„რეზონანსი“: „დიდი გამყინვარების“ დასასრული? // პრეზიდენტს „ოცნება“ დითირამბებით ხვდება

„რეზონანსი“: ინტერვიუ ვახტანგ ძაბირაძესთან: „შეიძლება პრემიერს პარლამენტში მისვლა ბიძინა ივანიშვილმა ურჩია“

„ახალი თაობა“: ინტერვიუ ზურაბ აბაშიძესთან: „პრეზიდენტს იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს რეფორმაზე საინტერესო ინიციატივები ჰქონდა“

„რეზონანსი“: ინტერვიუ სოსო ცისკარიშვილთან: „გიორგი კვირიკაშვილი “ქართული ოცნების” წინასაარჩევნო სამაშველო რგოლია“

„რეზონანსი“: ინტერვიუ იგორ კვესელავასთან: „ბიძინა ივანიშვილს კიდევ ექნება პოლიტიკური სვლები შემონახული“

„რეზონანსი“: ინტერვიუ ხათუნა სამნიძესთან: „არიან ადამიანები, ვისაც „რესპუბლიკელების“ ხელისუფლებაში ყოფნა აშინებთ“

„ვერსია“: ინტერვიუ გოჩა ჯოჯუასთან: ვეფხვაძე-ბურჯანაძის გარიგების სკანდალური დეტალები

„ახალი თაობა“: ინტერვიუ ია ანთაძესთან: „მაესტრო შეიძლება „იმედი-2“ გახდეს”

„რეზონანსი“: ეროვნულმა ბანკმა ინფლაცია და ლარის კურსი თავის ნებაზე მიუშვა // გაკვირვებული მთავრობა კი მხრების აჩეჩვას აგრძელებს

„რეზონანსი“: გაზის ულევი მარაგი თუ დიდი „აფიორა“ // რისთვის სჭირდება “ფრონტერას” დროდადრო აჟიოტაჟის ატეხვა?

—————————-

„რეზონანსი“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

„დიდი გამყინვარების“ დასასრული?

პრეზიდენტს „ოცნება“ დითირამბებით ხვდება

ეკატერინე ბასილაია

პრეზიდენტის პარლამენტში გამოსვლა ორი რამით იყო თვალში საცემი – პირველი და დადებითი იყო ის, რომ “ოცნების” მმართველობის 4-წლიანი ვადის ბოლოს ტრადიცია დაირღვა და ქვეყნის პირველი პირის მოხსენებას მინისტრთა კაბინეტი პირველად დაესწრო; ხოლო მეორე და საკმაოდ სკანდალური გამოდგა ის, რომ “მრეწველმა” გოგი თოფაძემ თქვა, რომ პრეზიდენტი “ხათრით” არის არჩეული და საკმაოდ უხერხული განცხადება გააკეთა, გიორგი მარგველაშვილს ქართველი ხალხი “დაუნები ჰგონიაო”. მის ამ განცხადებას მძიმე რეაქცია მოჰყვა დეპუტატებშიც და საზოგადოების ნაწილშიც. თვით ფრაქცია “ქართული ოცნების” თავმჯდომარე გია ვოლსკიმ საპარლამენტო ტრიბუნიდან თოფაძეს განმარტება მოსთხოვა და ისიც კი აღნიშნა, რომ, სავარაუდოდ, თოფაძეს ამ განცხადების გამო პრეზიდენტისა და საზოგადოებისთვის ბოდიშის მოხდაც მოუწევს.

თავად პრეზიდენტის მოხსენებაში რაიმე განსაკუთრებული არ ყოფილა – იყო ლაპარაკი ზოგადად პრობლემებზე, თუმცა მისი გადაჭრის გზები არ დასახელებულა. იყო საუბარი ყველაფერზე და არაფერზე – ასეთი იყო ზოგადი შეფასებები. ალბათ ამ დაბალანსებული და ნაკლებად კრიტიკული მოხსენების გამო მარგველაშვილის გამოსვლა უმრავლესობას და მთავრობის წევრებს მოეწონათ და ამ ფლანგიდან კრიტიკული შეფასებებიც არ ყოფილა. უფრო მეტიც, პრემიერისა და თავდაცვის მინისტრის მხრიდან შექებაც კი დაიმსახურა.

პრემიერ გიორგი კვირიკაშვილის შეფასებით, პრეზიდენტის მხრიდან გაკეთდა “ბევრი მნიშვნელოვანი აქცენტი” და სასიხარულოა, რომ ის მთავრობის რეფორმების ოთხპუნქტიან პროგრამას იზიარებს. თინა ხიდაშელმა კი ქართველ სამხედროებზე გაკეთებული განცხადებების გამო მას, არც მეტი, არც ნაკლები, “სანიმუშო მთავარსარდალი” უწოდა.

პრეზიდენტის ყოველწლიური მოხსენება 2 საათისათვის დაიწყო. ეს მარგველაშვილის მესამე ანგარიშია და პირველი შემთხვევაა, როდესაც მას მინისტრთა კაბინეტი ესწრება. ეს ფაქტი “რესპუბლიკელების” მიერ შეფასდა კიდეც პოლიტიკური წესრიგისკენ გადადგმულ ნაბიჯად. თუმცა რა უშლიდა კაბინეტს მანამდე ყოფილიყო პოლიტიკური წესრიგი, დღეს ამაზე ხმა არავის გაუღია. აღსანიშნავია ისიც, რომ წინა ორი მოხსენებისას მინისტრთა კაბინეტი არმისვლის მიზეზად სწორედ იმას ასახელებდა, რომ კონსტიტუციით მინისტრებს თურმე პრეზიდენტის მოსმენა არ ევალებოდათ, დღეს კი ეს არგუმენტი არავის გახსენებია.

ჯანდაცვის მინისტრ დავით სერგეენკოს განცხადებით, წინა წლებში დაუსწრებლობა პიროვნულ დამოკიდებულებას არ უკავშირდებოდა – გადაწყვეტილება გუნდურად იყო მიღებული. სამაგიეროდ, მარგველაშვილის გამოსვლით აღფრთოვანებული არ დარჩენილა “ნაციონალური მოძრაობა”.

“სწორედ ესაა ჩვენი ქვეყნის უბედურება, რომ 4 წლის თავზე მთავარ მიღწევად პრეზიდენტის გამოსვლაზე მთავრობის დასწრება სახელდება,” – ამის შესახებ ფრაქცია “ნაციონალური მოძრაობა – მაჟორიტარების” თავმჯდომარე აკაკი ბობოხიძემ განაცხადა და აღნიშნა, რომ მინისტრთა კაბინეტი ერთი კაცის ჭკუით გადაწყვეტილების მიმღები ორგანო არ უნდა იყოს.

აკაკი ბობოხიძის შეფასებით, მარგველაშვილის დღევანდელი ტონი საკმარისად კრიტიკული არ იყო და ვერ პასუხობდა იმ გამოწვევებს, რომლის წინაშეც ქვეყნის მოსახლეობა დგას. ბობოხიძის ვარაუდით, ეს ტონი განაპირობა იმანაც, რომ “კვირიკაშვილმა თითქოსდა თანამშრომლობისკენ ნაბიჯი გადადგა”.

პრეზიდენტს 3 საათი უსმენდნენ პარლამენტი, მთავრობა და ელჩები. პირველი პირის ანგარიშის მოსმენის შემდეგ დებატები არ ყოფილა, მხოლოდ 12-ვე ფრაქციის თავმჯდომარეების გამოსვლები იყო 15-წუთიანი რეგლამენტით.

პრეზიდენტმა ისაუბრა იმაზე, რომ წინ საარჩევნო წელია და ის ცვლილებები, რომლებიც გასატარებელია, დღესვე უნდა გავითვალისწინოთ; საჭიროა ეროვნული ბანკის შესახებ კანონმდებლობის გადახედვა; თავისუფალი მედია ხელშეუხებელია; “გაზპრომი” არ არის მხოლოდ ენერგეტიკა; პოლიტიკური ან პირადი დაპირისპირება კონსტიტუციური ინსტიტუტების შელახვაში არ უნდა გამოიხატოს; საპროკურორო საბჭოს პროკურორების დანიშვნა-გათავისუფლების პროცესში მონაწილეობის უფლებამოსილება უნდა დაეკისროს; ადგილობრივ თვითმმართველობებს რეალური ძალაუფლება უნდა გადაეცეს; არა მხოლოდ ქალთა მიმართ, არამედ ნებისმიერი სახის ძალადობა მიუღებელია; და ა.შ.

გიორგი მარგველაშვილმა განაცხადა, რომ 2015 წელი რთული იყო როგორც პოლიტიკური, ასევე ეკონომიკური თვალსაზრისით და 2016 წელს საქართველო სწრაფ ეკონომიკურ ზრდაზე უნდა იყოს ორიენტირებული; საბიუჯეტო სახსრების უფრო ეფექტიანად გამოყენება უნდა მოხდეს; მისი აზრით, პოლიტპატიმრებად აღიარებულ პირებს სამართლიანი სასამართლოს უფლებით სარგებლობის შესაძლებლობა უნდა მიეცეთ; პირადი ცხოვრების ხელშეუხებლობის დასაცავად ჯერ კიდევ გადასადგმელია როგორც პრაქტიკული, ასევე სისტემური ნაბიჯები; მისი აზრით, უაღრესად მნიშვნელოვანია პროაქტიური საგარეო პოლიტიკის წარმოება და ევროკავშირთან თავისუფალი სავაჭრო შეთანხმების სრულად გამოყენება.

პრეზიდენტის გამოსვლა მისაღები აღმოჩნდა “თავისუფალი დემოკრატებისთვის”, თუმცა ნინო გოგუაძემ ისიც აღნიშნა, რომ განსაკუთრებული არაფერი თქმულა და მას უკმარისობის გრძნობაც გაუჩნდა. “ნაციონალების” თქმით კი, ეს იყო “კეთილი სურვილების გამოთქმა” და სხვა არაფერი.

პრეზიდენტს მცირე შესწორება მისცა “ეროვნული ფორუმის” ხელმძღვანელმა გუბაზ სანიკიძემ, რომ ქვეყნის დამოუკიდებლობაზე საუბრისას ხანდახან ზვიად გამსახურდია გაიხსენოს.

ყველაზე სკანდალური კი გოგი თოფაძის გამოსვლა აღმოჩნდა, რომელმაც თქვა, რომ პრეზიდენტის მისამართით “რამდენიმე კრიტიკა” აქვს. გოგი თოფაძემ გაიხსენა, რომ  თითქოს გიორგი მარგველაშვილმა პრეზიდენტობამდე ქართველი ხალხი “დაუნებს” შეადარა და ამით შეურაცხყოფა მიაყენა ერს. ასევე შეახსენა ისიც, რომ პრეზიდენტის ავლაბრის სასახლეში არ უნდა შესულიყო, რადგან მან ამის პირობა დადო. დეპუტატმა მარგველაშვილი გაეროს გენერალური ასამბლეის ფარგლებში აშშ-ში ვიზიტის გამოც გააკრიტიკა და აღნიშნა, რომ ქვეყნის იმიჯს უცხოეთის ერთ ქვეყანაში ორი ხელმძღვანელის ერთად სიარული არ წაადგა.

გარდა ამისა, გოგი თოფაძემ გიორგი მარგველაშვილს ქართველი ხალხის “ერთი კარგი თვისება – მადლიერებაც” შეახსენა და გააკრიტიკა იმის გამო, რომ პრეზიდენტად ის ივანიშვილმა გაიყვანა, მაგრამ არჩევნებში გამარჯვებიდან ერთი თვის შემდეგ მან ხელისუფლების მიმართ “უცნაური პოზიცია” დაიჭირა, ეს კი ქართველ კაცს არ ახასიათებს.

საინტერესოა, რომ “ნაციონალებმა” გოგი თოფაძე პრეზიდენტის ინსტიტუტის შეურაცხყოფაში დაადანაშაულეს. “დაუნის სინდრომის” სალანძღავად გამოყენების გამო კი თოფაძემ კრიტიკა გია ვოლსკისგანაც დაიმსახურა.

“რესპუბლიკელმა” დავით ბერძენიშვილმა აღიარა, რომ წინა წლებში პრეზიდენტის წინააღმდეგ “ლამის ჯვაროსნული ლაშქრობა იყო გამოცხადებული”, მაგრამ აღნიშნა, რომ მისი პარტია ამ კამპანიაში არ ჩაერთო. მიზეზი კი ის იყო, რომ პრეზიდენტი არც მტერია და არც მეგობარი, პრეზიდენტი ინსტიტუტია და მას პატივი უნდა ვცეთ.

ირაკლი ღარიბაშვილის წასვლის შემდეგ პრეზიდენტსა და “ქართულ ოცნებას” შორის ურთიერთობა ბოლომდე დათბა თუ არა, ამის თქმა ჯერ ნაადრევია, თუმცა ყინული რომ გალღვა, ეს პრემიერი კვირიკაშვილის მოხსენებაზე დასწრების გადაწყვეტილებიდანაც ჩანს და უმრავლესობის დეპუტატების ასევე დამთბარი შეფასებებიდანაც.

„რეზონანსი“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

ინტერვიუ ვახტანგ ძაბირაძესთან: „შეიძლება პრემიერს პარლამენტში მისვლა ბიძინა ივანიშვილმა ურჩია“

ელზა პაპოშვილი

პოლიტოლოგი და კონსტიტუციონალისტი ვახტანგ ძაბირაძე მიიჩნევს, რომ პრეზიდენტის პარლამენტში გამოსვლა წარმატებული იყო. მარგველაშვილმა, მართალია, ზოგადად ისაუბრა, თუმცა აქცენტები იმ თემებზე გააკეთა, რაც სახელმწიფოს განვითარებისთვის აუცილებელია. იგი ამბობს, რომ კვირიკაშვილის პარლამენტში ყოფნა წინ გადადგმული ნაბიჯია, თუმცა არ გამორიცხავს, რომ ეს ქმედება წინასაარჩევნო პროცესს უკავშირდებოდეს. მისი აზრით, პრემიერს პრეზიდენტის გამოსვლაზე დასწრება საკუთარი ნებით არ გადაუწყვეტია და ამის უკან ბიძინა ივანიშვილია, რომელმაც ჩათვალა, რომ მარგველაშვილთან დაპირისპირება არც უმრავლესობასა და არც ქვეყანას არაფერში ადგება.

„ძალიან დიდი დაძაბულობა იყო საზოგადოებაში და პოლიტიკურ წრეებში, თუ როგორ ჩაივლიდა პრეზიდენტის გამოსვლა. როგორც ვნახეთ, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. დავინახეთ, რომ არაფერი კატასტროფა არ ხდება, როდესაც პირველი პირის გამოსვლას მთავრობა და პრემიერი ესწრებიან. ამ მიმართულებით ერთი ნაბიჯით წინ წავიწიეთ. რაც შეეხება პრეზიდენტის გამოსვლას, ზოგადად ჩვენს საზოგადოებაში ყოველთვის მოლოდინია, რომ ის ან კრიტიკული უნდა იყოს, ან მთავრობის წევრებთან საუბრის შინაარსი შეთანხმებული ჰქონდეს. ამჯერად მარგველაშვილმა მთავრობის საქმიანობა კი არ შეაფასა, არამედ ისაუბრა იმაზე, რა პრობლემებია ქვეყანაში და მის მოსაგვარებლად რა უნდა გაკეთდეს. ჩემი აზრით, ეს იყო ზოგადად სწორი საქციელი, რადგანაც თუკი ჩვენ ვართ დამოუკიდებელი ქვეყანა და მივდივართ ევროპული განვითარებისკენ, აუცილებელი იყო, პრეზიდენტს აქცენტები იმ ინსტიტუტების განვითარებაზე გაეკეთებინა, რომელიც ქვეყნის განვითარების წინაპირობაა», – აღნიშნა ვახტანგ ძაბირაძე „რეზონანსთან“ ინტერვიუს დროს.

- ფიქრობთ, რომ პრეზიდენტმა აქცენტები სწორედ იმ საკითხებზე გააკეთა, რაც დღეს ჩვენს საზოგადოებას აწუხებს?

- კი, მე ასე ვფიქრობ. აქცენტები სწორად იყო დასმული. თუკი გვსურს, რომ რეფორმები სწორად განხორციელდეს, მთლიანად სტრუქტურების რეფორმა უნდა მოხდეს.

- პრეზიდენტის გამოსვლას მთავრობის მეთაური დაესწრო. ასევე ვნახეთ, რომ უმრავლესობის წევრების ტონი მარგველაშვილის მიმართ შერბილებულია. რას უკავშირებთ ამას?

- მინდა მჯეროდეს, რომ მთავრობასა და უმრავლესობაში პოლიტიკური გადაწყვეტილება მოხდა იმაზე, რომ პრეზიდენტის მიმართ ძველი დამოკიდებულება ორივესთვის წამგებიანია. მოხარული ვიქნები, თუკი ეს სიმართლეს შეესაბამება. მაგრამ არ არის გამორიცხული, რომ ეს დროებითი მოვლენაა და არჩევნებს უკავშირდებოდეს, რადგანაც წინასაარჩევნოდ პრეზიდენტთან ცუდი ურთიერთობა არ აწყობთ. რა თქმა უნდა, ქვეყანას ამ ორ ხელისუფლებას შორის კარგი ურთიერთობა წაადგება. ამიტომაც პირველი ვერსია ჩვენი საზოგადოებისთვის უფრო სასარგებლო იქნება.

- ფიქრობთ, რომ პრემიერმა გადაწყვეტილება დამოუკიდებლად მიიღო? გამორიცხავთ, რომ მას პარლამენტში მისვლა ვინმემ ურჩია?

- რა თქმა უნდა, არ გამოვრიცხავ. შესაძლოა, ეს გადაწყვეტილება პოლიტიკურ საბჭოზე იქნა მიღებული, სადაც თავისთავად ბიძინა ივანიშვილიც მიიღებდა მონაწილეობას. არა მგონია, რომ კვირიკაშვილმა პარლამენტში მისვლა დამოუკიდებლად გადაწყვიტა. არ არის ასევე გამორიცხული, რომ ეს ერთობლივი გადაწყვეტილება წინასაარჩევნოდ იყოს მიღებული.

- ბოლო დღეებში პრეზიდენტს მოსამართლეები ღიად დაუპირისპირდნენ…

- იმ მოსამართლეებს, რომლებიც პრეზიდენტს უპირისპირდებიან და დამოუკიდებლობას ქადაგებენ, რაღაც არ მახსენდება, რომ წინა ხელისუფლების პირობებში ამ ღირებულებებისთვის ებრძოლათ. მეორე მხრივ, პრეზიდენტის სურვილში, რომ სასამართლო ჯანსაღი იყოს, ცუდს ვერაფერს ვხედავ. პრეზიდენტთან დაპირისპირებით, ვფიქრობ, საზოგადოებაში ისედაც ნდობადაკარგული მოსამართლეები უფრო მეტ უნდობლობას გამოიწვევენ. არ ვიზიარებ იმას, რომ მოსამართლის დანიშვნა 3-წლიანი გამოსაცდელი ვადით უნდა ხდებოდეს. იმიტომ, რომ ეს იქნება ნაღმი, რომელიც ოდესმე აუცილებლად აფეთქდება. არ შეიძლება ქვეყანა ცხოვრობდეს იმ განცდის ქვეშ, რომ სამართალს ვერსად ვერ იპოვის. ამ მიმართულებით ხელისუფლებაც და საპარლამენტო უმრავლესობაც უფრო კატეგორიული უნდა იყვნენ.

„ახალი თაობა“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

ინტერვიუ ზურაბ აბაშიძესთან: „პრეზიდენტს იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს რეფორმაზე საინტერესო ინიციატივები ჰქონდა“

„თავისუფალი დემოკრატების“ ერთ-ერთი ლიდერი ზურაბ აბაშიძე „ახალ თაობასთან“ ინტერვიუში აცხადებს, რომ საქართველოს პრეზიდენტის ყოველწლიური მოხსენება პარლამენტის წინაშე ფორმალობა კი არა, მნიშვნელოვანი პოლიტიკური პროცესია. „ეს არ არის მხოლოდ გამოსვლა გამოსვლისთვის, ეს არის ქვეყნის პირველი პირის ხედვები ქვეყნის განვითარებაზე, მის საჭირბოროტო საკითხებზე. ამიტომ მისი იგნორირება, რასაც აქამდე ადგილი ჰქონდა, სრულიად მიუღებელია”, – ამბობს ზურაბ აბაშიძე.

- ყოფილი პრემიერის, ღარიბაშვილის მიდგომას გულისხმობთ, როდესაც ის არ ესწრებოდა პრეზიდენტის ყოველწლიურ მოხსენებას?

- დიახ, სწორედ ამას ვგულისხმობ. მისასალმებელია, რომ ეს ცუდი ტრადიცია გიორგი კვირიკაშვილმა დაარღვია და ის სხდომათა დარბაზში ესწრებოდა პრეზიდენტის გამოსვლას, მინისტრთა კაბინეტის წევრებთან ერთად. ვერ გეტყვით, ეს რამდენად უშველის `ქართულ ოცნებას~ არჩევნებზე, მაგრამ ფაქტია, რომ ახალი პრემიერი ახალი პოლიტიკური ცხოვრებისთვის მზადყოფნას აცხადებს და ამას ჩვენ მხოლოდ მივესალმებით. შეიძლება პრემიერი და პრეზიდენტი არ ეთანხმებოდნენ ერთმანეთს უამრავ საკითხში, მაგრამ ხელისუფლების შტოებს შორის პატივისცემა და ინსტიტუციების პატივისცემა დიდწილად განაპირობებს ქვეყნის დემოკრატიულობას.

- საპარლამენტო უმრავლესობამ პოლიტიკურ დებატებზე უარი თქვა, პრეზიდენტი კი თანახმა იყო დებატებზე. უკეთესი იქნებოდა პოლიტიკური დებატები? რამდენიმე დამოუკიდებელ დეპუტატს თავისი შეხედულების დაფიქსირების შესაძლებლობა არ მიეცა...

- არ მგონია, რომ ამით პრეზიდენტის გამოსვლას რამე დააკლდა. დებატების ფორმატი განსხვავებულია და ის პოლიტიკურ სხვა ჭრილში წარმოაჩენს. პოლიტიკურ ტემპერატურასაც მაღლა სწევს. ამ დროს საზოგადოების ინტერესიც უფრო მეტია ხოლმე, მაგრამ ფრაქციების ხელმძღვანელები გამოვიდნენ და ფრაქციების პოზიციები დააფიქსირეს. ეს არ მგონია, ცუდი ფორმატი ყოფილიყო. პრეზიდენტმა უმნიშვნელოვანეს საკითხებზე გაამახვილა ყურადღება, ქვეყნის ეკონომიკაზე, სასამართლო სისტემაზე ისაუბრა.

- რა საკითხებს გამოყოფდით, რომლებზეც პრეზიდენტმა ყურადღება გაამახვილა?

- იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს რეფორმაზე საინტერესო ინიციატივები ჰქონდა პრეზიდენტს. მე ვერ გეტყვით, რამდენად გაიზიარებენ მას მთავრობა და პრემიერი, მაგრამ ეს იყო ნამდვილად საინტერესო ინიციატივა. ასევე მნიშვნელოვანი იყო ის განცხადება, რომ ქვეყანა სწრაფ ეკონომიკურ ზრდაზე უნდა იყოს ორიენტირებული. მნიშვნელოვანი იყო საგარეო კუთხით გაკეთებული მისი განცხადებები, როდესაც მარგველაშვილმა ყურადღება გაამახვილა იმაზე, რომ სრულად არ არის გამოყენებული თავისუფალი სავაჭრო შეთანხმება ევროკავშირთან, რასაც მეც ვეთანხმები. კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი საკითხი იყო გაზპრომთან მოლაპარაკებები. პრეზიდენტმა მთავრობას უთხრა, რომ გაზპრომი არ არის მხოლოდ ეკონომიკური საკითხი და მასთან მოლაპარაკებები გამჭვირვალედ უნდა წარიმართოს.

„რეზონანსი“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

ინტერვიუ სოსო ცისკარიშვილთან: „გიორგი კვირიკაშვილი “ქართული ოცნების” წინასაარჩევნო სამაშველო რგოლია“

ელზა პაპოშვილი

დამოუკიდებელ ექსპერტთა კლუბის წევრი სოსო ცისკარიშვილი აცხადებს, რომ პარლამენტში პრეზიდენტის გამოსვლა საკმაოდ კორექტული და მოზომილი იყო, მარგველაშვილმა ისაუბრა ყველა იმ საჭირო თემაზე, რომელიც დღეს ჩვენს ქვეყანას აწუხებს.

პოლიტოლოგი მიიჩნევს, რომ გიორგი კვირიკაშვილის პრემიერად დანიშვნის მთავარი პრიორიტეტი პრეზიდენტთან კომუნიკაციის აღდგენა იყო, ამიტომაც თავად უმრავლესობის წევრებიც ცდილობენ, რომ მარგველაშვილთან ურთიერთობა დაალაგონ. “ქართული ოცნება” გიორგი კვირიკაშვილს წინასაარჩევნოდ მაშველ რგოლად მიიჩნევს და ამიტომაც მის ყველა ქმედებას უსიტყვოდ დაეთანხმებიან.

„პრეზიდენტის გამოსვლა, პირველ რიგში, საინტერესო იმით იყო, რომ მას მთავრობის მეთაური და წევრები ესწრებოდნენ. ჩვენი ქვეყნის პოლიტიკურ ცხოვრებაში მოხდა საინტერესო ცვლილება და საზოგადოებამ დაინახა, რომ ორი მთავარი სახელმწიფო ინსტიტუტი ბოლოს და ბოლოს ერთმანეთს პატივს სცემს. რაც შეეხება პრეზიდენტის სიტყვას, ვთვლი, რომ საკმაოდ გონივრული და სწორი აქცენტები იქნა გაკეთებული. ვნახეთ, რომ მის გამოსვლას თავად აუდიტორიაც სიამოვნებით უსმენდა და ის საკითხები, რაზეც ყურადღება გაამახვილა, მათთვისაც პრიორიტეტული და მნიშვნელოვანი იყო.

დავინახე, რომ პრემიერ-მინისტრი პრეზიდენტის თითოეულ სიტყვას დიდი ყურადღებით ისმენდა, რაც ჩვენი ქვეყნისთვის დიდ პრიორიტეტად მიმაჩნია. პრეზიდენტმა ქვეყანაში არსებული ყველა პრობლემა, ძალიან კორექტულად და არგუმენტებულად განიხილა. რასაც ვფიქრობ, რომ უმრავლესობის წევრებიც ეთანხმებოდნენ. ეს მათ შემდგომ კომენტარებშიც გამოჩნდა. ამ შემთხვევაში არ ვგულისხმობ თოფაძის ნათქვამს, რომელიც მიმაჩნია, რომ ცალკეული კონკრეტული შემთხვევაა, რასაც თავად უმრავლესობის წევრებიც კი არ მოელოდნენ», – ამბობს სოსო ცისკარიშვილი „რეზონანსთან“ საუბარში.

- “ნაციონალური მოძრაობის” წევრებმა განაცხადეს, რომ პრეზიდენტის გამოსვლა ზოგადი იყო და მან ყურადღება კონკრეტულ პრობლემებზე არ გაამახვილა.

- პრეზიდენტს თავისი თანამდებობიდან გამომდინარე თითოეულ სიტყვაზე მეტი პასუხისმგებლობა აქვს. მარგველაშვილს გამოსვლისას შესაძლოა, სასამართლოს პრივატიზაციის შესახებაც ესაუბრა, მაგრამ ცხადია, ასეთ რამეს არ იზამდა, რადგანაც თანამდებობა ამის თქმის საშუალებას არ აძლევს. თემები, რომელზეც ისაუბრა, სწორედაც რომ სახელმწიფოსა და საზოგადოებისთვის პრიორიტეტულ საკითხებს წარმოადგენს. არ გააკრიტიკა მთავრობის მუშაობა, თუმცა ყურადღება გაამახვილა იმ პრობლემებზე, რომელიც ქვეყანას აუცილებლად მოსაგვარებელი აქვს.

- რას იტყვით უმრავლესობის, პრემიერ-მინისტრის და პრეზიდენტის ახალ დამოკიდებულებაზე? საზოგადოებამ დაინახა, რომ კვირიკაშვილსა და მარგველაშვილს შორის აზრობრივი თანხვედრა მოხდა…

- ნაკლებად გასაკვირია ჩემთვის ეს ცვლილება, რადგანაც ღარიბაშვილის თანამდებობიდან წასვლის შემდეგ უკვე ველოდი, რომ ახალი პრემიერი პოლიტიკურ ცხოვრებაში ცვლილებებს შეიტანდა. კვირიკაშვილის და მთავრობის სხვა წევრების პარლამენტში მისვლით და პრეზიდენტის მოსმენით ეს ვარაუდი გამართლდა, რადგანაც სხვანაირად ღარიბაშვილის წასვლას აზრი არ ექნებოდა. ფაქტია, რომ კვირიკაშვილი “ქართული ოცნების” სამაშველო რგოლია, რომელიც ამ იმედს გუშინდელი საქციელიდან გამომდინარე ამართლებს. არ გამოვრიცხავ, რომ სანამ კვირიკაშვილს დანიშნავდნენ, მისი მთავარი მოთხოვნა ხელის ბიჭად არყოფნა ყოფილიყოს. ვვარაუდობ, რომ ივანიშვილისგან მან დამოუკიდებლად მოქმედების პირობა მიიღო და ამის პირველი ნიშნები პრეზიდენტთან კომუნიკაციაა.

- როგორ ფიქრობთ, რატომ გადაწყვიტა პრემიერმა პრეზიდენტთან ურთიერთობა? ეს წინასაარჩევნო პროცესთან ხომ არ არის დაკავშირებული?

- ვფიქრობ, რომ გიორგი კვირიკაშვილი ივანიშვილთანაც ათანხმებს რაღაცა თემებს, თუმცა მგონია, რომ ეს მხოლოდ დისკუსიისა და მსჯელობის შემდეგ ხდება. დარწმუნებული ვარ, რომ თავად ივანიშვილი კვირიკაშვილის რჩევასა და მოსაზრებებს ითვალისწინებს.

გიორგი კვირიკაშვილმა, თანამდებობაზე დანიშვნისთანავე, პრეზიდენტთან დაპირისპირების ყველა თემა დღის წესრიგიდან მოხსნა, რაც, ჩემი აზრით, ძალიან გონივრული ნაბიჯი იყო. ამიტომაც უმრავლესობის დამოკიდებულება პრეზიდენტის მიმართ რადიკალურად შეიცვალა. არ გამოვრიცხავ, რომ ეს თავად პრემიერის მოთხოვნით იყოს განპირობებული.

„რეზონანსი“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

ინტერვიუ იგორ კვესელავასთან: „ბიძინა ივანიშვილს კიდევ ექნება პოლიტიკური სვლები შემონახული“

ია აბულაშვილი

“ბიძინა ივანიშვილს შემონახული ექნება სვლები, არჩევნების წინ ამომრჩევლის გული რომ მოიგოს. ერთ-ერთი ალბათ იქნება საკადრო ცვლილებები მთავრობაში და ახალი სახეები საპარლამენტო სიაში” – აცხადებს პოლიტოლოგი იგორ კვესელავა, რომელსაც “რეზონანსი” მომავალ საპარლამენტო არჩევნებთან დაკავშირებით ესაუბრა.

- პრეზიდენტის გამოსვლას პარლამენტში პრემიერ-მინისტრი და მინისტრთა კაბინეტი სრული შემადგენლობით დაესწრო, რაც იშვიათობა იყო ბოლოდროინდელ ქართულ პოლიტიკაში. ფიქრობთ, რომ წერტილი დაესვა უთანხმოებას პრეზიდენტსა და აღმასრულებელ ხელისუფლებას შორის?

- ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა, რადგან ქვეყნის იმიჯისთვის იყო საზიანო. ახალი პერმიერის მხრიდან ეს იყო სწორი სვლა. ამ გაუგებრობაში ორივე მხარე იყო დამნაშავე, უფრო მეტად პრეზიდენტი და მისი გუნდი. მარგველაშვილმა ვერ გაითავისა საპარლამენტო რესპუბლიკაში პრეზიდენტის როლი და ფუნქციები. ის თავის ფუნქციებს უყურებდა, როგორც აღმასრულებელი ხელისუფლების მეთაური, აქედან დაიწყო ჭიდილი პირველი ადგილისთვის.

- პრეზიდენტმა 2016 წლის საშინაო გამოწვევად საპარლამენტო არჩევნები დაასახელა. მან თქვა, რომ არჩევნების ჩატარებასთან დაკავშირებით კითხვების არსებობის შემთხვევაში ჩვენ გვეყოლება მოგებული მხოლოდ პოლიტიკური ელიტა, თუმცა სახელმწიფო და საზოგადოება ვერ იქნება გამარჯვებულიო. თქვენი აზრით, შეძლებს მმართველი ძალა ისე ჩაატაროს არჩევნები, რომ არ დაისვას კითხვები მის სამართლიანობასთან დაკავშირებით?

- დღეს ის ვითარება არ არის, რაც 2012 წლის არჩევნების წინ იყო, სხვა პოლიტიკური პროცესები მიდის და მმართველ გუნდს მოეთხოვება ყველაფერი გააკეთოს, რომ არჩევნების შემდეგ კითხვები არ დაისვას, როგორც მონაწილე სუბიექტების, ასევე საერთაშორისო ორგანიზაციების თუ დამკვირვებლების მხრიდან. და, რაც მთავარია, ქართულმა საზოგადოებამ ცნოს ამ არჩევნების ლეგიტიმურობა. ვფიქრობ ამ გამოცდას ოცნება ჩააბარებს.

- როგორ შეაფასებდით წინასაარჩევნო გარემოს და გამარჯვების რა შანსები აქვს, როგორც მმართველ კოალიციას, ასევე პარლამენტს გარეთ დარჩენილ პოლიტიკურ პარტიებს? პოლიტიკურად საკმაოდ ჭრელ პარლამენტს ხომ არ მივიღებთ?

- ჩემი აზრით, “ქართული ოცნება” ყოველგვარი კოალიციის გარეშე რომ წარდგეს ამომრჩევლის წინაშე, შეიძლება უფრო მეტი ხმა მიიღოს. იმიტომ, რომ კოალიციაში შემავალი სუბიექტები დღესდღეობით ვერ წარმოადგენენ ისეთ პოლიტიკურ ორგანიზაციებს, რომლებსაც განსაკუთრებული ავტორიტეტი და გავლენა გააჩნიათ საზოგადოებაში.

“ნაციონალურ მოძრაობას”, მართალია, აქვს საკმარისი ფინანსური რესურსი აწარმოოს საარჩევნო კამპანია, მაგრამ ძალიან გაუჭირდება მომავალ პარლამენტში მოხვედრა თუ იმ გზით წავლენ, რა გზითაც ახლა მიდიან. მათი ბრძოლის ტაქტიკა მთლიანად აგებულია “ქართული ოცნების” და პირადად ბიძინა ივანიშვილის კრიტიკაზე და ვერც ახალ იდეებს სთავაზობენ საზოგადოებას. აღარც დასავლეთს აქვს დიდი ინტერესი, რომ ისინი ხელისუფლებაში დაბრუნდნენ; მათ საპირწონედ შერჩეულია “რესპუბიკელები” და სწორედ ეს პარტია იქნება ის ძალა, რომელიც კოალიციაშიც დარჩება და შეეცდება უფრო მეტად გაიმყაროს პოზიციები, როგორც საკანონმდებლო ორგანოში, ისე აღმასრულებელ ხელისუფლებაში. ისე, ჩემი აზრით, მომავალი პარლამენტის თავმჯდომარე პარტია “ქართული ოცნების” წარმომადგენელი უნდა იყოს.

რაც შეეხება პარლამენტს გარეთ დარჩენილი პარტიების მომავალს, ალასანია აუცილებლად დამოუკიდებლად მიიღებს არჩევნებში მონაწილეობას, თუმცა არც ის არის გამორიცხული, რომ მის გარშემო გაერთიანდნენ სხვა პარტიებიც, ანუ მან თავად შექმნას კოალიცია. ვფიქრობ, ნინო ბურჯანაძემ და “პატრიოტთა ალიანსმა” საერთო ენა უნდა გამონახონ, რადგან გაერთიანების შემთხვევაში ისინი აუცილებლად მოხვდებიან მომავალ პარლამენტში ანგარიშგასაწევი წარმომადგენლობით.

ახალი ძლიერი მოთამაშის შემოსვლა პოლიტიკურ არენაზე დაგვიანებულად მიმაჩნია. ასე მოკლე დროში ახალ ძალას გაუჭირდება აქტიური პოლიტიკური საარჩევნო კამპანიის წარმოება, მხოლოდ დაპირებებით კი ქართულ საზოგადოებას ვეღარ მოატყუებ. თუმცა დარწმუნებული ვარ, რომ 2020 წლის არჩევნებისთვის ქართულ პოლიტიკაში გამოჩნდება ძალა, რომელიც შეძლებს ხელისუფლებაში მოსვლას.

- “ქართული ოცნების” გამარჯვებას ექსპერტთა დიდი ნაწილი უკვე პროგნოზირებს, თუმცა ამას ისევ ბიძინა ივანიშვილის ფაქტორს უკავშირებენ, რადგან ის იქნება ისევ “ქართული ოცნების” ლოკომოტივი ამ არჩევნებშიო. თქვენც ასე ფიქრობთ?

- ბიძინა ივანიშვილის პროგრამა მინიმუმი შესრულებულია – “ნაცმოძრაობის” განდევნა ხელისუფლებიდან. შესასრულებელი დარჩა პროგრამა მაქსიმუმი – ქართული სამოქალაქო საზოგადოების შექმნა; ამისათვის კი ჯერ კიდევ ბევრი რამ გვაქვს ჩვენც გასაკეთებელი და ეს პროცესი შეიძლება დროში გაიჭიმოს. რაც შეეხება უშუალოდ 2016 წლის არჩევნებს, ბიძინა ივანიშვილს შემონახული ექნება სვლები, რომ არჩევნების წინ ამომრჩევლის გული მოიგოს, ერთ-ერთი შეიძლება იყოს მთავრობაში საკადრო ცვლილებები, უახლოეს პერიოდში და ახალი სახეები მომავალ საპარლამენტო სიებში.

„რეზონანსი“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

ინტერვიუ ხათუნა სამნიძესთან: „არიან ადამიანები, ვისაც „რესპუბლიკელების“ ხელისუფლებაში ყოფნა აშინებთ“

თაკო მათეშვილი

რესპუბლიკური პარტიის თავმჯდომარე ხათუნა სამნიძე წინასაარჩევნო გეგმებზე საუბრობს და ამბობს, რომ პარტიამ მზადება უკვე დაიწყო, თუმცა კოალიციურ რეჟიმში ჯერ მოლაპარაკების მაგიდას არ მისხდომიან. შესაბამისად, ჯერჯერობით არც სიის შემადგენლობაა ცნობილი და არც კვოტები. ხათუნა სამნიძე ამბობს, რომ ამ ყველაფრის გარდა, კოალიციაში ძირეულ საკითხებზეც უნდა შეთანხმდნენ და ერთიანი პოზიცია ჩამოაყალიბონ. იმედოვნებს, რომ ეს ყველაფერი ვნებათაღელვის გარეშე ჩაივლის. თუმცა, ბუნებრივად მიიჩნევს იმას, რომ კოალიციის წევრებს შორის ხშირად აზრთა სხვადასხვაობაა და ურთიერთგამომრიცხავი განცხადებები კეთდება.

- საარჩევნო კამპანია არ დაწყებულა, რატომ გვიანდება და დაიწყო თუ არა მოლაპარაკებები სიებთან დაკავშირებით?

- არსებობს გამონათქვამი – პარტიებისთვის ერთი არჩევნები რომ მთავრდება, მაშინვე მეორე იწყება. ეს ჩვენთვის, “რესპუბლიკელებისთვისაც” ასეა – არჩევნებისთვის დიდი ხანია ვემზადებით. ჩვენი საქმიანობის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ხაზი პარტიის გაძლიერებაა, რაც ამომრჩეველთან სიახლოვესა და მკაფიო კომუნიკაციას ნიშნავს. ამის ერთ-ერთი ნაწილია ის პროექტი, რაც უკვე დავიწყეთ – რეგიონებში ამომრჩეველთან შეხვედრების ორგანიზება.

რაც შეეხება საარჩევნო სიებისათვის მზადებას, მე ჩვენი პარტიის პროცესს გაგაცნობთ, თუ როგორ ხდება ეს. რა თქმა უნდა, ვფიქრობთ და ვმუშაობთ იმაზე, თუ როგორი უნდა იყოს პარტიის საარჩევნო სია და ვინ უნდა იყვნენ ჩვენი კანდიდატები 2016 წლის საპარლამენტო არჩევნებისათვის. ჩვენი წესდების მიხედვით, თავმჯდომარე კონსულტაციებს პარტიის წევრებთან და ყოფილ თავმჯდომარეებთან გადის. ქმნის საარჩევნო სიას და ეროვნულ კომიტეტს წარუდგენს, რომელიც ყრილობით არჩეული მთავარი მმართველი ორგანოა. ამ სიის ირგვლივ იწყება დისკუსია და საბოლოოდ, ეროვნული კომიტეტი მას ამტკიცებს. ეს პროცედურა ყოველთვის დაცული იყო.

მე პირადად, როგორც თავმჯდომარეს, სიის ფორმირება არ დამიწყია. თუმცა, იმასთან დაკავშირებით, თუ რა ტიპის უნდა იყოს სია, როგორი ადამიანები უნდა მოხვდნენ მასში, რა არის ჩვენი პრიორიტეტები და სად ვართ ძლიერები პოლიტიკურ მდივანთან, დათო ბერძენიშვილთან, ყოფილ თავმჯდომარეებთან – დათო უსუფაშვილთან, ივლიანე ხაინდრავასთან და სხვა ადგილობრივი ორგანიზაციების ლიდერებთან ერთად უკვე ვმსჯელობთ. მთელ საქართველოში 75 ადგილობრივი, საქალაქო და რაიონული ორგანიზაცია გვაქვს. ზოგი მათგანი ძალიან ძლიერია – ძლიერი ადგილობრივი ლიდერით, კარგი გუნდით. თუმცა, არის ორგანიზაციები, სადაც გაცილებით სუსტად ვართ. დარწმუნებული ვარ, ყველა პარტიას მსგავსი სიტუაცია აქვს. პარტიის შიგნით, სწორედ ამ ყველაფრის გათვალისწინებით ვმსჯელობთ.

- რაც შეეხება კოალიციურ სიას?

- პარტნიორებთან საუბარს რაც შეეხება, ვფიქრობ, რომ კოალიციის შიგნით დისკუსია ძალიან სწრაფად უნდა დავიწყოთ. უნდა შევთანხმდეთ წესზე, თუ როგორ მოვემზადოთ არჩევნებისთვის. აქ იგულისხმება არა მხოლოდ კვოტები და სიები, არამედ თემები, კონკრეტული მიმართულებები, რაზეც პასუხისმგებლობა პარტიებმა უნდა აიღონ.

კოალიციური თანამშრომლობის დიდი გამოცდილება არ გვაქვს, მაგრამ ვფიქრობ, უკვე მზად ვართ კოალიციურ შეთანხმებაზე ვისაუბროთ – სხვადასხვა პარტიამ კონკრეტულ თემებზე პასუხისმგებლობა უნდა აიღოს. მაგალითად, თუ გარემოს დაცვაა “რესპუბლიკელების” პასუხისმგებლობის სფერო, ამომრჩეველმა უნდა იცოდეს, თუ რა ხედვა აქვს პარტიას ამასთან დაკავშირებით წინასწარ. თუ “ფორუმის” პასუხისმგებლობაა კონკრეტული მიმართულება, ამაზეც წინასწარ უნდა იცოდეს საზოგადოებამ რა ხედვა აქვს “ფორუმს”.

ამას ემატება სიებიც. როგორც უკვე ვთქვი, ამ ყველაფერზე საუბარი კოალიციაში არ დაგვიწყია. ერთი მხრივ, ვფიქრობ, რომ უკვე საკმაო გამოცდილება გვაქვს, რათა კოალიციურ შეთანხმებაზე ვილაპარაკოთ და მეორე მხრივ, ცუდი გამოცდილებაც გვაქვს საიმისოდ, რომ დღეს კოალიციური შეთანმხების აუცილებლობა დავინახოთ. უკვე რამდენიმე არჩევნები გამოვიარეთ ერთად, არაერთი გამოწვევა გადავლახეთ და კოალიცია დღესაც ერთად ემზადება არჩევნებისათვის, მაგრამ ის სირთულეები და სახიფათო სიტუაციები, რაც 2014 წლის თვითმმართველობის არჩევნებში გამოვცადეთ, კიდევ ერთხელ მაძლევს უფლებას პარტნიორებს ვუთხრა, რომ შეთანხმება აუცილებელია.

უნდა ვიცოდეთ თამაშის წესები – როგორ ხდება სიების ფორმირება, ვერევით თუ არა ერთმანეთის კანდიდატების შერჩევაში. პირადად მე ვფიქრობ, რომ პარტიული სიის შედგენაში პარტნიორები არ უნდა ერეოდნენ და ეს მთლიანად პარტიის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება უნდა იყოს.

- არ ფიქრობთ, რომ ეს ყველაფერი უკვე გვიანდება?

- ცალ-ცალკე ყველა პარტია მუშაობს. ალბათ უკვე დროა, რომ ჩვენი ნამუშევარი და ნაფიქრალი ერთმანეთს გავაცნოთ.

- თქვენ ახსენით თუ როგორ ხდება სიის ფორმირება რესპუბლიკურ პარტიაში. როგორ ხდება ეს კოალიციაში? ვინაა მოლაპარაკებებში ჩართული, ვინ იჯდება მოლაპარაკების მაგიდასთან?

- 2014 წლის გამოცდილებას გეტყვით. მაშინ შეიკრიბა პოლიტიკური საბჭო, რომელიც ყველა პარტიის თავმჯდომარისა და ფრაქციების თავმჯდომარეებისგან შედგება და პრემიერ-მინისტრი ირაკლი ღარიბაშვილი ხელმძღვანელობდა. შევთანხმდით მაჟორიტარების კანდიდატებზე და საარჩევნო სიაზე. ვფიქრობ, რომ წელსაც დაახლოებით იგივე პროცედურა გვექნება. პოლიტიკური საბჭო არის ორგანო, სადაც ძირითად საკითხებზე საუბრობენ – პარტიების გადანაწილებაზე, პროგრამაზე, კვოტირებაზე და ა.შ. შემდეგ კი, კონკრეტულ საკითხებზე, შესაძლოა, პარტიების რეგიონულმა მდივნებმა იმუშაონ.

- სიების შედგენის გამო კოალიციაში დაძაბული ფონია?

- ამ თემაზე საუბარი მედიაში ბოლო 2 კვირაა აქტიურადაა დაწყებული. საარჩევნო წელია და, რა თქმა უნდა, პოლიტიკური პროცესები ცხელი იქნება. შფოთვა უკვე იგრძნობა და ეს ჩვეულებრივია. მთავარია, პარტნიორებმა და პოლიტიკურმა ძალებმა კარგად ვიცოდეთ, რომ ჩვენი საკუთარი ხედვის გარდა, თუ როგორი უნდა იყოს საარჩევნო სია, ბევრი სხვა რამაა მნიშვნელოვანი – რა პროგრამით ვხვდებით ამომრჩეველს.

ხუთი სხვადასხვა პარტია ვართ, განსხვავებული შეხედულებებით. უფრო მეტი გვაერთიანებს, ვიდრე გვაშორებს, მაგრამ აუცილებელია მოლაპარაკებების პროცესში ემოციები გვერდზე გადავდოთ და შეთანხმებამდე არსებული რეალობის გათვალისწინებით მივიდეთ. ეს შეთანხმება კი კოალიციისთვისაც და ამომრჩევლისთვისაც სასარგებლო უნდა იყოს. კოალიციურმა პარტნიორებმა დღეს ბევრ რამეზე უნდა იფიქრონ და ამისთვის ემოციურობა და შფოთვა საჭირო არაა.

- გაქვთ მოლოდინი, რომ სხვა პარტიების წარმომადგენლებიც მოახერხებენ პირადი ინტერესებისა და ემოციების გვერდზე გადადებას?

- როგორც გითხარით, უკვე საკმაო გამოცდილება გვაქვს იმისთვის, რომ ამ ყველაფერს ცივი გონებით შევხედოთ. რა თქმა უნდა, ბოლომდე რაციონალურად შეხედვა რთული იქნება და ემოციებიც ბევრი გველოდება წინ, მაგრამ უკვე ვიცით თუ რამ სად შეიძლება წაგვიყვანოს. სწორედ ამ გამოცდილების გათვალისწინებით ვიმედოვნებ, რომ პროცესი უკეთ წარიმართება, ვიდრე 2014 წლის არჩევნების წინ. თუ შეთანხმებისათვის მზად არ აღმოვჩნდით, პროცესები ძალიან გართულდება.

- ალბათ პარტიაში უკვე გაქვთ შემუშავებული გარკვეული მოთხოვნების ნუსხა, რომლითაც მოლაპარაკების მაგიდას მიუჯდებით. რა მოთხოვნებია ესენი?

- პარტიაში მუდმივად ვაანალიზებთ არსებულ ვითარებას. ვმსჯელობთ, ჩვენს შესაძლებლობებს ვაფასებთ, ვნახულობთ რა გარემოა, რა არის გასათვალისწინებელი ფაქტორები და დასკვნებამდე ამის შემდეგ მივდივართ. ასეთივე იქნება მოლაპარაკებების პროცესიც. რაიმე ტიპის მოთხოვნებზე ახლა საჯაროდ ლაპარაკს მოლაპარაკებების დაწყებამდე არც კორექტულად და არც სასარგებლოდ არ ვთვლი.

- არჩევნების შემდეგ დავით უსუფაშვილი პარლამენტის თავმჯდომარედ დარჩება?

- ამაზე პასუხს, ამ წუთას, რა თქმა უნდა, ვერ გაგცემთ. ესეც მოლაპარაკების საგანია.

- თუმცა, საჯაროდ უკვე ითქვა, რომ საარჩევნო სიაში სპორტსმენები და ხელოვანები ნაკლებად მოხვდებიან…

- როგორი იქნება ამა თუ იმ პარტიის სია და რამდენად დიდი დოზით შეიყვანენ იქ სპორტსმენებს, ამაში ვერ ჩავერევით. ჩვენ მხოლოდ იმაზე შეგვიძლია საუბარი, თუ როგორი იქნება რესპუბლიკური პარტიის სია. მოგეხსენებათ, ისედაც არ გამოვირჩევით სპორტსმენების სიუხვით. ასე რომ, ვფიქრობთ, კოალიციაში შემავალმა ყველა პარტიამ საკუთარი სია დამოუკიდებლად უნდა შეადგინოს.

- ანუ, საკუთარ მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, თუ როგორი ადამიანები უნდა შევიდნენ საბოლოოდ კოალიციურ სიაში, პარტნიორებს არ გაუმხელთ?

- არ ვფიქრობ, რომ ეს სწორია. როგორც ისინი არ უნდა ჩაერიონ რესპუბლიკელების სიის ფორმირებაში, ისე არ უნდა ჩავერიოთ ჩვენც მათ საქმეში.

- თუმცა, არიან დეპუტატები, მათ შორის სპორტსმენები და ხელოვანებიც, რომელთაც განცხადებებისა თუ ქმედებების გამო, “ქართული ოცნების” და ზოგადად, ხელისუფლების იმიჯის შელახვაში ადანაშაულებენ…

- მართალია, ბევრი განცხადება გაკეთდა ისეთი, რამაც ჩვენი იმიჯი დააზიანა. თუმცა, ასეთი ვითარება ყოველთვის იქნება.

- და აპირებთ რომ შეეგუოთ?

- კოალიციაში ხუთი სხვადასხვა პარტიაა, შეუძლებელია ყველას ერთმანეთი უყვარდეს, ერთმანეთს ვეთანხმებოდეთ და ერთი ენით ვსაუბრობდეთ. მთავარია ძირითად საკითხებზე შევთანხმდეთ. გამორიცხულია ხუთი პარტიისგან შემდგარ კოალიციაში ზუსტად იცოდე თუ ვინ რას იტყვის.

- იმ ძირითად საკითხებში, რომელიც თქვენ ახსენეთ, ალბათ ქვეყნის საგარეო კურსიც უნდა შედიოდეს…

- მართალია. თოფაძის განცხადებებმა არა მხოლოდ იმიჯი შეგვილახა, არამედ საფრთხეც შეგვიქმნა, ჩვენი საერთაშორისო მეგობრებისგან უამრავი კითხვა დაისვა, მაგრამ ეს ყველაფერი მალევე აღმოიფხვრა და მსგავსი განცხადებები აღარ გაკეთებულა.

რა თქმა უნდა, საგარეო კურსი ფუნდამენტური საკითხია და სწორედ ესაა კოალიციური შეთანხმების ერთ-ერთი პუნქტი. წინასწარ უნდა იყოს შეთანხმებული, თუ რა არ შეიძლება გააკეთონ პარტიებმა. თუ წინასწარვე ვამბობთ, რომ არც ერთმა პარტიამ და წამყვანმა ფიგურამ საგარეო კურსთან დაკავშირებით არ უნდა გააკეთოს ისეთი განცხადება, რომელიც კოალიციის კურსს არ შეესაბამება, ისიც უნდა განვსაზღვროთ, თუ რა მოჰყვება ამას შეთანხმების დარღვევის შემთხვევაში. მოლაპარაკებით უნდა განისაზღვროს ისიც, თუ როგორ უნდა გადაწყდეს კრიზისი კოალიციაში. მაგალითად, “თავისუფალი დემოკრატების” წასვლა მოულოდნელი კრიზისი იყო, რომელიც გადავლახეთ. წინასწარ უნდა ვიცოდეთ თუ რა უნდა ხდებოდეს ასეთ ვითარებაში. მოკლედ, ბევრი ძირეული საკითხია. როცა ჟურნალისტი მკითხავს, თუ რა მოჰყვება ადამიანის განცხადებას, რომელიც ქვეყნის საგარეო კურსს ეწინააღმდეგება, მე პასუხი უნდა მქონდეს.

- ბევრი ფიქრობს, რომ როცა კოალიციაში მოლაპარაკებები დაიწყება, მოლაპარაკების მაგიდასთან ბიძინა ივანიშვილიც იჯდება…

- უკვე ითქვა, რომ ბიძინა ივანიშვილი სიების შედგენასა და ზოგადად, საარჩევნო კამპანიაში აღარ ჩაერთვება. ამ პროცესს პრემიერ-მინისტრი უხელმძღვანელებს, რომელიც კოალიციის ლიდერია. მე ეს მოვისმინე და არავითარი სხვა მოლოდინი არ მაქვს. მე ზუსტად ვერ გეტყვით, იქნება თუ არა ივანიშვილი მოლაპარაკების მაგიდასთან.

- ზოგადად, გასული წლების განმავლობაში, მას შემდეგ, რაც ივანიშვილი პოლიტიკიდან წავიდა, თქვენი ოპონენტები მუდმივად საუბრობდნენ არაფორმალურ მმართველობაზე და ამბობდნენ, რომ რეალურად, ყველა გადაწყვეტილებას ის იღებს და ყველა პროცესს ის მართავს. თქვენ რამდენად გიგრძვნიათ მისი მმართველობა?

- მე პარტიის თავმჯდომარე ვარ და შეუძლებელია მისი ჩარევა რამენაირად მეგრძნო, პარტიული გადაწყვეტილებები პარტიის წევრებისგან მიიღება. ოპონენტები მართლაც ხშირად საუბრობენ არაფორმალურ მმართველობაზე. ამაზე მხოლოდ ის შემიძლია ვთქვა, რომ მართვა ყოველდღიურ პროცესებში ჩართვას ნიშნავს და ეს არ ყოფილა. ის კოალიციის დამფუძნებელია და არაერთხელ მომისმენია ყოფილი პრემიერისგან, რომ რჩევებისათვის მიმართავდა ხოლმე. ვიცი, რომ რაიმე ტიპის კრიზისის, ან მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მღების დროს, ივანიშვილი მსჯელობაში მონაწილეობდა. მაგალითად, როცა კოალიციურ საბჭოში “თავისუფალი დემოკრატების” წასვლა იხილებოდა, საბჭოს სხდომას ბიძინა ივანიშვილიც ესწრებოდა. მოგეხსენებათ, ივანიშვილმა პირველი გამოჩენისას განაცხადა – ჩემი პირველი პარტნიორი რესპუბლიკური პარტია და “თავისუფალი დემოკრატები” იქნებიანო. შესაბამისად, მან საჭიროდ ჩათვალა ყოფილიყო საბჭოს სხდომაზე, სადაც მისი ერთ-ერთი მთავარი პარტნიორი პარტიის ბედი წყდებოდა. ამას მართვას ვერ დავარქმევთ.

- მიუხედავად იმისა, რომ “რესპუბლიკელები” ყოველთვის უარყოფთ ჭორებს კოალიციიდან გასვლის შესახებ, ამაზე საუბარი მაინც არ წყდება. რატომ?

- არიან ადამიანები, ვისაც “რესპუბლიკელების” ხელისუფლებაში ყოფნა აშინებთ, მაგრამ კონკრეტულ მიზეზებს ვერ ასახელებენ. არ მგონია, ასეთი ადამიანები კოალიციურ ერთობას და მის მიზნებს კარგად იაზრებდნენ.

„ვერსია“, 03 თებერვალი, 2016 წელი

ინტერვიუ გოჩა ჯოჯუასთან: ვეფხვაძე-ბურჯანაძის გარიგების სკანდალური დეტალები

ნინო კომახიძე

„ვერსია“ დაახლოებით ორი წლის წინ წერდა ქრისტიან-დემოკრატიული პარტიისა და ნინო ბურჯანაძის პოლიტიკური ძალის გაერთიანების, უფრო სწორად, გარიგების შესახებ. ადგილობრივი არჩევნების პერიოდში პარტია ორად დაიშალა და ერთი ნაწილი ბურჯანაძე-დემოკრატებს შეერწყა, მეორე, გოჩა ჯოჯუათი სათავეში, ინტერპარტიულ ჯგუფში გაერთიანდა და მას მერე სასამართლო დავა აქვს ქდმ-ს ყოფილ ლიდერებთან. ჯოჯუამ ეს დავა პირველ ინსტანციაში უკვე მოიგო, ახლა სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების მოლოდინში, თემა ისევ ამოტივტივდა და ბურჯანაძესთან დარჩენილმა ქდმ-ს ერთადერთმა ყოფილმა ლიდერმა, გიორგი ახვლედიანმა მედიასთან ჯოჯუასთან მოლაპარაკების ძველი დეტალები გაიხსენა. „ვერსიის“ რესპოდენტი სწორედ გოჩა ჯოჯუაა, რომელიც სულ ორი დღეა, საქართველოში დაბრუნდა. ისიც და არასაპარლამენტო ოპოზიციის რამდენიმე ლიდერი ევროსაბჭოს სესიებს ესწრებოდნენ და დასავლელ პარტნიორებთან „ოცნების“ საარჩევნო ცოდვების შესახებ საუბრობდნენ. ვიდრე ოპოზიციის ერთი ნაწილი პრემიერს ხვდებოდა, მეორე დასავლეთში საარჩევნო გარემოს შეცვლაზე საუბრობდა. რა შედეგი დადო ოპოზიციამ აქ ან რა შედეგი ჩამოიტანა ევროსაბჭოდან - გოჩა ჯოჯუასთან საუბარი სწორედ ამ თემით დავიწყეთ, თუმცა მან 2 წლისწინანდელი პარტიული გარიგების დეტალებიც გაიხსენა და ახვლედიანს ღიად დაუპირისპირდა.

- საქართველოს დამოუკიდებლობის დღიდან დღემდე, სამწუხარო ტრადიცია გრძელდება: საკუთარ ხელისუფლებასთან ურთიერთობაში, ოპოზიციას აუცილებლად უწევს დასავლეთი დაიხმაროს, რაც დაბალი პოლიტიკური კულტურის მაჩვენებელია. ნამდვილად უსიამოვნოა, როცა სხვას, სხვა ქვეყანაში, შენს ხელისუფლებაზე ეუბნები, რომ ის დემოკრატიული პროცესებისთვის მზად არ არის. ეს იგივეა, ცოლ-ქმრის ურთიერთობაში მუდმივად მეზობელი ჩარიო, მაგრამ – ასეა. ევროსაბჭოში საუბარი გვქონდა საარჩევნო გარემოზე და დავანახეთ, რომ საარჩევნო სისტემაში წინსვლა არ გვაქვს. ვთქვით, რომ ნაცმოძრაობა, რომელიც მათთვის პროგრესული ძალაა, ძალიან კარგად ფლობს ევროპელებთან სასაუბრო ენას, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ოპოზიციისთვის, ქვეყნის სასარგებლოდ, არასდროს არაფერი დაუთმია. დღეს კი, იმაზე უარეს მდგომარეობაში ვართ, ვიდრე აქამდე ვიყავით. ნაციონალების დროს, საარჩევნო ადმინისტრაციაში, 13 კვოტიდან 7 იყო პარტიული, აქედან 6 ოპოზიციას ჰქონდა, 1 – ნაციონალებს, დღეს კი 12-ია ,,ოცნების” და ოპოზიციიდან ერთი პარტიაა წარმოდგენილი. დასავლელმა პარტნიორებმა დაინახეს, რომ საქართველოში პროგრესული ძვრები კიდევ საჭიროა და აპრილში გარკვეულ ცვლილებებს ველით”, – ამბობს გოჩა ჯოჯუა „ვერსია“-სთან საუბრისას.

- და რას ელით, რომ ვინმე ჩამოვა და „ოცნებას‘“ არჩევნების მაჟორიტარულ წესს გააუქმებინებს?

- გაზაფხულისთვის აქ ვენეციის კომისიის წარმომადგენლები ჩამოვლენ. ისინი ეცდებიან, ხელისუფლებაზე ერთგვარი ზეწოლა მოახდინონ, რათა დაშვებული ხარვეზები გამოასწორებინონ. საუბარი არაა მაჟორიტარული წესის შეცვლაზე.

ერთადერთი, რასაც რეალურად შეიძლება მივაღწიოთ კონსტიტუციაში ცვლილების გარეშე, ეს ე.წ. მაჟორიტარული სისტემის გერმანული მოდელია, სადაც პარტიების პროპორციული სია „საკომპენსაციო“ როლს ასრულებს. მაგალითად, თუ რომელიმე პარტიამ არჩევნებში 40% მიიღო, ნიშნავს, რომ პარლამენტში 40 დეპუტატს გაიყვანს. აქედან, შესაძლოა, პროპორციული სიიდან სულ 5 კაცი გავიდეს, რადგან 35 ადგილს მაჟორიტარები დაიკავებენ. ამ ვარიანტის მიხედვით, მიღებული პროცენტი არავის დაეკარგება და პარლამენტში ზუსტად იმდენ დეპუტატს გაიყვანს, რამდენ პროცენტსაც აიღებს. ამას კი საკონსტიტუციო ცვლილებები არ სჭირდება, თუმცა მაინც არა მგონია, ხელისუფლება ამ დათმობაზე წამოვიდეს. არის კიდევ პატარა ცვლილებები, რაც ჯამში, საარჩევნო გარემოს გააუმჯობესებს – ვთქვათ, არჩევნებზე დასახარჯ თანხაზე ზედა ზღვარის დაწესება.
წარმოიდგინეთ, რასაც გერმანიაში ხარჯავენ პარტიები ხელისუფლებაში მოსასვლელად, იგივე თანხა იხარჯება ჩვენთანაც. ასეთი რაღაცების მოწესრიგებას კი მხოლოდ ორგანულ კანონში ცვლილებების შეტანა სჭირდება. გარდა ამისა, მოქმედი პრემიერი, წინამორბედისგან განსხვავებით, რომელიც ოპოზიციის არსებობასაც არ ამჩნევდა, ხისტი არ არის. მან ჩვენთან შეხვედრის სურვილი მაინც გამოთქვა, ახლა მთავარია, ნებას პრაქტიკული ნაბიჯებიც მოჰყვეს.

- შეხვედრა, თავისთავად კარგია, მაგრამ რეალობა ისაა, რომ ოპოზიციის ჯგუფი შეხვდა პრემიერს, რომელიც მათ დაპირდა, რომ შეიქმნება ცვლილებებზე მომუშავე ჯგუფი…

- რაკი შეხვედრაზე წამოვიდა და ეს საუბარი საერთოდ შედგა, ეს უკვე მინიმალური შედეგია. ახლა თავად ხელისუფლებასაც არ აწყობს, მოლაპარაკება უშედეგოდ დასრულდეს. ისე, სააკაშვილი ეშმაკი იყო და იცოდა, რომ ოპოზიციასთან დალაპარაკება სჯობდა.

- ისიც ვაღიაროთ, რომ სააკაშვილმა მოლაპარაკების მაგიდა ოპოზიციის დისკრედიტებისთვის გამოიყენა.

- რასაკვირველია, მაგრამ მან იცოდა, რომ, თუკი მოლაპარაკებაზე უარს იტყოდა, ამით ისევ თავის პარტიას დააზარალებდა. დასავლეთმა ის პროგრესულ ადამიანად ამის გამოც მიიჩნია, თორემ ჩვენთვის ისედაც გასაგებია, რომ სააკაშვილის ,,პროგრესულობა” მის ცბიერებაში, ოპოზიციისა და ხალხის მოტყუებაში იყო.

- ისე, რასაც ვენეციის კომისია და ბუკიკიო ცდილობდნენ სააკაშვილის დარწმუნებას, საარჩევნო სისტემა შეეცვალა, ამდენი, მგონი, ოპოზიციას არ უწვალია, მაგრამ არაფერი შეცვლილა და რატომ გგონიათ, რომ ახლა რამე სხვანაირად იქნება?

- დასავლეთისთვის საინტერესოა აქ მიმდინარე პროცესები _ ჩათვალეთ, რომ აქ რაიონული ორგანიზაციები აქვთ, იმ პარტიების სახით, ვინც საერთო ღირებულებებს იზიარებს, ამიტომ ამ პარტიების გაძლიერებაც სურთ. ,,ოცნებამ” უნდა გაიხსენოს, რომ ვინც არაფერი გაითვალისწინა, ძალიან მწარედ დაამთავრა. დასავლეთის ეს რეკომენდაციები მხოლოდ სურვილები კი არა, რჩევებია, რომელთა არგათვალისწინება, ბოლოს, ქვეყანას და მთავრობას იზოლაციაში მოაქცევს, რაც, პირველ რიგში, ისევ მოქმედი ხელისუფლების საწინააღმდეგოდ იმოქმედებს. თუ არავის რჩევას არ გაითვალისწინებენ, მაშინ დახმარებას ნუღა ელიან _ ერთხელ ,,ოცნებასაც” ეტყვიან, კარგად იყავიო და როგორც წესი, ეს ,,კარგად იყავი”, ხელისუფლებებისთვის ცუდად სრულდება. თორემ არც ჩვენ მოგვწონს ბრიუსელში და სტრასბურგში სირბილი და გვირჩევნია, ვითარება ქვეყნის შიგნით მოგვარდეს.

- მანამდე, ვითარების მოგვარება პარტიების შიგნითაც არ გაწყენდათ. ქდმ-ს ნინო ბურჯანაძის წინააღმდეგ სასამართლო დავა აქვს, რომელიც რამდენიმე დღეში დასრულდება. რა ეტაპზეა ახლა ეს დავა - მახსოვს, მოწინააღმდეგე მხარე გვარწმუნებდა, რომ სასამართლოზე, პარტიის დაბრუნების მოთხოვნით, გაყალბებული ხელმოწერები წარადგინეთ?

- სამართალი მართლა ურმით დადის, რადგან ეს პროცესი ძალიან გაიწელა. დავა უკვე წელიწადზე მეტია მიმდინარეობს და როგორც იქნა, რაღაც შედეგამდე მივედით. რომ არა მოსამართლის ავადმყოფობა, შედეგი უკვე დამდგარი იქნებოდა, თუმცა რაღაცებზე წინასწარ საუბარი არ მინდა. გიორგი ახვლედიანმა და ნინო ბურჯანაძემ სტრატეგიული შეცდომა დაუშვეს, როცა გაიძახოდნენ, ჯოჯუა კუთხეში მივაყენეთ, რადგან მის მიერ მოტანილი ხელმოწერები ყალბიაო. თუმცა ხალხი, ვინც ამ გარიგებას გაემიჯნა და დოკუმენტს აწერდა ხელს, პროცესზე თავად გამოცხადდა და დაიკითხა. საქმე ბოლოს იქამდე მივიდა, რომ მეორე მხარემ ხან მოსამართლეს ეძახა ტენდენციური, ხან მისი აცილება მოითხოვა, ბოლოს კი, ხულიგნობის გამო, დარბაზიდანაც გაყარეს. რეალურად, ისინი მიხვდნენ, რომ პროცესი წაგებული აქვთ, თანაც, უკვე ორ ინსტანციაში.

- მაგრამ რაზეც დღეს გიორგი ახვლედიანი მედიასთან საუბრობს, სასამართლოს კი არა, კვლავ გაყიდვა-გარიგების თემას ეხება. მისი თქმით, თქვენ მას ჯერ ნაციონალების მიერ მართულ გაუგებარ გაერთიანებაში ეპატიჟებოდით, მერე ქდმ-ს საბიუჯეტო თანხების გაყოფაც მოგითხოვიათ. ასე იყო?

- რაკი ახვლედიანმა ეს თემა წამოწია, მაშინ მოდით, ყველაფერს ბოლომდე მოვფინოთ ნათელი. ჯერ ერთი, საქმე პირიქით იყო _ დაწერეთ, რომ გოჩა ჯოჯუას შესთავაზეს ფული, რათა გაჩუმებულიყო და მან ეს ფული არ აიღო! ამ პოლიტიკურ გარიგებაში საერთოდ არ ვმონაწილეობდი, როცა ჩემთან რაიონული ორგანიზაციების თავმჯდომარეები, დელეგატები მოვიდნენ და მითხრეს, გაგვყიდეს, გადაგვაგდეს და გვიშველეო. ისინი ამ ბრძოლაში არ მივატოვე. რაც შეეხება თემას, რომელსაც ახვლედიანი შეეხო: ქდმ-ს ჰქონდა რამდენიმე მილიონიანი საეთერო დრო, საბიუჯეტო დაფინანსება და გარდა ამისა, არსებობდა მეორე ქრისტიან-დემოკრატიული მოძრაობა – სახალხო პარტია, რომელსაც ასევე ჰქონდა საბიუჯეტო რესურსი და ხელფასის მქონე დამკვირვებლები უბანზე. შევთავაზე, რაკი არც საეთერო დროს გვაძლევთ, არც დაფინანსებას და სხვა სიკეთეებს, ამ მეორე პარტიის ადამიანური რესურსი მაინც დაგვითმეთ, რათა არჩევნებზე, უბანზე, დაფინანსებული, ხელფასიანი დამკვირვებელი მაინც გვყავდეს-მეთქი.

ასე რომ ყოფილიყო, ჩვენ ამ რესურსით, კახა კუკავა და ახლები ერთად შევძლებდით არჩევნებში მონაწილეობას და წინასაარჩევნოდ, იმასაც მოვაგვარებდი, რომ ჩემს პარტნიორებს ოპონენტები არ ელანძღათ. მაშინ მხოლოდ ახლებს ჰქონდათ უბნებზე წარმომადგენლის ყოლის უფლება, ჩვენც იგივე რესურსს მივამატებდით და შეიძლება, კარგი ბლოკი გამოსულიყო. არც ამაზე დაგვთანხმდნენ, გვიპასუხეს, ბურჯანაძეს ამ სიკეთეების სრული პაკეტი გადაეცაო. რეალურად, პარტიის ბედით სამმა ადამიანმა ივაჭრა. ამ ე.წ. მეორე ქრისტიან-დემოკრატიულ მოძრაობას კი არჩევნებში მონაწილეობა არც მიუღია. უბრალოდ, ბურჯანაძემ მათი ადამიანური რესურსი გამოიყენა – თითო დაფინანსებული დამკვირვებელი თითო უბანზე. ჩვენც სწორედ ეს ადამიანური რესურსი გვინდოდა და მისი მიღების შემთხვევაში, მქონდა პირობა, რომ დავა სამართლებრივ ჩარჩოში არ გაგრძელდებოდა და შიგნითვე ამოიწურებოდა. ეს თემა ახლაც არ წამომიწევია.

- და როგორ ფიქრობთ, ახლა იმიტომ წამოიწია, რომ ბურჯანაძეს ჰგონია, წინასაარჩევნოდ პარტიას უკან დაიბრუნებთ და იმ რესურსებსა და სხვა სიკეთეებს „აახევთ“?

- სიმართლე გითხრათ, კონკრეტულად ბურჯანაძესთან პრეტენზია არც მაქვს. მაშინ ეს მოლაპარაკებები ლევან ვეფხვაძესთან მიდიოდა. ამ მოლაპარაკების დეტალები დღემდე გარეთ არ გამომიტანია, ესეც მათ გააკეთეს. არავის არაფერს ვაბრალებ, მათ შორის, არც იმაზე ვსაუბრობ, ვინ რამდენი აიღო, ან რამდენი გადაიხადა ქდმ-ში. რეალურად, იმისთვის ხომ არ ივაჭრეს და 15-მილიონიანი პარტია იმიტომ ხომ არ იყიდეს, ხელში მარტო ახვლედიანი შერჩენოდათ?! დღეს ეს ასე ჩანს ოფიციალურად, თორემ ამ ერთ ახვლედიანში გადაიხდიდა ბურჯანაძე ფულს? მე ახლაც არაფერს ვამტკიცებ, მაგრამ ფულის აღებაზე წამსვლელი რომ ვყოფილიყავი, დღეს ამ თემებზე არ ვილაპარაკებდი და არც სასამართლოში ვიბრძოლებდი. ფაქტობრივად, სასამართლო პროცესი მოგებული გვაქვს. თუმცა, მერე ალბათ, მესამე ინსტანციაში შეიტანენ სარჩელს და პროცესს დროში გაწელავენ. ამასობაში, არჩევნები მოვა და თუ რესურსის გამოყენება ვერ მოვასწარი, ასეთი გამარჯვება რაღაში მჭირდება? მათი გეგმა, ალბათ, სწორედ პროცესის გაჭიანურებაა.

- ისე, ბოლობოლო, რამდენად გაიყიდა ქდმ - 50 000-დან დაწყებული, 7 მილიონით დასრულებული, რა აღარ მსმენია. თან, როგორც ჩანს, იმ ე.წ. მეორე ქდმ-ს არც თქვენ ჰკითხეთ და არც ბურჯანაძემ, რა გეგმები ჰქონდა და თავისი სახსრების დახარჯვა როგორ სურდა, იქნებ, ახლა მაინც გვითხრათ, პარტიის დაბრუნების შემთხვევაში რას აპირებთ?

- საქმეც ისაა, რომ ეს ხალხი მართლა შესაცოდია. ყველა იმას აძახებს, ბიუჯეტიდან ფინანსდები, ხელფასიანი დამკვირვებლები გყავსო, არადა, ამ ხალხის ხელფასი 80 ლარია. ჩვენ მივიღებთ იმას, რაც გვეკუთვნის და დავიბრუნებთ, რაც წაიღეს. არ ვიცი, ბურჯანაძემ რამე გადაიხადა თუ არა, თუმცა ალბათ ასეა და რაც გადახდილი აქვს ქდმ-ში, ის თანხა უკვე ამოღებული ექნება ამ ორ წელიწადში – საეთერო დროც გამოიყენა, როგორც კვალიფიციურმა სუბიექტმა, 1 მლნ ლარიც მიიღო, რაც კანონით, ბარიერის გადამლახავ პარტიას ერთჯერადად ეკუთვნის და ბიუჯეტიდანაც ფინანსდება. ასე რომ, რაც გადაიხადა, უკვე კარგად ამოიღო! დაზარალებული აქ მე ვარ, მე ,,ამახიეს” პარტია, მაგრამ ახლა დავიბრუნებ – ის, რაც მეკუთვნის, უკან მიმაქვს, ესაა და ეს. ამის შემდეგ კი ვეცდები, არასაპარლამენტო ოპოზიცია გამსხვილდეს და დავიწყებ საუბარს იმ პოლიტიკურ ძალებთან, ვისაც ესმის, რომ გაერთიანება საუკეთესო გამოსავალია.

„ახალი თაობა“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

ინტერვიუ ია ანთაძესთან: „მაესტრო შეიძლება „იმედი-2“ გახდეს”

რა ხდება მაესტროზე? გახდება თუ არა მაესტრო იმედი 2? `ახალ თაობას~ ამ და სხვა საკითხებზე მედიაექსპერტი ია ანთაძე ესაუბრა.

- ია, რა პროცესები მიმდინარეობს მაესტროზე? არც ის დავივიწყოთ, რომ წინასაარჩევნო პერიოდია და რამდენად არის ეს პროცესი კავშირში არჩევნებთან?

- წინასაარჩევნო პერიოდი რომ არის, ეს ნამდვილად არ უნდა დავივიწყოთ, მაგრამ მეორე მხრივ, მაესტროზე მიმდინარეობს პროცესი, რომელიც ჯერ არ არის დასრულებული. პროცესი ჯერჯერობით არის კონფრონტაციულ კალაპოტში, მაგრამ არ არის გამორიცხული, რომ პარტნიორები რამეზე შეთანხმდნენ.

- ანუ ჯერ გადაწყვეტილი არაფერია?

- ჯერჯერობით მიმდინარეობს პროცესი. არ არის გამორიცხული, რომ დაფუძნდეს ახალი ტელევიზია და მაესტრო დარჩეთ იმ მფლობელებს, რომლებსაც აქამდე ჰქონდათ პაკეტის საკონტროლო ნაწილი.

- მაკა ასათიანს გულისხმობთ?

- დიახ. რამდენადაც ცნობილია, მაკა ასათიანს ეკუთვნის ეს შენობა და ტექნიკაც. თუ გიორგი გაჩეჩილაძეს აქვს იმის რესურსი, რომ შექმნას ტელევიზია, შესაძლებელია ეს აღარ იყოს მაესტრო და რაღაც სხვა ტელევიზია იყოს. ან შესაძლოა, ეს სწორედ იყოს მაესტრო. ვნახოთ. ჯერჯერობით ისეთი მდგომარეობაა, რომ ბოლო ამისი როგორი იქნება, ვერავინ იტყვის.

- რა საფრთხეები შეიძლება ახლდეს მაესტროში მიმდინარე პროცესებს?

- ყველაზე დიდი საფრთხე საზოგადოებისთვის არის ის, რომ მაესტრო აღარ იყოს თვითმყოფადი სახის მქონე ტელევიზია და გახდეს ტელევიზია, რომელიც, მაგალითად, დაემსგავსება ტელეკომპანია იმედს. თუ ნამდვილად ეს არის ჩაფიქრებული, მაშინ ეს ყველაზე არახელსაყრელი იქნება მაყურებლისთვის.

- თუ „მაესტროზე“ მიმდინარე პროცესი არ დასრულებულა, მის თანამშრომლებს რატომ აქვთ განცდა, რომ მათ თავისუფლებას საფრთხე შეექმნება და რატომ ტოვებენ არხს?

- როდესაც ტელევიზიის მფლობელი იცვლება, შეიცვლება სარედაქციო პოლიტიკაც. რომც არ შეიცვალოს სარედაქციო პოლიტიკა, ყოველთვის არის ამის შიში. თუ მაესტროს თანამშრომლები თავს გრძნობდნენ დაცულებად იმ პირობებში, რომლებშიც მუშაობდნენ და მათთვის ეს პირობები იყო მისაღები, დღეს ბუნებრივია მათი შიში, რომ ეს პირობები შეიცვლება და ეს მათთვის აღარ იქნება ხელსაყრელი.

- როდესაც გიორგი გაჩეჩილაძე აკეთებს განცხადებას და არ მალავს, რომ მის უკან დგას პატარკაციშვილების ოჯახი, ხომ არ უნდა ვივარაუდოთ, რომ მაესტროზე მივიღებთ „იმედი-2“-ს?

- რა თქმა უნდა, მე თავიდანვე ვთქვი, რომ ყველაზე დიდი საფრთხე საზოგადოებისთვის სწორედ ეს არის. იმის მიუხედავად, რამდენად მომწონდა მე ბოლო პერიოდის მაესტრო, ან რამდენად არ მომწონდა, ის იყო სხვანაირი, ვიდრე ტელეკომპანია იმედი. იმედს ჰყავდა თავისი მაყურებელი, მაესტროს _ თავისი. ჩვენ შეიძლება ნამდვილად დავზარალდეთ იმითი, რომ მივიღოთ ტელევიზია, რომელსაც ახლა პირობითად შეგვიძლია ვუწოდოთ „იმედი-2“.

- ანუ იმის თქმა გინდათ, რომ იმედი დამოუკიდებელი არ არის?

- არა, მე ამის თქმა არ მინდა. მე იმედზე მყავს მეგობრები, რომლებიც ზუსტად ვიცი, რომ არ იმუშავებენ ისეთ პირობებში, თუ მათ არ ექნებათ სრული თავისუფლება, რომ თვითონ აირჩიონ თემა, თვითონ აირჩიონ სტუმარი და ასე შემდეგ. როცა ვამბობ, რომ „იმედი-2“ არ უნდა გახდეს მაესტრო, იმას არ ვგულისხმობ, რომ იმედი არის არათავისუფალი ტელევიზია და მაესტრო არის თავისუფალი ტელევიზია.

- მაშინ რა იგულისხმეთ?

- ის, რომ შესაძლებელია უბრალოდ ეს ორი ტელევიზია დაემსგავსოს ერთმანეთს, თუკი მართვის რგოლი ჩათვლის საჭიროდ, რომ ამ ტელევიზიების პოლიტიკა ჰგავდეს ერთმანეთს. ჩვენ გვინახავს ტელევიზიები, რომლებიც ერთ ხმაში მუშაობდნენ. მაშინ ეს იყო ხელისუფლების მხრიდან წამოსული დავალება. ახლა შეიძლება ამაში ხელისუფლება ჩაერიოს, ან არ ჩაერიოს, მე ეს არ ვიცი, მაგრამ მფლობელის ჩარევა უკვე საკმარისია იმისთვის, რომ ტელევიზიები დაემსგავსონ ერთმანეთს, თუკი მათ ასე უნდათ.

- ვინ დგას ამ მფლობელის უკან?

- არ ვიცი, ეს როგორ იქნება „იმედის“ და „მაესტროს“ შემთხვევაში. ნამდვილად არ მაქვს იმედი, რომ მაინცდამაინც საზოგადოების განვითარებაში ჩაიდება ეს მილიონები.

- რატომ გაუჩნდა ბადრი პატარკაციშვილის ოჯახს იმის სურვილი, რომ „მაესტროშიც“ მისი ინტერესი იყოს? მათ უკანაც დგას ვიღაც? უკვე ბევრს საუბრობენ იმის თაობაზე, რომ იმედი ხელისუფლების კურსს ატარებს. ასეა?

- კი ბატონო, მეც მესმის ეს შეფასება და მესმის, რომ ძალიან მწვავე სოციალური გადაცემა, რაც იყო „იმედის კვირა“, დაიხურა. თუმცა გადის არანაკლებ სოციალურად მწვავე თიკო ფეიქრიშვილის გამოძიებები. მიუხედავად იმისა, რომ ინგა გრიგოლია წავიდა არხიდან, ეთერში გამოჩნდნენ თეონა გეგელია და შალვა რამიშვილი.

- წავიდა თუ გაუშვეს?

- მე არა მგონია, რომ საზოგადოებისთვის დიდი დანაკლისი იყოს ეს ამბავი, მით უმეტეს, რომ ინგას თავისი ეთერი აქვს და ვისაც მაინცდამაინც ინგას მოსმენა უნდა, გადართავს და სხვა არხზე ნახავს. მე უფრო მეტად შეიძლება ვიფიქრო, რომ თვითონ ბატონ რუხაძეს ჰქონდეს პოლიტიკური ინტერესები, ვიდრე ხელისუფლებას უნდა, რომ მედია ჩაიგდოს ხელში. დღეს მედია ძალიან მრავალფეროვანია და ხელისუფლების მხრიდან მედიის სრულად კონტროლი შეუძლებლად მიმაჩნია. ეს სააკაშვილმაც კი ვერ მოახერხა. ეს ძალიან არაგონივრული ნაბიჯი იქნება.

- ანუ პოლიტიკურ ინტერესს ვერ ხედავთ?

- რასაკვირველია, მაესტროსთან დაკავშირებით ვიღაცის პოლიტიკური ინტერესი აუცილებლად იქნება, მაგრამ რა ინტერესი, ეს ჯერ არ ჩანს. თუმცა აუცილებლად გამოჩნდება. არ მგონია არჩევნებამდე მოესწროს და რუხაძე დიდ პოლიტიკურ ფიგურად იქცეს. რაც შეეხება პატარკაციშვილების ოჯახს, კონკრეტულ პიროვნებას რომ დავადო ხელი, აი, მას აქვს პოლიტიკური ინტერესი და იმიტომ იდება ეს ფული „მაესტროში“, ამას გამოვრიცხავ. დასრულდება დავა და ყველაფერი ცხადი და ნათელი გახდება.

- „მაესტრო“ პრორუსულ არხად მოიაზრება, გამომდინარე მაკა ასათიანის მეუღლის ფაქტორიდან. საუბარია, რომ სწორედ ამ გავლენის მოსპობა უნდათ. ამაზე რას ფიქრობთ?

- „მაესტროს“ ნამდვილად ჰქონდა ისეთი აქცენტები, რომელთაც მე არ ვეთანხმებოდი, თუმცა რუსული ინტერესების გატარება რამდენად იგეგმებოდა, ვერ გეტყვით. დიახ, იქ მუშაობდა ჯგუფი, რომელიც უფრო მეტად ფიქრობდა რუსეთის მიმართ აგრესიების მოხსნაზე, ვიდრე სხვა ტელევიზიებში ფიქრობენ. თუმცა არ ვიცი, ეს გახდა თუ არა საფუძველი. უკვე დიდი ხანია, რაც „მაესტროში“ წილების გადანაწილებაზე მიდის დავა. ამ კითხვაზეც აუცილებლად გაეცემა პასუხი, როდესაც ჩვენ ვნახავთ, თუ როგორი იქნება ახალი მაესტრო, რა თქმა უნდა, საერთოდ თუ იქნება.

„რეზონანსი“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

ეროვნულმა ბანკმა ინფლაცია და ლარის კურსი თავის ნებაზე მიუშვა

გაკვირვებული მთავრობა კი მხრების აჩეჩვას აგრძელებს

მაკა ხარაზიშვილი

ლარის კურსი დოლართან მიმართებაში ისევ 2,50-ის ნიშნულამდე გაუფასურდა. მიუხედავად ამისა, ეროვნულმა ბანკმა მონეტარული პოლიტიკა არ გაამკაცრა. ამის მოტივი გახდა ის, რომ სებ-ის პროგნოზით, მომავალ თვეებში ინფლაცია მიზნობრივი მაჩვენებლის დონეზე იქნება. რა ბედი ელის ეროვნულ ვალუტას და საერთოდ კეთდება თუ არა რამე მორიგი დიდი გაუფასურების თავიდან ასაცილებლად, ამ კითხვებზე მხოლოდ ზოგადი პასუხი არსებობს.

საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახურის მონაცემებით, იანვარში წლიური ინფლაცია 5,6%-ია, ანუ იგი 0,6%-ით აჭარბებს მიზნობრივ მაჩვენებელს. ვინაიდან ეროვნულ ბანკში მიაჩნიათ, რომ მისი მთავარი საზრუნავი ინფლაციაა და არა ლარის კურსი, მონეტარული პოლიტიკის გამკაცრება საჭიროდ აღარ ჩათვალა და ისევ 8%-ის დონეზე დატოვა.

ეროვნული ბანკის პროგნოზით, 2016 წლის დასაწყისში ინფლაცია მცირედით გადააჭარბებს 5%-ს, ხოლო შემდეგ მიზნობრივი მაჩვენებლის ფარგლებში შენარჩუნდება.

“იანვარში სამომხმარებლო ფასების წლიურმა ზრდამ 5.6% შეადგინა. ინფლაციის განმსაზღვრელი კვლავ მიწოდების მხარეს მოქმედი ფაქტორებია. კერძოდ, გაცვლითი კურსის გაუფასურებით განპირობებული წარმოების შუალედური ხარჯების მატება და ცალკეულ იმპორტირებულ საქონელზე ფასის მატება. ინფლაციის ზრდას სუსტი ერთობლივი მოთხოვნა და მსოფლიო ბაზარზე გაიაფებული ნავთობისა და სურსათის ეფექტი ზღუდავს”, – განმარტავენ ეროვნულ ბანკში და აღნიშნავენ, რომ რეალური მთლიანი შიგა პროდუქტის ზრდა პროგნოზირებულთან შესაბამისია. საგარეო სექტორი კი კვლავ ეკონომიკური ზრდის ძირითად შემაფერხებელ ფაქტორად რჩება.

ეროვნულ ბანკში აცხადებენ, რომ პოზიტიური ტენდენციაა საგარეო დისბალანსის აღმოფხვრის მხრივ. შემცირებული სავალუტო შემოდინების ფონზე, გაცვლითი კურსის ცვლილებამ დააჩქარა იმპორტის კორექტირების პროცესი. 2015 წელს იმპორტის წლიურმა კლებამ 15.3 პროცენტს მიაღწია (ერთჯერადი ფაქტორების გათვალისწინების გარეშე).

“შესაბამისად, დღევანდელი მონაცემებით, საგარეო შოკის გავლენა გაცვლით კურსზე ამოწურულია. სხვა თანაბარ პირობებში, არსებული საგარეო შოკიდან კურსზე დამატებითი ზეწოლა მოსალოდნელი არ არის”, – აღნიშნეს ეროვნულ ბანკში.

თუკი “სხვა თანაბარ პირობებში” კურსზე ზეწოლა მოსალოდნელი არ არის და საგარეო დისბალანსი აღმოფხვრილია, ამ შემთხვევაში ისევ პასუხგაუცემელი რჩება მთავარი კითხვა, რომელიც საქართველოს ყველა მოქალაქეს აწუხებს – მაშინ რატომ გრძელდება ეროვნული ვალუტის გაუფასურება დოლართან მიმართებაში? ერთ-ერთ ვერსიად ისევ სპეკულაციები რჩება, რომლის აღმოფხვრა საფინანსო ზედამხედველობის სამსახურთან ერთად, ეროვნულ ბანკს ევალება.

გაკვირვებული მთავრობა კი მხრების აჩეჩვას აგრძელებს და ვერ გარკვეულა, რატომ უფასურდება ლარი. შეგახსენებთ, რამდენიმე დღის წინ ეკონომიკის მინისტრმა დიმიტრი ქუმსიშვილმა განაცხადა, რომ მაკროეკონომიკური ანალიზის მიხედვით, ლარის დევალვაცია იმაზე მეტად მოხდა, ვიდრე უნდა ყოფილიყო. მთავრობასა და დეპუტატებს კი არ აქვთ ინფორმაცია, რა ხდება ფინანსურ ბაზარზე, ვინაიდან დეპუტატებისა და საზოგადოების დიდი ნაწილი “პოლიტიკურად სახელგატეხილ” ეროვნული ბანკის პრეზიდენტ გიორგი ქადაგიძეს აღარც ენდობა. შემოდგომაზე შექმნილი ფინანსური ზედამხედველობის სააგენტო კი ისევ “ცაიტნოტშია” და მთავრობა ამ მიმართულებითაც უძლურია რამე გააკეთოს.

“როდესაც ეროვნული ბანკი ამბობს, რომ ფუნდამენტური ფაქტორები ამოწურულია, მონეტარული ფაქტორების გავლენა არ არსებობს, ხოლო კურსი მაინც მერყეობს, ეს ნიშნავს, რომ სწორი პოლიტიკა შემუშავებული არ აქვს. ეროვნულ ბანკს ბევრი მექანიზმი აქვს სიტუაციის დასტაბილურებისთვის”, – აცხადებს ეკონომისტი გოჩა თუთბერიძე და მიიჩნევს, რომ ეროვნული ბანკი რეზერვებსაც არასწორად იყენებს. მისი აზრით, თვეში 1-2-ჯერ 20-20 მილიონი დოლარის გაყიდვის ნაცვლად, ეს თანხა თანაბარზომიერად უნდა გადაანაწილოს და ბაზარზე ისე გამოიტანოს.

რაც შეეხება მონეტარული პოლიტიკის განაკვეთის უცვლელად დატოვებას, თუთბერიძის განცხადებით, უმჯობესი იყო განაკვეთი კიდევ გაეზარდა, თუმცა ამ პროცესს უარყოფითი ფაქტორიც აქვს – ხელს უშლის ეკონომიკურ ზრდას.

“თუკი განაკვეთი უცვლელად დატოვა, მაშინ გამოიყენოს სხვა ინსტრუმენტები – ღია ბაზრის ოპერაციები, ანუ მეტი სადეპოზიტო სერტიფიკატები, მოკლევადიანი სახაზინო ობლიგაციები გაყიდოს. მას შეუძლია უცხოურ ვალუტაში დარეზერვების მინიმალური განაკვეთი შეამციროს და ამით ბაზარზე სიტუაცია დაასტაბილუროს. ვიმეორებ, საუბარია მოკლევადიან მერყეობაზე და მიუღებელია, ამ დროს ეროვნული ბანკი არაფერს აკეთებდეს. თუ როგორ უნდა გამოიყენონ ეს ინსტრუმენტები, ჩვენ იმისთვის გვყავს სებ-ის მენეჯმენტი, რომ სწორი გადაწყვეტილება მიიღოს”, – ამბობს გოჩა თუთბერიძე.

ეკონომისტი მიხეილ დუნდუა მიიჩნევს, რომ ყველა ეკონომიკური პარამეტრის გათვალისწინებით ლარს უკეთესი მდგომარეობა უნდა ჰქონდეს. “ეს არის დროებითი მოვლენა და სიტუაცია მალე დასტიბილურდება. ორივე მხარე, როგორც მონეტარული პოლიტიკის, ისე ეკონომიკური პოლიტიკის განმკარგველი თანხმდება იმაზე, რომ ბოლოდროინდელი გაუფასურების მიზეზი ეკონომიკა არ არის”, – ამბობს დუნდუა და ვარაუდობს, რომ შეიძლება აზერბაიჯანში დოლარის გადინება ხდება, რაც ლარის დევალვაციას იწვევს.

“არის მოსაზრება, რომ აზერბაიჯანიდან თანხის კონვერტაცია ხდება საქართველოში და დოლარი გაედინება. არ არის გამორიცხული, ეს ლარის გაუფასურებას უწყობდეს ხელს. აზერბაიჯანულ ბანკებს შეუძლიათ აიღონ ბანკთაშორისი სესხი ლარში და ჩადონ გირაოში ფასიანი ქაღალდები, ასევე ლარი ისესხონ ეროვნული ბანკიდან, მოახდინონ კონვერტაცია და გაიტანონ დოლარი აზერბაიჯანში. ეს არის ლეგალური პროცესი და მას წინ ვერ აღუდგები”, – ამბობს მიხეილ დუნდუა.

ესეც მხოლოდ ვარაუდია და გაედინება თუ არა ფული აზერბაიჯანში, ამ ინფორმაციაზე წვდომა მხოლოდ სებ-ს აქვს. ეროვნული ბანკი კი, როგორც ყოველთვის, დეტალებზე არ საუბრობს.

„რეზონანსი“, 04 თებერვალი, 2016 წელი

გაზის ულევი მარაგი თუ დიდი “აფიორა“

რისთვის სჭირდება “ფრონტერას” დროდადრო აჟიოტაჟის ატეხვა?

მაკა ხარაზიშვილი

საქართველოში “ფრონტერას” მიერ რამდენიმე ტრილიონი კუბური მეტრი გაზის აღმოჩენა ამჯერად ატლანტიკური საბჭოს ანგარიშიდან გახმოვანდა. მისი ავტორი მიიჩნევს, რომ საქართველოს ხელისუფლებამ “ფრონტერას” მხარი უნდა დაუჭიროს. ენერგეტიკის სამინისტრო უკვე 20 წელია აღნიშნული კომპანიისგან გაზის რესურსების დამადასტურებელ დოკუმენტებს ელოდება. ქართველი ენერგეტიკოსები კი “ფრონტერას” აღმოჩენებს მორიგ “აფიორად” აფასებენ.

რამდენიმე თვის წინ გავიგეთ, რომ საქართველოში 3,8 ტრილიონი კუბური მეტრი დადასტურებული მარაგია, თუმცა შესაბამისი დოკუმენტაცია “ფრონტერას” ენერგეტიკის სამინისტროში არ შეუტანია. გუშინ ეს საკითხი ისევ აქტუალური გახდა, ვინაიდან “ფრონტერას” ინფორმაციაზე დაყრდნობით საქართველოში გაზის მარაგების ამბავი ატლანტიკური საბჭოს ანგარიშში მოხვდა.

(…)

ენერგეტიკის სამინისტრო „ფრონტერა“-საგან მეტ გამჭვირვალობას და დოკუმენტაციას ითხოვს მინისტრის მოადგილე მარიამ ვალიშვილმა “ინტერპრესნიუსთან” საუბრისას აღნიშნა, რომ უკვე სამი წელია კომპანია “ფრონტერა” ასეთ განცხადებებს აკეთებს. თავდაპირველად საუბარი იყო 42 მილიარდ კბ/მ აირის მარაგზე, შემდეგ 1 ტრილიონზე და ახლა უკვე 3.8 ტრილიონ კბ/მ-ზე, თუმცა უფრო დეტალური ინფორმაცია მათ არ მიუღიათ.

“თავის დროზე “ფრონტერამ” დაუკვეთა გარკვეული მარაგების პოტენციალის შეფასების ანგარიში. ამ ანგარიშში დადებითად ფასდება ის რესურსი, რომელიც შეიძლება საქართველოს ჰქონდეს, მაგრამ არ არის დადასტურებული, რომ ეს არის მოპოვებადი რესურსი. ჩვენ “ფრონტერასგან” ველოდებით კონკრეტულ ხედვას იმასთან დაკავშირებით, თუ რა საინვესტიციო სამუშაო გეგმა იქნება შემუშავებული, რომ რეალურად დადასტურდეს ეს რესურსი”, – განაცხადა მარიამ ვალიშვილმა და დასძინა, რომ “ფრონტერა” საქართველოს ბაზარზე უკვე 20 წელია საქმიანობს და მას კომერციული მოპოვება არ დაუფიქსირებია, რასაც არსებული ხელშეკრულება და მარეგულირებელი წესები ავალდებულებს.

“ფრონტერას” გაანგარიშების მიხედვით, საქართველოს თითქმის სამჯერ მეტი გაზის რესურსი აქვს, ვიდრე აზერბაიჯანს. ამასთანავე, ჩვენ ვუსწრებთ ბუნებრივი აირის მომპოვებელ ისეთ ქვეყნებს როგორებიც არიან ლიბია (1,6 ტრილიონი კუბური მეტრი), ქუვეითი (1,8 ტრილიონი), უზბეკეთი (1,8 ტრილიონი), ყაზახეთი (1,9 ტრილიონი), არაბთა გაერთიანებული საემიროები (2,2 ტრილიონი), ნორვეგია (2,3 ტრილიონი), ინდონეზია (3 ტრილიონი), ჩინეთი (3,1 ტრილიონი). ამ გათვლებით, საქართველო ლამის გაზის მომპოვებელი ქვეყნების ათეულშია. რეალურად კი, “ფრონტერა” წელიწადში, დაახლოებით, 20-25 მილიონ კბ/მ ბუნებრივ აირს მოიპოვებს.

ნავთობისა და გაზის კორპორაციის ცნობით, საქართველოში თავისუფალი გაზის დადასტურებული მარაგი შეფასებულია 4 საბადოზე: რუსთავის (შუა ეოცენი), სამგორის (ქვედა ეოცენი), ნინოწმინდის (შუა ეოცენი, გაზის ქუდი) და მწარე ხევის (ზედა პლიოცენი) და მათი ჯამური რაოდენობა შეადგენს 1,874 მლრდ კუბურ მეტრს.

გარდა ამისა, ნავთობის საბადოებზე ნავთობში გახსნილი გაზის მარაგი დათვლილია ყველა საბადოზე და ასეთი გაზის დადასტურებული მარაგების ჯამური რაოდენობა შეადგენს 75,3 მილიონ კუბურ მეტრს, ანუ ჯამურად თავისუფალი გაზის და ნავთობში გახსნილი გაზის დადასტურებული მარაგები შეადგენს 1,922 მლრდ კუბურ მეტრს. ეს “ფრონტერას” გათვლებს 2000-ჯერ ჩამორჩება.

ენერგეტიკოს გია არაბიძეს “ფრონტერას” ასეთი მასშტაბური აღმოჩენების შესახებ არ სჯერა და ფიქრობს, რომ ეს მორიგი აფერაა, რომლის აგორებაც “ფრონტერას” სხვა ინტერესების გამო სჭირდება: “მე მაინც მგონია, რომ ეს არის მორიგი მაქინაცია, რომელიც “ფრონტერასაგან” 15 წელია მესმის. არც ერთი ჩვენი წყარო, გარდა “ფრონტერასი”, ამას არ ადასტურებს – ჩვენი აკადემია, მეცნიერები, გელოლოგები. იმ ხალხს, რომელიც უშუალოდ ამ საქმეში არიან ჩართულები, არაფერი უთქვამთ და უცებ “ფრონტერამ” იმდენი გაზი იპოვა, რომ სანამ დედამიწა იარსებებს, გვეყოფა. როგორც ვიცი, ამ ინფორმაციის გავრცელებით საფონდო ბირჟებზე თამაშობენ”, – აცხადებს გია არაბიძე.

ენერგეტიკოსი დავით ელიაშვილი, “ფრონტერას” აღმოჩენებს ზღაპარს უწოდებს და აღნიშნავს, რომ საქართველოში მხოლოდ მცირე რაოდენობის გაზი არსებობს იქ, სადაც ნავთობი მოიპოვება: “ასეთი ინფორმაცია “ფრონტერას” მიერ დროდადრო ვრცელდება ხოლმე. კომპანიამ ერთხელ მაინც ხომ უნდა დაადასტუროს და წარმოადგინოს შესაბამისი დოკუმენტაცია, როგორ ჩატარდა კვლევა, ჩააყენოს მთავრობა საქმის კურსში. ეს მხოლოდ ჭორებია. საქართველოში სერიოზული კვლევა არც კი ჩატარებულა”, – ამბობს დავით ელიაშვილი.

საქართველოში გაზის მოპოვება გასული საუკუნის 70-იანი წლების მეორე ნახევრიდან დაიწყო. ეს იყო სამგორი-პატარძეულის საბადოდან მოპოვებული ნავთობის თანმყოლი გაზი. ნავთობის პიკური მოპოვების პერიოდში (1980-1983 წწ) ასეთი გაზის წლიური მოპოვება 300 მლნ კბ/მ-ს აღწევდა. მას შემდეგ გაზის მოპოვება მნიშვნელოვნად შემცირდა, ნათობისა და გაზის კორპორაციის მონაცემებით, ქვეყანაში ბოლო 5 წლის განმავლობაში გაზის მომპოვებელმა კომპანიებმა მთლიანად მხოლოდ 69 მლნ კბ/მ აირი მოიპოვეს.