მიუღებელია.
მამუკა არეშიძე, ექსპერტი კავკასიის საკითხებში: მინდა, იმ რისკებს, საფრთხეებსა და გამოწვევებს მივაქციოთ ყურადღება, რომლებიც დღეს ქვეყნის წინაშეა. დღეს ქვეყანა კონკრეტული სახელმწიფო მოხელეების კეთილსინდისიერებაზეა მინდობილი. მაგალითად, ვხედავ, რომ დიდი პროექტები, რომლებიც მიბმულია მრავალმილიონიან ინვესტიციებზე, წლები გადის და შედეგს არ იძლევა. როდესაც კითხვას სვამ, აღმოჩნდება, რომ იქ რაღაც ბიუროკრატიული პრობლემაა. ხშირად ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ “ნაციონალურ მოძრაობაში” არსებობს ორგანიზებული ჯგუფი, რომელიც ასეთ პროგრამებსა და ტენდერებს შლის. ასევე ორგანიზებულად ინიშნებიან “ნაციონალები” თანამდებობებზე, აბა, როგორ შეიძლება ავხსნათ, საქალაქო ტრანსპორტის სამსახურის უფროსად კეზერაშვილის მოლარის დანიშვნა, რომელიც ეზუგბაიას მარჯვენა ხელი იყო?! ამიტომ ვფიქრობ, დღეს ქვეყნაში არის საბოტაჟიც და დივერსიაც, ხელისუფლება ვერ ახერხებს, ხალხს თავისი გაკეთებული საქმის შესახებ ინფორმაცია მიაწოდოს.
ირაკლი უბილავა, პოლიტოლოგი: გასაგებია, რომ საქართველო პატარა სახელმწიფოა და მოკავშირე სჭირდება, რათა პოტენციური მოწინააღმდეგე შეაკავოს, მაგრამ ვსვამ კითხვას – რაში გვჭირდება ისეთი მოკავშირე, რომელიც ჩვენს მოწინააღმდეგეს ვერ გაუმკლავდება?
ჩემი აზრით, დღეს საქართველოში არიან პოლიტიკური ძალები, რომლებსაც გულწრფელად სჯერათ ამერიკის და ასევე არიან პრორუსული ძალები, რომლებსაც ასევე სჯერათ, რომ რუსეთი დალააგებს ვითარებას. სწორედ ამ პრორუსული და პროდასავლური ძალების კონსესუსი უნდა შედგეს ქვეყანაში. უკრაინული მოდელი უნდა გადმოვიღოთ, რომელიც მაიდნამდე იყო და რომელიც შემდგომ დაარღვიეს ამერიკელებმა.
არავინ თქვას, რომ “ნაციონალური მოძრაობა” დამოუკიდებელ თამაშს თამაშობს. მიხეილ სააკაშვილისა და “ნაციონალების” დანიშვნა კიევში ამერიკელების სურვილით მოხდა, ვინაიდან, როგორც ჩანს, ამერიკელებს სურთ, სააკაშვილმა იგივე პოლიტიკა და რეფორმები გაატაროს უკრაინაში, როგორიც საქართველოში. იქაც იმავე ტვინების გამორეცხვის პოლიტიკისა და სოციალურ-პოლიტიკური სისტემის შექმნა სურთ, როგორც ჩვენთან. ან, საერთოდ, “ნაციონალური მოძრაობის” მოშორება უნდათ ამერიკელებს და ხვდებიან ახლა, საბოლოოდ ჩაირეცხავენ თავს, ან _ საქართველოშიც სიტუაციის ესკალაცია და მაიდნის მოწყობა.
„ახალი თაობა“, 27 მარტი, 2015 წელი
ნანა დევდარიანი: „როცა ხელისუფლება იძულებულია სულ უკან იყუროს, რომ დასავლეთიდან შენიშვნები არ მიიღოს, ეს ნორმალური ვითარება არ არის“
გულიკო ბალაძე
(შემოკლებით)
„გლობალური კვლევების ცენტრის“ ხელმზღვანელის ნან დევდარიანის განცხადებით, „ქართულ ოცნებას“ ხელისუფლებით ტკბობის საშუალება არ მისცეს.
„პრაქტიკულად, 2012 წლიდან 2014 წლის ზაფხულის ჩათვლით, „ქართული ოცნება“ სრულ ძალაუფლებას არ ფლობდა. იმის გადატანაც მოუწია, რომ ბევრ რაღაცაში საკუთარი თავი მოთოკა. ეს გარე ფაქტორებზეც იყო დამოკიდებული. გარედან იყო ყიჟინა კოჰაბიტაციასა და მშვიდობიან თანაარსებობაზე. ერთი მხრივ, იყო გამწარებული ხალხი, რომელიც დამნაშავეთა დასჯას მოითხოვდა, მეორე მხრივ, არის ხელისუფლება, რომელიც იძულებულია სულ უკან იყუროს, რომ დასავლეთიდან შენიშვნები არ მიიღოს, რაც ნორმალური ვითარება არ არის. თუ არ გყოფნის გამბედაობა, ხანდახან გადადგა ნაბიჯი და დასავლელი პარტნიორები ფაქტის წინაშე დააყენო, როცა ამას შენი ქვეყნის საჭიროება მოითხოვს, მაშინ ხელისუფლებაში ყოფნის პრეტენზია არ უნდა გქონდეს, – განაცხადა ნანა დევდარიანმა „რეპორტიორის“ პრეს-კლუბში გამოსვლისას.
გლობალური კვლევების ცენტრის ხელმძღვანელმა ისაუბრა აგრეთვე ამერიკული ორგანიზაციების დაკვეთით ჩატარებული სოციოლოგიური გამოკითხვის შედეგებზეც და აღნიშნა, რომ მონაცემები რეალურ სურათს არ ასახავს:
„ჯერ არ მსმენია ნინო ბურჯანაძისაგან ისეთი მკვახე განცხადება, როგორიც მან ახლა გააკეთა – ვაშინგტონში დაწერილ რიცხვებს არ ვენდობიო. ამიტომ ეს აშკარად ჰგავს ვირაცის სურვილებით დაწერილ ციფრებს და არა – რეალობას… ვაშინგტონში ციფრების დაწერას რომ თავი დავანებოთ, რატომ ატარებინებენ კვლევებს საქართველოში არსებულ ისეთ ორგანიზაციებს, რომელთა სამუშაოსთან მიმართებით მუდმივად პრეტენზიებია?“, – განაცხადა ნან დევდარიანმა.
გლობალური კვლევების ცენტრის ხელმძღვანელმა უპასუხა აგრეთვე ჟურნალისტთა შეკითხვებს საქართველოს სხვადასხვა საშინაოპოლიტიკურ საკითხებზე.
„ახალი თაობა“, 27 მარტი, 2015 წელი
დაიჭერენ თუ არა ირაკლი ალასანიას
საერთაშორისო ხელშეკრულება თუ განზრახულებათა წერილი?
შორენა მარსაგიშვილი
(შემოკლებით)
ირაკლი ალასანიასთან დაპირისპირებაში გუშინ თავდაცვის მოქმედი მინისტრი მინდია ჯანელიძე და პრემიერ-მინისტრი ირაკლი ღარიბაშვილიც ჩაერთნენ.
რამდენიმე დღის წინ ირაკლი ალასანიამ განაცხადა, რომ მას მინდია ჯანელიძემ დაურეკა და უთხრა, რომ არ მოეწერა ხელი საჰაერო თავდაცვის მემორანდუმისათვის. მინდია ჯანელიძის თქმით, ხელშეკრულება, რომელზეც ირაკლი ალასანია საუბრობს, ბუნებაში არ არსებობს. ამასთან, იგი ადასტურებს, რომ ალასანიას ტელეფონით მართლაც ესაუბრა.
მინდია ჯანელიძე: მსგავსი ხელშეკრულება ბუნებაში არ არსებობს. იქნებ ჟურნალისტებმა მასთან დააზუსტოთ, თუ რას გულისხმობს ალასანია, შემდეგ კი მე გავაკეთებ განცხადებას.ეს ეგრეთ წოდებული ხელშეკრულება უკვე ჭორაობის საგანი გახდა. არადა, არავიტარი ხელშეკრულება არ არსებობს, სინამდვილეში საუბარია განზრახულებათა წერილზე, რომლის ხელმოწერა უკვე განხორციელებულია. თუ რაიმე სხვა ხელშეკრულებას გულისხმობს ბატონი ირაკლი ალასანია, უნდა დააზუსტოს. როცა განცხადებას აკეთებს პოლიტიკური ფიგურა, საჭიროა მეტი სიცხადე და სიზუსტე გამოხატოს. ეს განცხადება იყო არაზუსტი და არაკორექტული. სატელეფონო საუბარი მართლაც შედგა, მაგრამ ეს ეხებოდა იმ პროცედურების დაცვას, რაც აუცილებელია საერთაშორისო შეთანხმებაზე ხელმოწერის დროს. არსებობს დადგენილი პროცედურები, რომლის გავლაც აუცილებელია, გინდაც მას მინისტრი აწერდეს ხელს. კიდევ ვიმეორებ, რომ საუბარი ეხებოდა განზრახულებათა წერილზე ხელმოწერას, რადგან პროცედურები არ იყო დაცული“.
„ალია“, 27 მარტი, 2015 წელი
თავდაცვის უწყებაში ახალი სკანდალი მწიფდება – სად არის ის საერთაშორისო დოკუმენტი, რომელსაც ალასანიამ პარიზში ხელი მოაწერა?
ნინო სამხარაძე
(შემოკლებით)
ექსმინისტრი ირაკლი ალასანია აცხადებს, რომ ცნობილი ვიზიტის დროს, პარიზში, მას მინდია ჯანელიძემ დაურეკა და უთხრა, ხელი არ მოეწერა საჰაერო თავდაცვის შესახებ მემორანდუმისთვის. მოქმედი თავდაცვის მინისტრი მინდია ჯანელიძე თავდაცვის ექსმინისტრს ირაკლი ალასანიას პასუხობს: “მსგავსი ხელშეკრულება ბუნებაში არ არსებობს. მე გთხოვთ ჟურნალისტებს, იქნებ დააზუსტოთ ბატონ ალასანიასთან, რას გულისხმობს, ამის მერე გავაკეთებ განცხადებას. ჭორაობის საგანი გახდა ე.წ. ხელშეკრულება, რომელიც არ არსებობს. სინამდვილეში საუბარია განზრახულობათა წერილზე, რომელზეც ხელმოწერა უკვე განხორციელებულია”. ექსპერტი, სოსო ცისკარიშვილი პირველი იყო, ვინც ზარის ავტორი დაასახელა, რომელსაც პირველ ეტაპზე ალასანია გულმოდგინედ მალავდა, მინდია ჯანელიძემ “ალიასთან” საუბარში, მაშინვე დაადასტურა, რომ ალასანიასთან ნამდვილად ჰქონდა სატელეფონო საუბარი, თუმცა ეს საკითხი სახელმწიფოებრივად მნიშვნელოვანია და დეტალების გამჟღავნებისგან თავი შეიკავა.
“ალიას” კითხვებს ექსპერტი სოსო ცისკარიშვილი პასუხობს.
„არსებობს მყარი ლოგიკა და შევეცადოთ, მას გავყვეთ. უპირველეს ყოვლისა, მინდა ადვოკატობა გავუწიო ბატონ მინდია ჯანელიძეს და დავიცვა ის იმ თავდასხმებისგან, რომელთაც მიაჩნიათ, რომ ამ სატელეფონო ზარის ინიციატორი თავად ჯანელიძე იყო. არამც და არამც! ის ამ შემთხვევაში მხოლოდ შემსრულებელი იყო. მას შემდეგ, რაც თავდაცვის სამინისტროს ერთ-ერთი მოადგილის ანალოგიური შეთავაზება უკუგდებული იქნა პარიზში, ეს იყო პირველი მცდელობა, რომ დამორჩილებოდა თბილისიდან ზარს თავდაცვის მინისტრი. ამის შემდეგ, უკვე ბატონი ჯანელიძე ჩაერთო საქმეში და ჩემთვის გაუგებარია, რატომ თვლიან, რომ ეს არის საიდუმლო თემა, მაშინ როცა თუ ვინმესგან უნდა იყოს ეს თემა გასაიდუმლოებული, ის მხარე, შესანიშნავად ფლობს ინფორმაციას”, – ამბობს სოსო ცისკარიშვილი.
“ფაქტია, რომ საფრანგეთთან ამ თემაზე ალასანიამ დაიწყო ლაპარაკი, საინტერესო იქნება ჩვენი მკითხველისთვის მოსაზრება, უსაფრთხოების საბჭოს იმ დროინდელი მდივნის, ბატონი მინდია ჯანელიძის აზრი, იყო თუ არა ეს საკითხი განხილული უსაფრთხოების საბჭოს თავყრილობაზე რამდენიმე დღით ადრე, ვიდრე ბატონი ალასანია ამ მიზნით საფრანგეთში გაემგზავრებოდა”, – აღნიშნავს რესპონდენტი გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას.
“კონტრაქტი არ დადებულა, დღემდე მოქმედი დოკუმენტი თუ რამდენიმე დღის წინ პარიზში ყოფნისას მინდია ჯანელიძემ არ დახია, ეს დოკუმენტი ძალაშია, მასზე ლეგიტიმური ხელმოწერაა საქართველოს სახელით და ალბათ, ფრანგები დაბნეულები არიან, როცა ამ დოკუმენტის ინიციატორსა და ხელმომწერს ასე თავგამოდებით ჭირხვნის დღევანდელი ხელისუფლება. მე მაინტერესებს, ჰქონდა თუ არა ეს საკითხი ბატონ ალასანიას განხილული პრემიერ-მინისტრისა და უსაფრთხოების საბჭოს წევრების თანდასწრებით და ჰქონდა თუ არა თანხმობა ასეთი ხელმოწერისთვის, როცა ის პარიზში მიემგზავრებოდა”, – განაგრძობს ექსპერტი.
“ყველაფერს გვიჩვენებს შედეგი და როდესაც გავიგებთ, რა მოუვიდა იმ ქაღალდს, რომელზეც ბატონი ირაკლი ალასანიას ხელმოწერა იყო და სამხედრო უწყების ბიუჯეტში არის თუ არა შესაბამისი თანხა გამოყოფილი ჰაერსაწინააღმდეგო დანადგარის შესაძენად, მაშინ ვილაპარაკებთ, რა კურსით მიდის ხელისუფლება”, – დასძენს რესპონდენტი.
„რეზონანსი“, 27 მარტი, 2015 წელი
საჭიროა თუ არა ნატოს წარმომადგენლობის უფრო მეტი გაზრდა საქართველოში?
ლიკა ამირაშვილი
უდიდესი გამოწვევაა, განავითარო დემოკრატია, როდესაც საზღვრები არის მორღვეული, ტერიტორიები ოკუპირებული, – ამის შესახებ საქართველოს პრეზიდენტმა გიორგი მარგველაშვილმა განაცხადა. საერთაშორისო კონფერენციაზე მიმდინარე დისკუსიისას გიორგი მარგველაშვილმა ყურადღება გაამახვილა ქვეყნის წინაშე მდგარ საფრთხეებზე და აღნიშნა, რომ რაც დღეს უკრაინაში ხდება, საქართველოში მოხდა არა მხოლოდ 2008 წელს, არამედ 90-იან წლებში. საქართველოს პრეზიდენტის შეფასებით, რეგიონში მიმდინარეობს ჰიბრიდული ომი, რაც უსაფრთხოების მდგომარეობას კიდევ უფრო მეტად ართულებს. გიორგი მარგველაშვილმა რუსეთის ფედერაციის მხრიდან აფხაზეთთან და ცხინვალის რეგიონთან გაფორმებულ ხელშეკრულებებზეც ისაუბრა. აღნიშნა, რომ თუკი ხელშეკრულებებამდე არსებობდა საოკუპაციო რეჟიმი, ახლა ეს რეჟიმი ანექსიის რეჟიმში გადავიდა. მან ყურადღება გაამახვილა საქართველო-ნატოს თანამშრომლობაზე და მნიშვნელოვანი უწოდა ნატოსგან მიღებულ პაკეტს. პრეზიდენტის შეფასებით, მნიშვნელოვანია ნატოს მეტი წარმომადგენლობა და ჩართულობა საქართველოში და საქართველოს მეტი წარმომადგენლობა ნატოში.
თქვენი აზრით, საჭიროა თუ არა ნატოს წარმომადგენლობის უფრო მეტი გაზრდა საქართველოში და რა შეიძლება იგულისხმებოდეს მეტ ჩართულობაში? – ამ კითხვით “რეზონანსმა” საზოგადოებისათვის ცნობილ ადამიანებს მიმართა.
ავთო სულაბერიძე (დემოგრაფი): საქმე ისაა, რომ საქართველოში ნატოს ჩართულობა არ ჩანს. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ნატოს ჩვენ არ ვაინტერესებთ. ბატონ მარგველაშვილს ვეთანხმები, რომ მეტი ჩართულობაა საჭირო. ნატომ თავისი ინტერესი უნდა დაგვანახოს, თუ არადა ნატო რაღაც სხვა თამაშს თამაშობს.
ისე გამოდის, რომ არც იქითა ვართ და არც აქეთ. ქვეყნის ასე მასხარად აგდება არ შეიძლება. მიმაჩნია, რომ მარგველაშვილი მართალია, თუ სურვილი აქვთ, ჩართულობაც უნდა გაზარდონ, მაპიც მოგვცენ და უფრო აქტიურად იმოქმედონ. სხვა შემთხვევაში ჩვენ ჩვენს თავს მივხედავთ.
სერგო ვარდოსანიძე (ისტორიკოსი): პრეზიდენტის ამ განცხადებაში რა იგულისხმებოდა, არ ვიცი. ვფიქრობ, საქართველოში ნატოს წარმომადგენლობა ძალიან კარგად არის წარმოდგენილი და რა ჩართულობაზეა საუბარი?! პირველ ყოვლისა, პოლიტიკური გადაწყვეტილებაა მისაღები. ჩართულობის სიღრმე ამ საკითხს, სამწუხაროდ, არ გადაწყვეტს. პოლიტიკური ვითარებიდან გამომდინარე გამოჩნდება კონკრეტული გადაწყვეტილების მისაღებად ერი მზად არის თუ არა. აქ აზრი არის ის, რომ ნატო უფრო აქტიურად ჩაერთოს და არა ის, რომ 10 კაცის ნაცვლად 20 ადამიანი იყოს.
ჯემალ ჭკუასელი (ანსამბლ “ერიოსიონის” სამხატვრო ხელმძღვანელი): არ მესმის, ნატო რაში უნდა ჩაერთოს. თუ ჯარების შემოყვანას გულისხმობენ, ეს დიდი სისულელეა. ჯარს არავინ შემოიყვანს. ამხელა ქვეყანა – უკრაინა ვერ დაიცვეს და ნატო იქ არ არის?! სულით და გულით ევროპელი ვარ, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ნატოს ჯარები უუნაროა. უკრაინის მაგალითმა გული ძალიან გამიტეხა. რუსეთს ხმას ვერ სცემენ და რომელ ნატოზეა საუბარი.
თაკო ჩარკვიანი (პუბლიცისტი): გამიხარდებოდა, რომ ნატოს მხრიდან დაჩქარდეს, მაგრამ მე გამიხარდებოდა ჩვენი მხრიდანაც იყოს მეტი ჩართულობა. როდესაც შენ სთხოვ, რომ ნატოში მიგიღონ, შესაბამისად შენი მხრიდანაც ძალიან სტაბილური ნაბიჯები უნდა იქნას გადადგმული. ამის შემდეგ მათი მხრიდანაც უფრო მეტი ჩართულობა მოჰყვება.
იქიდან არავინ გეტყვის, რომ გინდა თუ არა ჩემი წევრი გახდიო. როდესაც შენი კოალიციის მსხვილი წევრები საეჭვო განცხადებებს აკეთებენ, კოალიციის მხრიდან პროფესიონალურ დონეზე სასწრაფო შენიშვნა უნდა გამოითქვას იმ წევრისადმი, რომელმაც უპასუხისმგებლო განცხადება გააკეთა. მაშინ, როდესაც ჩვენ ნატოში შესვლას ვიხვეწებით. ამის შემდეგ ნატო უფრო დაჩქარებულად იმოქმედებს.
„რეზონანსი“, 27 მარტი, 2015 წელი
ინტერვიუ მაია ფანჯიკიძესთან: „თოფაძის „მრეწველები“ „ოცნებიდან“ უნდა გაირიცხოს“
იაგო ნაცვლიშვილი
(შემოკლებით)
„საქართველოს ნატოში ინტეგრაციასთან დაკავშირებით გოგი თოფაძემ უნდა გააკეთოს საწინააღმდეგო შეფასება ან კოალიციამ უნდა მიიღოს შესაბამისი ზომები. მაგალითად, თავისი რიგებიდან გარიცხოს ის პარტია, რომელსაც აბსოლუტურად განსხვავებული წარმოდგენა აქვს საქართველოს საგარეო კურსზე“, – აცხადებს „რეზონანსთან“ საუბრისას საგარეო საქმეთა ყოფილი მინისტრი, „თავისფალი დემოკრატების“ ერთ-ერთი ლიდერი მაია ფანჯიკიძე.
(…)
ალასანიას თანაგუნდელი საჭიროდ არ თვლის, რომ პრემიერს ალასანიას მიმართ გაკეთებული შეფასებების გამო უპასუხოს.
ოთხშაბათს თავდაცვის ყოფილმა მინისტრმა ირაკლი ალასანიამ განაცხადა, რომ მინისტრის რანგში საფრანგეთში ბოლო ვიზიტისას მას პრემიერის უსაფრთხოების სამსახურის მაშინდელმა ხელმძღვანელმა (ახლანდელმა თავდაცვის მინისტრმა) მინდია ჯანელიძე დაურეკა და მოთხოვა, რომ საჰაერო უსაფრთხოებისთვის შეთანხმებაზე უარი ეთქვა. რატომ გააკეთა ალასანიამ ამ საკითხზე კომენტარი 4 თვის შემდეგ, ამაზე ფანჯიკიძე არ საუბრობს. მისი თქმით, ეს არის თემა, რომლის შესახებაც პარტიის თავმჯდომარემ უნდა ისაუბროს.
– დღვანდელ პრესკონფერენციაზე პრემიერმა განცხადება გააკეთა თქვენი პარტიის ლიდერის, ირაკლი ალასანიას შესახებ. მან თქვა, რომ საიდუმლო საქმეებით სპეკულირება ვაჟკაცების საქმე არ არის… რას უპასუხებთ მას?
– ამაზე კომენტარი გააკეთა ირაკლი ალასანიამ, ეს განცხადება ამაზე მეტს არ იმსახურებს.
– ალასანიამ ახლა რატომ გააკეთა კომენტარი და 4 თვის წინ, როდესაც ეს ამბავი მოხდა?
– ეს უნდა ჰკითხოთ თავად ირაკლი ალასანიას. ამ თემაზე მხოლოდ ერთი რამის თქმა შემიძლია, დღეს დილას თავდაცვის მინისტრი მინდია ჯანელიძე ამბობდა, რომ მას ირაკლი ალასანიასთან არ დაურეკავს, ახლა კი ამბობს რომ ალასანიასთან სატელეფონო საუბარი მართლაც შედგა. როგორც ჩანს, აქ კიდევ ბევრი საკითხია გასარკვევი.
– ევროინტეგრაციის შესახებაც არის კვლევაში საუბარი. საზოგადოების 79 % ნატოში ინტეგრაციის მომხრეა, ხოლო 85 % ევროკავშირში. რა სიგნალი დაინახეთ საზოგადოების მხრიდან?
– ეს არის სიგნალი იმის მიმართ, რომ თუკი ხელისუფლების რომელიმე წარმომადგენელი საწინააღმდეგოს ფიქრობს, გამოცხადებმდე კარგად უნდა დაფიქრდეს და კოალიციაში უნდა იყოს მკაცრი დისციპლინა იმ მიმართულებით, რომ არ გაჟღერდეს ისეთი მესიჯები, რომელიც ჩვენი მოსახლეობისა და ქვეყნის დეკლარირებული კურსის გამომხატველი არ არის.
– გოგი თოფაძის განცხადებაზე მიანიშნებთ?
– დიახ, ერთ-ერთი მაგალითი თოფაძის მიერ გაკეთებული განცხადებებია.
– პრემიერი არ იზიარებს თოფაძის პოზიციას…
– ეს საკმარისი არ არის. თოფაძე კოალიციაში მყოფი 5 პარტიიდან ერთ-ერთის ლიდერია, ამიტომ როდესაც კოალიციის ერთ-ერთი სუბიექტი ასეთ განცხადებას აკეთებს, ამის გამართლება არ არის, ის, რომ ეს არის ერთი დეპუტატის პირადი აზრი. პოლიტიკაში პირადი აზრები არ არსებობს. პოლიტიკაში არსებობს პარტიული და კოალიციური დისციპლინა. ვინც ამ დისციპლინას დაარღვევს, მკაცრად უნდა მოეთხოვოს პასუხი.
ან გოგი თოფაძემ უნდა გააკეთოს საწინააღმდეგო შეფასება, ან კოალიციამ უნდა მიიღოს შესაბამისი ზომები. მაგალითად, თავისი რიგებიდან გარიცხოს ის პარტია, რომელსაც აბსოლუტურად განსხვავებულიწარმოდგენა აქვს საქართველოს საგარეო კურზე.
– პრემიერისთვის მიუღებელია გუნდის შიგნიდან ინფორმაციის გარეთ გამოტანა და საჯაროდ საუბარი. იზიარებთ მის პათოსს?
– გუნდურობა აუცილებელია. ჩვენ ვისაუბრეთ დისციპლინაზე, ამ შემთხვევაშიც ამაზეა საუბარი. დისციპლინა უნდა იყოს ყველა კონტექსტში.
- „ირაკლი ღარიბაშვილმა „ნაცმოძრაობა“ სექტა უწოდა. რამდენად გამართლებულად მიგაჩნიათ ქვეყნის პრემიერისგან ასეთი ტონით საუბარი?
– ეს აღზრდის საკითხია. როგორც ჩანს, სამწუხაროდ, ახალგაზრდებს ამ კუთხით გამოსასორებელი კიდევ ბევრი აქვთ.
„რეზონანსი“, 27 მარტი, 2015 წელი
რატომ არის გასაიდუმლოებული ქართველი მებრძოლების დისლოკაციის ადგილები უკრაინაში
თეა ბეჟიტაშვილი
(შემოკლებით)
უკრაინაში მყოფ ქართველ მებრძოლებზე ყველანაირი ინფორმაციის გავრცელებას თავს არიდებენ თუნდაც იმიტომ, რომ ტრაგიკული შემთხვევის გამო ორი ქართველი მოხალისე დაიღუპა”, – პოლიტიკის, მეცნიერებათა დოქტორის ვახტანგ მაისაიას თქმით, უკრაინაში მებრძოლი ქართველი მოხალისეების შესახებ ინფორმაცია გასაიდუმლოებულია. “ამ ტრაგედიის ერთ-ერთი მიზეზი სწორედ ეს იყო, რომ მათი დისლოკაციის ადგილები დაფიქსირდა და ამან ხელი შეუწყო ტრაგედიას. ბუნებრივია, ქართველი მოხალისეები უფრო მეტი სიფრთხილით ეკიდებიან ამას და მათი ადგილსამყოფელის შესახებ ინფორმაცია არ ვრცელდება.
უკრაინის არმიის ძლიერი და სუსტი მხარეების შეფასებისას, ექსპერტი თვლის, რომ: “ყველაზე ბრძოლისუნარიან შენაერთად ეროვნული გვარდია ითვლება, დანარჩენი კი, რომლებიც მოხალისეები არიან, ამ ეტაპზე მათი საბრძოლო სიძლიერე 50-50-ზეა”. მაისაიას განცხადებით, კერძო სტრუქტურების დანაყოფებისგან განსხვავებით, ეროვნულ გვარდიაში მებრძოლებს მეტი მოტივაცია აქვთ და შეიარაღებაც ძლიერი აქვთ. “ეროვნული გვარდია ყალიბდება ისეთი მებრძოლებით, როგორებიც არიან მაგალითად: სახელმწიფოებრივი შენაერთების ოფიცრები და სერჟანტები, მოქმედი ოფიცრები და, შესაბამისად, ისინი არიან ადამიანები, რომელთაც ბრძოლის წარმოების უფრო მეტი უნარი ჰქონდათ, ამ კუთხით მე მაინც ეროვნულ გვარდიას გამოვყოფდი, რადგან ის სახელმწიფოს ეკუთვნის, ხოლო დანარჩენი კერძო სტრუქტურის შენაერთებია.”ერთ-ერთი შენაერთია “აზოვი”, რომელსაც აფინანსებდა უკრაინელი ოლიგარქი იმისათვის, რომ ეს შენაერთები კარგად აღეჭურვა. “აზოვის” დანაყოფმა საინტერესო ბრძოლისუნარიანობა გამოაჩინა, თუმცა ეს მაინც კერძო ბატალიონია და ემორჩილება იმას, ვინც ფულს უხდის”, – ამბობს ვახტანგ მაისაია.
კავკასიოლოგ ალეკო კვახაძის თქმით, უკრაინის სახელმწიფოს მხარეს მებრძოლი დანაყოფები რამდენიმე მიმართულებით უნდა შეფასდეს: “აქამდე უკრაინას კი ჰყავდა სხვადასხვა სახის სპეცდანიშნულების რაზმები, მაგრამ სახელი – სპეცდანიშნულების რაზმი ხშირ შემთხვევაში პირობითი იყო და მათ რეალურად საბრძოლო გამოცდილება არ ჰქონდათ, ისევე როგორც მთლიან უკრაინულ ჯარს და ერთადერთი, რითაც შემოიფარგლებოდა, იყო კოსოვოს კონფლიქტში მხოლოდ პატრულისა და რიგი ოფიცრების მონაწილეობა ერაყისა და ავღანეთის კამპანიებში. “რაც შეეხება დღეისათვის არსებულ სიტუაციას, უკრაინის მხარეს იბრძვის სამი ტიპის შეიარაღებული დანაყოფი: პირველი არის უკრაინის შეიარაღებული ძალები, მეორეა – უკრაინის შინაგანი ჯარი და მესამეა – ტერიტორიული ბატალიონები”, – ამბობს ალეკო კვახაძე.
მისი თქმით, ჩამოთვლილი სამი დანაყოფიდან ყველაზე ეფექტური და ყველაზე უკეთ შეიარაღებული შინაგანი ძალებია, რადგან უკრაინის შინაგან საქმეთა სამინისტრო თავდაცვის სამინისტროსგან განსხვავებით, საკუთარი დანაყოფებისთვის შეიარაღებას ყიდულობს. “მიუხედავად იმისა, რომ უკრაინას საკუთარი სამხედრო წარმოება აქვს, იქ ასეთი სისტემა მოქმედებს: სამინისტრომ შეიარაღების წარმოების კომპანიისგან უნდა შეიძინოს იარაღი და ამით შემდგომში ჯარი უნდა შეაიარაღოს. მიუხედავად იმისა, რომ ის სახელმწიფოს ეკუთვნის, უფლება არ აქვს, რომ ჯარი იარაღით მოამარაგოს. აქედან გამომდინარე, შინაგან საქმეთა სამინისტროს აქამდე უფრო დიდი დაფინანსება ჰქონდა, ვიდრე თავდაცვის სამინისტროს, შესაბამისად, შეიარაღების მხრივ, უფრო უკეთესი სიტუაცია ჰქონდა. ასევე, უკრაინის შეიარაღებულ ძალებში პრობლემა არის ის, რომ იქ ძალიან დაბალი მოტივაციაა და ფიქსირდება დეზერტირობისა და სხვა ფაქტები, ასევე, გაუმართავია ტექნიკა, თუმცა უკრაინელები სიტუაციის გამოსწორებას ნელ-ნელა ცდილობენ”, – ამბობს კავკასიოლოგი.
მისი თქმით, ისეთი ტერიტორიული ბატალიონები, როგორებიცაა: “აზოვი”, “დონბასი” და სხვა, იმით გამოირჩევიან, რომ აქვთ ძალიან მაღალი მოტივაცია, იქ აბსოლუტურად ყველა მოხალისეა და კარგად იცნობენ ადგილობრივ ტერიტორიას, რაც ბრძოლას უფრო აადვილებს. “მაგრამ პრობლემა ის არის, რომ ისინი ხშირ შემთხვევაში თვითნებურად მოქმედებენ და ზოგჯერ მათი ქმედება ცენტრალურ საბრძოლო ქმედებებთან თანხვედრაში არ არის და ზოგ დანაყოფში დაბალი დისციპლინაა. საერთოდ მთავრობა ამ ბატალიონების მძიმე შეიარაღებით მომარაგებას ერიდება, რადგან ნებისმიერ მომენტში შესაძლოა ნებისმიერი ტერიტორიული თავდაცვის ბატალიონი სახელმწიფოს წინააღმდეგ შემოუბრუნდეს, ამიტომ მათ მძიმე შეაიარაღებას სახელმწიფო ერიდება”, – ამბობს ალეკო კვახაძე.
“მისივე თქმით, უკრაინაში მყოფი ქართველი მებრძოლების გარდა, არიან ყოფილი ქართველი სამხედროები, რომლებიც უკრაინელი სამხედროებისათვის პროფესიულ ინსტრუქტაჟს ატარებენ: “რაც ღია წყაროებიდან ვრცელდება, იმის მიხედვით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ არსებობს ასეთი ქართული ლეგიონი, რომელსაც მამუკა მამულაშვილი მეთაურობს. “ასევე, ქართველები მიმოფანტულები არიან სხვადასხვა დანაყოფებში. არიან ისეთი ქართველები ძირითადად, ყოფილი სამხედროები, რომლებიც უკრაინელი სამხედროებისთვის პროფესიულ ინსტრუქტაჟს ატარებენ და ამასთან დაკავშირებით სპეციალურ კურსებსაც ქმნიან”, – ამბობს ალეკო კვახაძე.
“ჟურნალ “არსენალის” რედაქტორის, ირაკლი ალადაშვილის თქმით, ბოლო ერთი წლის განმავლობაში უკრაინელი სამხედროების საბრძოლო გამოცდილებამ ამერიკელი და ბრიტანელი მებრძოლების გამოცდილებასაც კი გადააჭარბა. “ფაქტია, რომ ამ ერთი წლის განმავლობაში, რაც უკრაინაში საბრძოლო მოქმედებები მიმდინარეობს, მათ მიიღეს დიდი საბრძოლო გამოცდილება. თუ ჩვენ ამ ომის დასაწყისში ვამბობდით, რომ ის ქართველები, ვინც აგვისტოს ომი ან ავღანეთი გაიარა, შეეძლოთ უკრაინელებისთვის საბრძოლო გამოცდილება მიეცათ, დღეს ამის თქმა სწორი აღარ იქნება. უკრაინელებმა ამ ერთი წლის განმავლობაში იმხელა გამოცდილება მიიღეს, რომ თვითონ გადაასწრებენ ამერიკელებსაც და ბრიტანელებსაც კი, რადგან ამერიკისა და ბრიტანეთის, ან ნატოს სხვა წევრების გამოცდილება ძირითადად ერაყისა და ავღანეთის ომებიდან არის, სადაც ასიმეტრიული ომები იყო, ხოლო რაც უკრაინაში ხდება, აქ თითქმის თანასწორი ძალების ბრძოლა მიდის, მათ შორის არტილერიის ფართოდ გამოყენებით”, – ამბობს ირაკლი ალადაშვილი.
მისივე თქმით, ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ნაწილი უკრაინული ძალების არის არტილერია: “არტილერიის მუშაობა სერიოზულად აფერხებს პრორუსი სეპარატისტებისა და მათი მხარდამჭერი რუსული დანაყოფების მოქმედებებს. “ასევე, გამოვყოფდი სადესანტო ძალებს და, რა თქმა უნდა, ეროვნულ გვარდიას. თუმცა არ უნდა დავივიწყოთ ჯავშანტექნიკა, მათი ტანკისტები, რომლებიც ამ ბრძოლებში გამოცდილებას ღებულობენ, რადგან სერიოზული სატანკო ბრძოლები მიდის. რომ დავაკვრდეთ, ასეთი სატანკო ბრძოლები დიდი ხანია არ ყოფილა”, – ამბობს ირაკლი ალადაშვილი.
