„რეზონანსი“: მოახდენს თუ არა “რუსთავი 2″-ის ამბები გავლენას იზალიბერალიზაციაზე? (გამოკითხვა)
„რეზონანსი“: ინტერვიუ ფიქრია ჩიხრაძესთან: „პრეზიდენტის რეზიდენციის საკითხი დახურულია და არ განიხილება“
„ახალი თაობა“: ინტერვიუ კარლო კოპალიანთან: „გიორგი მარგველაშვილმა ავლაბრის რეზიდენცია უნდა დატოვოს“
„ახალი თაობა“: ინტერვიუ რამაზ საყვარელიძესთან: „არჩევნებამდე მთავრობაში ცვლილებები მოსალოდნელი არ არის“
„ახალი თაობა“: ინტერვიუ ვახტანგ მაისაიასთან: „დასავლეთს რუსეთის სამხედრო მზადება გამოეპარა“
„საქართველო და მსოფლიო“: საქართველო დასავლეთის დაკრულზე ცეკვავს, როგორც ცხოველები ცირკში
„ალია“: ინტერვიუ ირაკლი სესიაშვილთან: „საქართველოს ნატოს წინაშე აღებული აქვს ვალდებულება, რომ 2016 წლის 1-ლი იანვრიდან უნდა გაუქმდეს სავალდებულო სამხედრო სამსახური“
„ალია“: ინტერვიუ ხათუნა ლაგაზიძესთან: საპარლამენტო უმრავლესობა ივანიშვილის წინააღმდეგ?!
„საქართველოს რესპუბლიკა“: ინტერვიუ სულხან მოლაშვილთან: „პასუხი აგებინეთ ჯალათ ბოკერიას!!! გაცილებით სისხლიანი იქნება ის, რასაც ნაციონალები აწი გააკეთებენ“
—————————-
„რეზონანსი“, 12 ნოემბერი, 2015 წელი
მოახდენს თუ არა “რუსთავი 2″-ის ამბები გავლენას იზალიბერალიზაციაზე?
ლიკა ამირაშვილი
“არ ვფიქრობ, რომ ვიზალიბერალიზაციის პროცესსა და “რუსთავი 2″-ის საკითხს შორის პირდაპირი კავშირი არსებობდეს,” – ასე უპასუხა საქართველოში ევროკავშირის ელჩმა, იანოშ ჰერმანმა ჟურნალისტის კითხვას, იქნება თუ არა “რუსთავი 2″-ის საქმე ვიზალიბერალიზაციის პროცესში შემაბრკოლებელი ფაქტორი. “მინდა გავიმეორო ის, რაც გუშინ ევროკავშირის უმაღლესმა წარმომადგენელმა განაცხადა. ჩვენ ახლა ვიზალიბერალიზაციის მოქმედებათა გეგმის იმპლემენტაციის შეფასების ეტაპზე ვართ. არ მგონია, რომ ამას რაიმე კავშირი ჰქონდეს იმ საკითხთან, რომელიც ახლა საქართველოში პოლიტიკური დღის წესრიგში დგას”, – განაცხადა ჰერმანმა.
ჟურნალისტის კითხვაზე, თუ რას ფიქრობს სასამართლო პროცესზე, რომელიც “რუსთავი 2″-ის საქმეზე მიმდინარეობს, ჰერმანმა აღნიშნა, რომ კომენტარისგან თავს შეიკავებს. მისი განმარტებით, ევროკავშირმა მართლმსაჯულების სისტემის სრული დამოუკიდებლობისა და მედიისა და პოლიტიკური პლურალიზმის დაცვის აუცილებლობაზე არაერთი განცხადება გააკეთა.
მოახდენს თუ არა “რუსთავი 2″-ის ამბები გავლენას იზალიბერალიზაციაზე? – ამ კითხვით “რეზონანსმა” საზოგადოების ცნობილ ადამიანებს მიმართა.
ნანა კაკაბაძე (უფლებადამცველი): ამ ორ საკითხს შორის ვერავითარ პირდაპირ კავშირს ვერ ვხედავ. როგორ შეიძლება სასამართლოში მიმდინარე სამართლებრივ დავას ვიზალიბერალიზაციის პროცესზე რაიმე გავლენა ჰქონდეს?! ეს უბრალოდ საქმეში ჩაუხედავი ან მიკერძოებული ადამიანის შეფასებაა.
გია ბუღაძე (ფერმწერი): ევროკავშირის ელჩი მაღალი რანგის დიპლომატია, ამიტომ სად რა უნდა თქვას, არ შეეშლება. რა თქმა უნდა, დიპლომატია და პირდაპირ არ იტყვის, მაგრამ ფაქტია, ეს ვიზალიბერალიზაციაზე ძალიან დიდ გავლენას მოახდენს. არ გამოვრიცხავ, რომ ეს ყველაფერი ჩვენთვის ძალიან ცუდად დამთავრდეს.
თემურ ნანეიშვილი (ფიზიოლოგი): სრულიად სამართლიანმა სასამართლო პროცესმა ვიზალიბერალიზაციაზე გავლენა რატომ უნდა მოახდინოს, არ მესმის. ვფიქრობ, ეს ორი პროცესი ერთმანეთთან კავშირში არ არის. არანაირი პოლიტიკური გავლენა არ ექნება.
იური მეჩითოვი (ფოტოგრაფი): ჩვენ ისეთი მართვადები ვართ, რომ ევროკავშირი რასაც გადაწყვეტს, ყველაფერი ისე იქნება. “რუსთავი 2″-ის საქმე ვიზალიბერალიზაციასთან პირდაპირ კავშირში არის თუ არა, ამასაც ევროკავშირი გადაწყვეტს. თუმცა, ევროკავშირის ელჩი თუ აცხადებს, რომ კავშირში არ არისო, მაშინ ჩვენც უნდა დავეთანხმოთ. საერთოდ ვიზალიბერალიზაცია არ გვჭირდება, ქვეყნის ინტერესებში არ შედის.
„რეზონანსი“, 12 ნოემბერი, 2015 წელი
ინტერვიუ ფიქრია ჩიხრაძესთან: „პრეზიდენტის რეზიდენციის საკითხი დახურულია და არ განიხილება“
თაკო მათეშვილი
პრეზიდენტის ახლად დანიშნული პოლიტიკური მრჩეველი ფიქრია ჩიხრაძე აცხადებს, რომ პრეზიდენტის მიერ რეზიდენციის დატოვების საკითხი დახურულია და არ განიხილება. მეტიც, ის დარწმუნებულია, რომ მომავალი პრეზიდენტებიც სწორედ ამ სასახლეში გააგრძელებენ მოღვაწეობას. იგი ამბობს, რომ ყველა ყოფილი პრეზიდენტისგან განსხვავებით, გიორგი მარგველაშვილი არ არის პარტიული ფიგურა და ცდილობს, იყოს ყველას პრეზიდენტი და არა რომელიმე ერთი პოლიტიკური ძალის.
ფიქრია ჩიხრაძე, რომელმაც გუშინ “პატრიოტთა ალიანსის” მოშიმშილე წევრები მოინახულა, მათ მოთხოვნებს იზიარებს და ამბობს, რომ საარჩევნო გარემოს გასაუმჯობესებლად მმართველ გუნდსა და ოპოზიციას შორის დიალოგის დაწყება აუცილებელია. მისივე თქმით, პრეზიდენტი მზადაა, ეს უზრუნველყოს და საარჩევნო კანონმდებლობის დასახვეწად შესაბამისი სამუშაო ჩაატაროს. “2008 წლის შემდეგ აღარ მეგონა, თუ მოშიმშილე ოპოზიციონრებს ვიხილავდი და ეს ძალიან მაწუხებს, – აცხადებს ჩიხრაძე, – იურიდიულ დეტალებში არ შევალ, მაგრამ მერწმუნეთ, რომ პრეზიდენტისა და მისი ადმინისტრაციის ამ შენობაში ყოფნა სამართლებრივად აბსოლუტურად გამართულია. ხელისუფლებისათვის კარგა ხანია ცნობილია, რომ პრეზიდენტი გადაწყვეტილების შეცვლას არ აპირებს. საჭიროდ არ მიგვაჩნია, რომ ამ თემაზე საუბარი დაუსრულებლად გაგრძელდეს. ქართული დემოკრატიისათვის სახელმწიფო ინსტიტუტების მდგრადობა სასიცოცხლოდ აუცილებელია. ვფიქრობ, ამაზე აღმასრულებელი ხელისუფლებაც უნდა ზრუნავდეს, საკანონმდებლოც და ყველა მოქალაქეც. ეს აჟიოტაჟი ჯანსაღი არაა და კარგს არავის მოუტანს. სანამ პრეზიდენტის მრჩეველი გავხდებოდი, მანამდეც ამ პოზიციაზე ვიყავი და ხმამამღლაც არაერთხელ დამიფიქსირებია. შესაძლოა, თავის დროზე არსებობდა კითხვა – უნდა დახარჯულიყო თუ არა ამხელა თანხა პრეზიდენტის რეზიდენციის ასაშენებლად, მაგრამ ეს თანხა უკვე დახარჯულია და შენობა სწორედ ამგვარი საჭიროებისთვისაა განკუთვნილი. არავის მხრიდან არ იქნება გონივრული საქციელი, უკვე გაწეული ხარჯი წყალს გავატანოთ და ახალი ფუნქციის მონახვაზე დავიწყოთ ფიქრი. ეს საკითხი აღარ განიხილება. იგი როგორც სამართლებრივად, ისე პოლიტიკურად არაერთგზის განხილული და ჩვენი მხრიდან დახურულია“.
- ბიძინა ივანიშვილი მუდმივად მიუთითებს იმაზე, რომ ავლაბრის რეზიდენციაში პრეზიდენტის ცხოვრება და მისი ადმინისტრაციის ფუნქციონირება უზარმაზარ თანხებთანაა დაკავშირებული. მისი თქმით, მარგველაშვილის სასახლიდან გამოსვლა, პირველ რიგში, ამიტომაა აუცილებელი.
- რომელ შენობაშიც უნდა განთავსდეს პრეზიდენტის ადმინისტრაცია და უშიშროების საბჭო, რომელიც ასევე ავლაბრის რეზიდენციაში ფუნქციონირებს, ხარჯი ყველგან იგივე იქნება. ის არანაირად არ შემცირდება. ათონელის რეზიდენციას რაც შეეხება, ხელისუფლებამ უნდა გადაწყვიტოს, თუ რა დანიშნულებით გამოიყენებს მას – სამთავრობო შენობის სტატუსს მისცემს თუ აუქციონზე გამოიტანს.
- ანუ, გიორგი მარგველაშვილი რეზიდენციის დატოვებას არ აპირებს და ვადის ამოწურვამდე იქ იქნება?
- რა თქმა უნდა! დარწმუნებული ვარ, შემდგომი პრეზიდენტებიც ამ სასახლეში გააგრძელებენ მოღვაწეობას. მთავარია, რომ ყველა სახელისუფლებო შტო ქვეყანაში მდრგადი დემოკრატიული გარემოს შესაქმნელად მუშაობდეს და სხვა მხრივ ყველაფერი რიგზე იქნება.
- ზოგადად, რატომაა ეს თემა დაუსრულებელი და რატომაა ბიძინა ივანიშვილისათვის მარგველაშვილის რეზიდენციიდან გამოსვლა პრინციპულად მნიშვნელოვანი?
- არ ვიცი. შესაძლოა, ყველაფერი პირად საკითხებზე გადიოდეს. თავად გიორგი მარგველაშვილი ასეთ თემებზე კომენტარს არ აკეთებს და მეც, როგორც მრჩეველი, მის ამ დამოკიდებულებას პატივს ვცემ და ვიზიარებ.
- როგორც ვხედავთ, დაპირისპირება პრეზიდენტსა და სამთავრობო გუნდს შორის დღიღიდღე ღმავდება. აქტიურად ვრცელდება ხმები, თითქოს მომავალი არჩევნებისათვის პრეზიდენტი შეიძლება რომელიმე ოპოზიციურ ძალასთან ერთად ვიხილოთ. რამდენად რეალურია ეს?
- რატომღაც მმართველი გუნდი ვერ ეგუება, რომ პრეზიდენტი მხოლოდ მათი წარმომადგენელი არაა. არადა, საქართველოს უახლოესი ისტორიის განმავლობაში ეს საკითხი არაერთხელ დამდგარა. შევარდნაძის და ასევე სააკაშვილიც დროს ოპოზიცია, მათ შორის მეც, ჩემს თანამებრძოლებთან ერთად, ხშირად ვსვამდით საკითხს, რომ პრეზიდენტი პოლიტიკური არტახებისაგან თავისუფალი ყოფილიყო. სამწუხაროდ, წინა წლებში ეს ვერ მოხერხდა. ჩვენ ყოველთვის კონკრეტული პოლიტიკური ძალის წარმომადგენელი პრეზიდენტები გვყავდა, რომლებიც მთელი ქვეყნის პრეზიდენტობას ძნელად ახერხებდნენ.
გიორგი მარგველაშვილმა კი ძალიან მნიშვნელოვან ტრადიციას დაუდო სათავე და ის ამით მართლაც გამორჩეული სახელმწიფო მოღვაწეა. იგი საკუთარ მოკავშირედ ნებისმიერმა პოლიტიკურმა ძალამ თანაბრად შეიძლება განიხილოს. პრეზიდენტმა მოახერხა, რომ იგი ყველას პრეზიდენტი იყოს და ეს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.
მმართველმა ძალამაც უნდა გააცნობიეროს, რომ ქვეყნის დემოკრატიის განვითარებას და ინსტიტუციონალურ მდგრადობას მიუკერძოებელი პრეზიდენტი ჰაერივით სჭირდება. შეიძლება მას ბევრად ნაკლები უფლებები ჰქონდეს, ვიდრე მის წინამორბედებს ჰქონდათ, მაგრამ თავისი დამოუკიდებლობითა და მიუკერძოებლობით იმ სიჯანსაღეს შექმნის, რაც საქართველოს წინა წლებში ძალიან აკლდა. ვიმედოვნებ, გიორგი მარგველაშვილი მოახერხებს, რომ ეს ტრადიცია არსებულ საკონსტიტუცი მოდელში მყარად დაამკვიდროს და ყველა შემდგომი პრეზიდენტი აგრძელებდეს მას.
- რამდენად შესაძლებლად მიგაჩნიათ, საპრეზიდენტო არჩევნებში გამარჯვება ისეთმა კანდიდატმა მოიპოვოს, რომელსაც ესა თუ ის პარტია არ წარადგენს? დამოუკიდებელი კანდიდატის გამარჯვება რამდენად წარმოგიდგენიათ?
- როცა წინა ხელისუფლების პირობებში საკონსტიტუციო ცვლილებები განიხილებოდა, მე და ჩემი მეგობრები დაინტერესებულები ვიყავით და ვლობირებდით, რომ კონსტიტუციაში შემდეგი რამ ჩაწერილიყო – მიუხედავად პარტიული წარმომავლობისა, არჩეული პრეზიდენტი პარტიული აღარ ყოფილიყო. ვიღაცები ამბობდნენ, რომ ამას მხოლოდ ფორმალური ხასიათი ექნებოდა, თუმცა ჩვენ ვფიქრობდით, რომ ფორმალურადაც კი ეს მნიშვნელოვანი უნდა ყოფილიყო. ახლა კი ეს მოდელი ფორმალურად კი არა, რეალურად მივიღეთ. ამას უნდა გავუფრთხილდეთ. ეს საკონსტიტუციო მოდელი სწორედ ასეთ საპრეზიდენტო მმართველობას აკანონებს.
არჩევნებს რაც შეეხება, ყველა კანდიდატი თავად გადაწყვეტს, რა ურჩევნია – პარტიის მიერ იყოს წარდგენილი თუ არა. არ მგონია, რომ ამაზე დღეს უნდა ვიდარდოთ. ხომ არ შეიძლება აბსოლუტურად ყველა თანამდებობის პირი – აღმასრულებელი ხელისუფლება, საკანონმდებლო ხელისუფლების უმაღლესი თანამდებობის პირები, გუბერნატორები, ადგილობრივი ხელისუფლების წარმომადგენლები – ერთი პოლიტიკური ძალის წარმომადგენელი იყვნენ? მნიშვნელოვანია, რომ სხვადასხვა პოლიტიკური ძალა სხვადასხვა დონეზე ხელისუფლების განხორციელებაში მონაწილეობდეს. მაგალითად, დემოკრატიული სამყაროსათვის დამახასიათებელია, რომ პარლამენტში სხვა პოლიტიკურ ძალას ჰქონდეს უმრავლესობა და ადგილობრივ არჩევნებში – სხვას. მათ შორის ბალანსი კი არაპარტიულმა პრეზიდენტმა უნდა დაიცვას.
- გუშინ თქვენ მოშიმშილე ირმა ინაშვილი და მისი მხარდამჭერები მოინახულეთ. რამდენად ლეგიტიმურად მიგაჩნიათ მათი მოთხოვნები?
- ბუნებრივია, მე იქ პრეზიდენტთან კონსულტაციის შემდეგ, პრეზიდენტის სურვილით მივედი. ადამიანები შიმშილობენ და მათი ჯანმრთელობის მდგომარეობა მნიშვნელოვანია. მათთან სასწრაფო დახმარების მანქანაც კი არ მორიგეობს, რაც ძალიან ელემენტარულია. ამდენი აქციის მომსწრე ვარ და არ მახსოვს შემთხვევა, რომ სასწრაფო დახმარების მანქანა იქ არ ყოფილიყო. ამიტომაც ვთხოვე ჯანდაცვის მინისტრს, რომ სამედიცინო პრესონალის მორიგეობა უზრუნველყოს.
ვფიქრობ, ის თემები, რასაც დღეს “პატრიოტთა ალიანსი” აყენებს, მხოლოდ მათი პრობლემა არაა. ეს ის საკითხებია, რაზეც ოპოზიცია დიდი ხნის განმავლობაში საუბრობდა, ითხოვდა და აქციებს მართავდა. პრეზიდენტი გამოხატავდა და გამოხატავს მზაობას, მმართველ გუნდსა და ოპოზიციას შორის დიალოგს ხელი შეუწყოს. დიდი მცდელობის მიუხედავად, ეს ჯერჯერობით ვერ გამოვიდა. იმედია, მალე მოხერხდება, რათა ამ ადამიანებმა დიდხანს არ იშიმშილონ და ამით მათ ჯანმრთელობას დიდი ზიანი არ მიადგეს.
ძალიან მინდა, რომ იმ ადამიანებმა, ვინც დღეს ხელისუფლებაში არიან და ვისთვისაც ეს ყველაფერი კარგად ნაცნობია, ვინც ოპოზიციაში ყოფნის დროს ამ მოთხოვნებით თავადაც არაერთხელ გამოსულა, შექმნილი ვითარება გულთან ახლოს მიიტანონ და დიალოგის რეჟიმი მალე მივიღოთ.
- ირმა ინაშვილი და მისი მომხრეები აცხადებენ, რომ 31 ოქტომბრის არჩევნები გაყალბდა. ამ მოსაზრებას თქვენ და პრეზიდენტი იზიარებთ?
- ეს საკითხი არ განგვიხილავს. ის პრიბლემები, რაზეც დღეს “პატრიოტთა ალიანსი” ლაპარაკობს, წინა ხელისუფლების დროს ნამდვილად იდგა. ფაქტია, რომ კანონი სპეცუბნების არსებობასა და ადმინისტრაციული რესურსის შეუზღუდავ გამოყენებას უშვებს. დღევანდელ ხელისუფლებას უნდა ახოვდეს, რომ კანონი, პირველ რიგში, სამართლიან საფუძველზე უნდა იყოს შექმნილი. “პატრიოტთა ალიანსის” შიმშილობა წარსულისადმი ანუ უკვე შემდგარი არჩევნებისადმი არაა მიძღვნილი. ეს შიმშილობა მომავალ არჩევნებს ეხება, რათა ის ხარვეზები, რაც დაფიქსირდა და გამოცდილებითაც ვიცით, რომ არსებობს, 2016 წლისათვის დიალოგის გზით აღმოიფხვრას. მე მათ ამ ხედვაში ვეთანხმები.
„ახალი თაობა“, 12 ნოემბერი, 2015 წელი
ინტერვიუ კარლო კოპალიანთან: „გიორგი მარგველაშვილმა ავლაბრის რეზიდენცია უნდა დატოვოს“
შორენა მარსაგიშვილი
რა სამართლებრივი გზებით უნდა გამოიყვანონ მარგველაშვილი რეზიდენციიდან, რატომ უნდა შეეჩერებინათ სააკაშვილისთვის აქამდე მოქალაქეობა, რას უნდა მიხედონ ელჩებმა? – ამის შესახებ „ახალ თაობას“ საპარლამენტო უმრავლესობის წევრი კარლო კოპალიანი ესაუბრება.
- ყოფილმა პრემიერმა კიდევ ერთხელ მოითხოვა, რომ მარგველაშვილმა ავლაბრის რეზიდენცია დატოვოს და ათონელის ქუჩაზე მდებარე რეზიდენციაში გადავიდეს. მის ამ მოსაზრებას საპარლამენტო უმრავლესობაც იზიარებს. ასეთი მნიშვნელოვანია ამ ეტაპზე მარგველაშვილის გამოსახლება?
- გამოსახლება რატომაა? ჩვენ მის გარეთ გამოგდებას კი არ ვაპირებთ, უბრალოდ მოვუწოდებთ, რომ გადავიდეს ათონელის ქუჩაზე, სადაც მშვენიერი რეზიდენცია გაკეთდა.
- ავლაბრის რეზიდენციაში რომ დარჩეს, ამით რამე დაშავდება?
- დაშავებით არაფერი დაშავდება, მაგრამ ყველას კარგად გვახსოვს მის მიერ გაკეთებული განცხადება. საჯაროდ განაცხადა, მე მაგ გარყვნილების ბუდეში არ შევალო. მისი ეს განცხადება ბიძინა ივანიშვილსაც კარგად ახსოვს და სთხოვს, რომ დატოვოს გარყვნილების ბუდე.
- ყველაზე დიდ გაღიზიანებას ის იწვევს, რომ ამ მოწოდებით ყოფილი პრემიერი გამოდის...
- გადამრევს ეს ხალხი, ბიძინა ივანიშვილის ნებისმიერ განცხადებაზე გიჟდებიან. კი მაგრამ, დემოკრატიულობაზე რომ გაქვთ პრეტენზია, არ იცით, რომ დემოკრატიულ სამყაროში ყველას აქვს საკუთარი აზრის დაფიქსირების უფლება? ახლა ერთი ამბავი ატეხეს, რატომ მოსთხოვა მარგველაშვილს ავლაბრის სასახლიდან გამოსვლაო. ის დაგავიწყდათ, პრეზიდენტის სავარძელში ივანიშვილმა რომ ჩასვა?! არჩევნებამდე და მის შემდეგაც პრეზიდენტმა არაერთხელ განაცხადა, რომ იმ დაწყევლილ სასახლეში არ შევიდოდა. ეს დაპირება კარგად ახსოვს ექსპრემიერს და ამიტომ კითხულობს, რატომ ჯინიანობს მარგველაშვილი. თან, როგორც ირკვევა, მარგველაშვილსა და ივანიშვილს შორის იყო შეთანხმება, რომ ავლაბრის რეზიდენციაში სხვა დაწესებულება გაკეთდებოდა. ავლაბრის რეზიდენციიდან წამოსვლა ყველაზე მეტად მარგველაშვილს უნდა აწყობდეს.
- რატომ უნდა აწყობდეს?
- იმიტომ, რომ საჯაროდ აქვს პირობა დადებული, არ შევალო. პირის გატეხვა კი ძალიან ცუდი ტონია. ეს არავის ეპატიება, პრეზიდენტს, მით უმეტეს. საბავშვო ბაღის მოსწავლე ხომ არაა, ასე მარტივად გადათქვას თავის სიტყვა. ამის გამო მან საქართველოს მოსახლეობაში ნდობა დაკარგა და მეეჭვება, საზღვარგარეთ მას ვინმე ენდოს.
- კარგი, ვთქვათ, მან პირი გატეხა, მაგრამ მაინც გაუგებარია, რა აუცილებელია მისი გადაყვანა ათონელზე, ასე ძვირი უჯდება სახელმწიფოს პრეზიდენტის სასახლის შენახვა?
- ზუსტად რა ჯდება ამ სასახლის შენახვა, არ ვიცი, მაგრამ ძვირი რომ დაჯდება, ეს ცხადია. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, მას კონსტიტუციით რა უფლებამოსილებაც აქვს, საამისოდ ამხელა სასახლე არ სჭირდება.
- უფლებამოსილება რა შუაშია სასახლის სიდიდესთან?
- მის წინამორბედს გაცილებით მეტი უფლებები ჰქონდა და, შესაბამისად, დიდი ადმინისტრაცია ჰყავდა. მათთვის დიდი ფართი იყო საჭირო. ახლანდელ პრეზიდენტს არც დიდი აპარატი ჰყავს და არც დიდი ადმინისტრაცია, შესაბამისად, ამხელა სასახლე საჭირო არ არის. მარგველაშვილმა რეზიდენცია უნდა შეიცვალოს.
- ეს ადამიანი იქიდან გამოსვლას არ აპირებს და როგორ წარმოგიდგენიათ მისი გამოყვანა?
- რაღაც სამართლებრივ გზას მოვძებნით ამისთვის. უკანონოდ არავინ გამოასახლებს მას.
- კანონიც რომ მიიღოთ, რას იტყვის ამაზე დასავლეთი? ცოტა უხერხული არ იქნება, პრეზიდენტს რომ გამოასახლებენ?
- უხერხული ის არ არის, პრეზიდენტი თავის სიტყვას რომ გადავა? ამაზე რატომ არ შეშფოთდა დასავლეთი? ყველაფერი იციან და ის ვერ მოისმინეს, მარგველაშვილი რომ იძახდა, არ შევალო? საერთოდ, როდემდე უნდა ვიყოთ იმაზე დამოკიდებული, თუ რას იტყვის ჩვენზე დასავლეთი? ბოლო ხანებში ძალიან გააქტიურდნენ სხვადასხვა ქვეყნის ელჩები. ლაპარაკს არავის ვუკრძალავ, მაგრამ მათი საქმე ჩვენს საშინაო საქმეებში ჩარევა არ არის. ელჩის მოვალეობაა ქვეყნებს შორის კარგი ურთიერთობების დამყარება. ესენი სულ ჩვენს კრიტიკაში არიან. ნაციონალები მათ განცხადებებს ბოროტად იყენებენ და თავიანთ ნამოქმედარს დასავლეთის შეშფოთებით აპრავებენ. ჩვენ იმაზე გვსაყვედურობენ, ელჩის განცხადება როგორ გააკრიტიკეთო. თავად ამ დიპლომატებს სულ დებილებს ეძახიან.
- ნაციონალები ეძახიან დიპლომატებს დებილებს?
- ყველა ასე არ მოიხსენიებს, მაგრამ მათი ბელადი დებილებად მიიჩნევს ევროპელებს. მისი ასეთი განცხადება ყველამ მოვისმინეთ, როცა ის აუდიო-ჩანაწერები გამოქვეყნდა, რომელთა სინამდვილეშიც ეჭვი ნაციონალებს არ შეუტანიათ. ახლა მაინტერესებს, რატომ არ აღშფოთდნენ ამაზე ევროპელები. არა მგონია, ვინმეს მოსწონდეს, რომ დებილად იხსენიებენ. `ქართული ოცნების~ რომელიმე წარმომადგენელს ასეთი რამ რომ ეთქვა, მთელი ევროპა აღშფოთდებოდა.
- მათ აღუშფოთებლობას რითი ხსნით?
- ალბათ ნაციონალებს რაღაცაში ჰყავთ გამოჭერილი. სხვანაირად ვერ ამიხსნია ვერც მათი ასეთი მხარდაჭერა მათდამი და ვერც ეს დუმილი. იმის მაგივრად, რომ პასუხი მოითხოვონ, ახლა იმაზე ჩივიან, სააკაშვილს მოქალაქეობა რატომ უნდა ჩამოერთვასო.
- ამის გამო სააკაშვილიც შეწუხებულია. განაცხადა. მე სახელმწიფო ავაშენე და ჩემთვის მოქალაქეობის ჩამორთმევა ღორობააო. ამაზე რას იტყვით?
- ჯერ მაგის აშენებული სახელმწიფო არ გაიშვა და მეორე, ამ შემთხვევამ გამოაჩინა, რომ ღმერთი მაღალია და ყველას იმას უგზავნის, რაც დაიმსახურა. 2011 წლის ოქტომბერში ბიძინა ივანიშვილმა პოლიტიკაში მოსვლის შესახებ განცხადება გააკეთა. ამ განცხადებიდან რამდენიმე დღეში მას საქართველოს მოქალაქეობა წაართვა სააკაშვილმა. მოქალაქეობა წაართვა იმ კაცს, რომელმაც ქვეყნის განვითარებას 3 მილიარდი მოახმარა და მის გაკეთებულ საქმეებს სააკაშვილი იბრალებდა.
სააკაშვილისთვის მოქალაქეობა კარგა ხნით ადრე უნდა ჩამოერთმიათ. ან როგორ არ რცხვენია, ყოფილი პრეზიდენტი სხვა ქვეყანაში წავიდა და რიგით გუბერნატორად დაჯდა. ეს იგივეა, ახლა ბილ კლინტონმა ხაბაროვსკის ან კრასნოდარის მხარის გუბერნატორად დაიწყოს მუშაობა. უკრაინელებისგანაც მიკვირს, ჩვენს მეგობრებად მიიჩნევენ თავს და ძებნილ სააკაშვილს ოლქის გუბერნატორად ნიშნავენ. ჩვენ რომ გავგიჟდეთ და მათი ძებნილი იანუკოვიჩი აჭარის მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარედ დავნიშნოთ, ხომ ეწყინებათ? ჩვენ ყველას წყენინებას ვერიდებით და ჩვენც ნუ გვაწყენინებენ. სააკაშვილმა ოდესა არჩია საქართველოს და წესით, მოქალაქეობაც იქაური უნდა მიიღოს.
- სხვა რა გზა ჰქონდა, ხელისუფლებამ აქ არ გააჩერეთ, საქმე აღძარით და მასზე ძებნა გამოაცხადეთ.
- საქმე მართლაც აღიძრა, თავის ჩადენილ დანაშაულზე მან პასუხი უნდა აგოს. შეცდომები შევარდნაძესაც კი ჰქონდა, მაგრამ სააკაშვილის მსგავსი დანაშაული არ ჩაუდენია, ამიტომაც იყო, რომ წყნარად ცხოვრობდა კრწანისის რეზიდენციაში. წასვლა რომ მოენდომებინა, სააკაშვილივით უკრაინაში კი არ გაიქცეოდა, ევროპა და ამერიკა სიხარულით მიიღებდნენ, მაგრამ არ წავიდა, იმიტომ, რომ გასაქცევად არ გაუხდია საქმე. ამან კი ისეთი საშინელებები ჩაიდინა, ენით რომ ვერ აღწერ. კარგად იცოდა, რისი ღირსიც იყო და საქართველოდან მანამდე გაიქცა, ვიდრე ვადა ამოეწურებოდა. მაშინ მასზე არც საქმე იყო აღძრული და არც ძებნა ყოფილა გამოცხადებული. ნაციონალებს რომ ჰკითხო, მზად არიან, საქართველოსთვის მოკვდნენ, მაგრამ როგორც კი დაუძახებენ, ეგრევე სხვა ქვეყნებში გარბიან. ჩვენი ყოფილი კოლეგა დავით საყვარელიძე, როგორც კი უთხრეს, წამოდიო, გაიქცა უკრაინაში. არადა, მანამდე თავი გადაგვჭამა, ხალხმა ნდობის მანდატი მომანიჭაო. მერე ეს მანდატი რაღაც სამსახურში გაცვალა.
„ახალი თაობა“, 12 ნოემბერი, 2015 წელი
ინტერვიუ რამაზ საყვარელიძესთან: „არჩევნებამდე მთავრობაში ცვლილებები მოსალოდნელი არ არის“
ნათია ხურცილავა
პოლიტოლოგი რამაზ საყვარელიძე აცხადებს, რომ მმართველი ძალა საპარლამენტო სიას მკვეთრად გადაახალისებს და მომავალი პარლამენტი არასამთავრობო სექტორიდან წასული ადამიანებით დაკომპლექტდება.
- ბატონო რამაზ, კვლავ აქტუალურია ყოფილი პრემიერისა და პრეზიდენტის ურთიერთობის საკითხი. ბიძინა ივანიშვილი ისევ აცხადებს, რომ პრეზიდენტმა მარგველაშვილმა ავლაბრის რეზიდენცია უნდა დატოვოს. როგორ შეიძლება მოვლენები განვითარდეს?
- ძალიან რთული სათქმელია. ყოფილი პრემიერისთვის ეს თემა რომ ისევ აქტუალურია, ეს ცხადია. ის პიროვნული გაღიზიანება გადავლილი არ არის. დაველოდოთ, როგორ განვითარდება მოვლენები.
- პრეზიდენტი ვადის ამოწურვის შემდეგ სახლში არ აპირებს წასვლას. ეს დაპირისპირება და დატოვებს თუ არა რეზიდენციას მარგველაშვილი, გავლენას იქონიებს მის შემდგომ პოლიტიკურ კარიერაზე?
- დიდი პოლიტიკიდან სახლში არ მიდიან. ყოველ შემთხვევაში, თავისი ნებით არავინ მიდის. პრეზიდენტმა მარგველაშვილმა უკვე გვითხრა, რომ აპირებს საპრეზიდენტო ვადის ამოწურვის შემდეგ პოლიტიკაში დარჩენას.
- რა ფორმით?
- ეს არის სწორედ მნიშვნელოვანი კითხვა. თუმცა ეს კითხვა ჯერ-ჯერობით ღიაა და ამაზე პასუხი გაიცემა ალბათ საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ.
- ვის შეიძლება დაეყრდნოს?
- ალბათ უფრო მეტად არასამთავრობო სექტორს. დღეს ის ანგარიშს სწორედ არასამთავრობო სექტორს და დასავლელი პარტნიორების პოზიციებს უწევს. სავარაუდოა, რომ მარგველაშვილი ახალ პოლიტიკურ ჯგუფს ჩამოაყალიბებს. ეს სწორედ საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ მოხდება, მანამდე ის იკრებს იმ ადამიანებს გვერდით, ვისაც ენდობა. ამ ფონზე ეჭვებიც გამოითქვა, რომ თითქოს შეიძლებოდა ნაციონალური მოძრაობა ყოფილიყო პრეზიდენტ მარგველაშვილის დასაყრდენი, მაგრამ ეს ვარაუდი პრეზიდენტის რამდენიმე მკაცრმა განცხადებამ უარყო.
- ალასანიას გუნდი შეიძლება გახდეს მარგველაშვილის დასაყრდენი?
- არაფერი არ არის გამორიცხული, მაგრამ ეს უნდა დაანახოს მას მომავალმა.
- კონკრეტულად?
- მომავალმა საპარლამენტო არჩევნებმა. თუ ალასანიას გუნდს მომავალ არჩევნებში ძლიერი პოზიციები არ ექნა, მაშინ მარგველაშვილი არ წავა ალასანიასთან. საერთოდ, პოლიტიკაში ძლიერები უყვართ.
- არსებობს ინფორმაცია, რომ რამდენიმე არასამთავრობო ორგანიზაციის სახე პოლიტიკაში გადადის...
- ეს ყოველთვის ასე ხდებოდა და დღესაც ხდება. მაგალითის მოყვანაც შემიძლია. გიგა ბოკერია ტიპიური არასამთავრობო ფიგურა იყო, მაგრამ დღეს ის გამოკვეთილი პოლიტიკური ლიდერია და ამ მაგალითების დასახელება უსასრულოდ შეიძლება. პოლიტიკას სწორედ არასამთავრობო სექტორი კვებავს.
- ეს კითხვა საინტერესოა იქიდან გამომდინარე, რომ 2016 წლის არჩევნებზე ახალი სახეების მოლოდინია. ფიქრობთ, რომ სწორედ არასამთავრობო სექტორიდან იქნებიან ეს სახეები?
- ალბათ. 2016 წლის არჩევნები წარმატებული რომ იყოს, ამისთვის აუცილებელია ახალი სახეები.
- ყოფილი პრემიერი ბიძინა ივანიშვილი კმაყოფილი რომ არ არის არსებული პოლიტიკური ძალით, ეს აშკარაა?
- დიახ. ამ მიმართულებით ალბათ სიახლეები იქნება.
- ივანიშვილი თანაგუნდელებს უწუნებს იმას, რომ ისინი უცხოეთში სათანადოდ ვერ წარმოაჩენენ ქვეყანას, უწუნებს, მაგალითად, ინგლისურის არცოდნას.
- ეს უდავოა, უდავოა, რომ მას უკეთესი სახეები სურს იხილოს პარლამენტში. უცხოეთთან ურთიერთობას გამოცდილება სჭირდება, ეს გამოცდილება არასამთავრობო სექტორს აშკარად უკეთესი აქვს. ამ თვალსაზრისით მათ მეტი გამოცდილება აქვთ.
- მმართველი გუნდის საპარლამენტო შემადგენლობა მკვეთრად გადახალისდება თუ გარკვეული სახეები შეინარჩუნებენ პოზიციებს?
- ამაზე იმდენჯერ ითქვა, რომ შეუძლებელია, რეალური, მკვეთრი გადახალისება არ მოხდეს. მენეჯერი გუნდის შეცვლაზე საუბრობს მაშინ, როდესაც მას არ აქვს ის შედეგი, რომელსაც ელოდა. უნდა ვივარაუდოთ, რომ `ქართული ოცნება~ თავისი რეიტინგით კმაყოფილი არ უნდა იყოს. შეიძლება ენდიაის კვლევებს უნდობლობა გამოუცხადო, მაგრამ ალბათ ატარებენ შიდა კვლევებს, რეიტინგი რომ ქვევით მიდის, ეს სადავო არ უნდა იყოს.
- საპარლამენტო არჩევნებამდე სამთავრობო ცვლილებები არის მოსალოდნელი?
- არჩევნებამდე ძალიან ცოტა დროა დარჩენილი. წინასაარჩევნო რეჟიმი ფაქტობრივად უკვე ამოქმედებულია. ამდენად არა მგონია, რომ ახლა `ქართულმა ოცნებამ~ ასეთი ცვლილება განახორციელოს, თუმცა, არაფერი გამორიცხული არ არის. ამ ცოტა დროში თუ მოხდა სამთავრობო ცვლილებები, ეს მოსახლეობის მიერ აღქმული იქნება არა დადებითად, არამედ ნეგატიურად. უფრო პასუხისმგებლობისგან გაქცევად იქნება აღქმული, ვიდრე სტრატეგიად. გამორიცხული არაფერია, ცვლილებები მოხდება თუ ოდიოზური ფაქტი მოხდება მთავრობაში.
„ახალი თაობა“, 12 ნოემბერი, 2015 წელი
ინტერვიუ ვახტანგ მაისაიასთან: „დასავლეთს რუსეთის სამხედრო მზადება გამოეპარა“
გულიკო ბალაძე
ცოტა ხნის წინ ამერიკა და რუსეთი სირიასთან დაკავშირებით თანამშრომლობაზე თითქოს შეთანხმდნენ. თუმცა, ახლა ამერიკელი მაღალჩინოსნები აცხადებენ, რომ რუსეთის ქმედებების წინააღმდეგ თავდაცვის ახალ გეგმას შეიმუშავებენ, რადგან რუსეთი არ თმობს საქართველოსა და უკრაინას და ავიწროვებს ბალტიისპირეთის ქვეყნებს. სამხედრო ექსპერტი ვახტანგ მაისაია ამბობს, რომ აშშ-მ რუსეთი, ფაქტობრივად, მტრად გამოაცხადა. „რუსეთსა და ამერიკას შორის დაიწყო გამალებული ცივი ომი, რადგან მათ შორის ყველა შეთანხმება ჩაიშალა. შეთანხმდნენ მხოლოდ ირანთან დაკავშირებით“, – აცხადებს ვახტანგ მაისაია.
- ამერიკელების გაღიზიანება მაინც რამ გამოიწვია?
- ამერიკელების გაღიზიანება გამოიწვია განცხადებამ, რომ რუსეთი ავღანეთშიც აპირებს ზომები მიიღოს. ასევე რუსეთი გეგმავს სინაის ნახევარკუნძულზე ომის დაწყებას ისლამისტების სინაის ნახევარკუნძულის დაჯგუფების წინააღმდეგ.
- ანუ რუსეთი არც ერთ ფლანგზე უკან არ იხევს. აწარმოებს ლოკალურ ომებს. საქართველო, უკრაინა, ავღანეთში რაღაცის გაკეთება უნდა, სირიაში მონაწილეობს. რუსეთის ეს სტრატეგია ამართლებს?
- ყოველ შემთხვევაში, ამ ეტაპზე რუსეთი აჩვენებს, რომ ისეთივე ჰეგემონია, როგორც ამერიკა. ამით ამერიკის ჰეგემონობის დასასრულს ხაზს უსვამს.
- თქვენ ერთ-ერთ ინტერვიუში მითხარით, რომ რუსებმა მოახდინეს თავისი შეიარაღების გადახალისება და, საერთოდ, სამხედრო მანქანის რეკონსტრუირება. ამდენად, ომისთვის რუსეთი უფრო მომზადებულია, ვიდრე ნატო...
- ნატოს ხელმძღვანელობა აღნიშნავს, რომ რუსეთი შეიარაღების რაღაც ტიპებით ჯობნის კიდევაც. შესაბამისად, ნატოში სერიოზულად განიხილება ნატო-რუსეთის საომარი ქმედებების განხორციელების სცენარებიც კი.
- ნატომ ხომ არ დააგვიანა მზადება?
- ნატოსა და ამერიკის ოფიციალური პირებიც გარკვეულწილად ამას ადასტურებენ. მათმა შეშფოთებამ რამდენიმე განცხადებაში გაიჟღერა. ნატო ახლა იწყებს რუსეთის შეკავების სტრატეგიის ახალი გეგმის შემუშავებასა და მის განხორციელებას.
- განხორციელება რაში გამოიხატა?
- ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ნატოს წევრი სახელმწიფოების ტერიტორიებზე ფართომასშტაბიანი წვრთნების დაწყება ამას მიანიშნებს.
- რუსეთი, ფაქტობრივად, ნახევარ მსოფლიოს _ ამერიკას, ნატოს ევროპულ ქვეყნებს, ისლამისტებს უპირისპირდება. მათ გამკლავებას შეძლებს?
- ამ ეტაპზე რთულია საუბარი. ყოველ შემთხვევაში, რუსეთმა აიღო ავანტიურისტული საგარეო კურსი. მას გამოუჩნდნენ მოკავშირეები ჩინეთისა და ინდოეთის სახით. ამას ხელი შეუწყო შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაციის გაძლიერებამაც, რომელშიც შევიდა პაკისტანიც, ანუ ამერიკის სტრატეგიული პარტნიორიც კი. რუსეთი თავისი ჰეგემონობის მტკიცებას არ იშლის. ჯერჯერობით, რუსეთს ეს თამაშის წესები გამოსდის. მერე რა იქნება და პროცესები როგორ წარიმართება, გაურკვეველია.
- რუსეთისთვის იმ ქვეყნების მხარდაჭერა, რომლებიც თქვენ დაასახელეთ, შეიძლება ეკონომიკური ინტერესებიდან გამომდინარეა. კრიტიკულ მომენტში ისინი შეიარაღებულ მოქმედებებში ჩაერთვებიან?
- ჩინეთსა და ამერიკას შორის ლამის დაიწყო შეიარაღებული შეტაკება სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის საზღვაო აკვატორიაში. ჩინეთი და რუსეთი ამ ეტაპზე სტრატეგიული პარტიორები არიან. მათი პარტნიორობა დასავლეთის წინააღმდეგაა მიმართული.
- რას მიიღებს ჩინეთი რუსეთთან სტრატეგიული პარტნიორობით?
- შესაძლოა, ჩინეთი რუსეთისგან მიიღებს ეკონომიკური დახმარების პაკეტს და ენერგომატარებლებს. მეორეც _ ჩინეთისთვის მნიშვნელოვანია ახალი შეიარაღების მოდელების მიღება. მესამეა, რუსეთსა და ჩინეთს შორის გეოპოლიტიკური ურთიერთობების განვითარება. ჩინეთს რუსეთთან სტრატეგიული პარტნიორობის ფონზე გლობალური მოთამაშის სტატუსი ენიჭება. ეს სამი მნიშვნელოვანი ფაქტორია, რის გამოც ჩინეთს აწყობს რუსეთთან სტრატეგიული პარტნიორობის განვითარება. ჩინეთი რუსეთთან ასეთი განვითარების ფონზე მოგებას მიიღებს,
- დასავლეთს რუსეთის სამხედრო მზადება გამოეპარა?
- ასე გამოდის. სირიის კონფლიქტმა ეს ძალიან ნათლად აჩვენა. სირიაში რუსეთის შეიარაღებული ძალების კონტინგენტი უცბად ისე გაჩნდა, რომ ევროპელებისა და ამერიკელებისთვისაც ერთგვარი სიურპრიზი გამოდგა.
- როგორც ვიცი, საბჭოთა კავშირის ნგრევის შემდეგ ამერიკა რუსეთს ეხმარებოდა. თუ არ ვცდები, ყოველწლიურად 4 მილიარდს აძლევდა. ე.ი. დასავლეთს მის მიერ გაღებული დახმარება ცუდად მიუბრუნდა?
- მაშინ სხვა დრო იყო. რომ არა ამერიკის დახმარება, რუსეთი შეიძლება ქაოსური ტიპის ქვეყნად გადაქცეულიყო. ბირთვული სტატუსის მქონე ასეთი ქვეყნის დასუსტება არავის აწყობდა. ამიტომ, როცა რუსეთს ეხმარებოდა, ამერიკას თავისი პრაგმატული ინტერესი ჰქონდა. რუსეთს დასავლეთის დიდი ვალი ჰქონდა, მაგრამ პუტინის მმართველობის პერიოდში ეს დავალიანება მთლიანად გაისტუმრეს. დღეს რუსეთს საგარეო ვალი არ გააჩნია, არც ამერიკისა და არც ევროკავშირის მიმართ.
- პუტინმა ეს როგორ მოახერხა?
- რუსეთს სავალუტო ფონდის ვალიც არ გააჩნია, ყველა ვალი გასტუმრებულია. პუტინმა ეს შეძლო 2000-2008 წლებში ნავთობის მაღალი ფასებით. ამით მან შეძლო არა მხოლოდ ვალების გასტუმრება, არამედ სტრატეგიული სავალუტო რეზერვების დაგროვება. დღეს რუსეთის სავალუტო რეზერვები შეადგენს 450 მილიარდ დოლარს. ეს სავალუტო რეზერვები რაღაც მომენტებში 1 ტრილიონ დოლარსაც აღწევდა.
- დასავლეთის სანქციებმა შედეგი არ გამოიღო?
- დასავლეთის სანქციებმა რუსეთის ეკონომიკას გარკვეული ზიანი მიაყენა, მაგრამ სერიოზული არა. პირიქით, ამ სანქციებმა უფრო დიდი აგრესიის გამოვლენა გამოიწვია, რუსეთი უფრო საშიში გახდა.
- რუსეთი ატომური ბომბით იმუქრება, რაც ამერიკელმა მაღალჩინოსნებმაც აღნიშნეს.
- საბჭოთა კავშირი არ იმუქრებოდა ბირთვული ომით? დღეს რუსეთი არის მოდერნიზებული საბჭოთა კავშირი. პუტინმა აისრულა თავისი ოცნება და რუსეთი გადააქცია მოდერნიზებულ საბჭოთა კავშირად. დასავლეთის ამოცანაა, მოახდინოს თავისი შესაძლებლობების მობილიზება და შეძლოს რუსეთის ნეოიმპერიალისტური პოლიტიკის შეჩერება.
- ანუ დაიწყება გამალებული შეიარაღების პერიოდი.
- გამალებული შეიარაღება უკვე დაიწყო სერიოზული ტემპებით. ახლა საქმე მიდგა სერიოზული კონცეპტუალური დოკუმენტების მიღებაზე აშშ-ის მიერ, რომელიც ითვალისწინებს რუსეთთან სამხედრო დაპირისპირების სცენარების განვითარებასაც. ამერიკასა და ევროპას შორისაც არ არის ჰარმონიული ურთიერთობა. ეს გამოჩნდა მაშინ, როცა ამერიკამ და რუსეთმა ვერ მიაღწიეს ტრანსატლანტიკური სავაჭრო ხელშეკრულების გაფორმებას. ეს ცუდი გარემოებაა. ნოემბრის ბოლოსთვის დაიგეგმა პუტინის ვიზიტი საფრანგეთში.
- ეს რას ნიშნავს?
- იმ ფონზე, როდესაც პუტინის ჩათვლითაც კი რუს მაღალჩინოსნებს დაწესებული ჰქონდათ შეზღუდვები, საფრანგეთში მის ვიზიტზე დათანხმება რას ნიშნავს, მკითხველმა გააკეთოს დასკვნა.
„საქართველო და მსოფლიო“, 11-17 ნოემბერი, 2015 წელი
საქართველო დასავლეთის დაკრულზე ცეკვავს, როგორც ცხოველები ცირკში
ჰამლეტ ჭიპაშვილი, პოლიტოლოგი
აზერბაიჯანის პრეზიდენტის – ილჰამ ალიევის ვიზიტი საქართველოში, უპირველესად, იმით იყო აღსანიშნავი, თუ რა შეფასება მისცა მან აზერბაიჯან-დასავლეთის ურთიერთობებს. ჩვენთვის ამ განცხადებებს არავითარი საგნობრივი მნიშვნელობა არ აქვს, ვინაიდან სხვაზე ვფიქრობთ, ანუ ალიევის პოლიტიკისგან დიამეტრულად განსხვავებულზე. “ჩვენთვისო” რომ ვამბობ, არც პატივცემულ მკითხველს ვგულისხმობ და არც საკუთარ თავს _ ღმერთმა დაგვიფაროს ვიწრო აზროვნებისგან, ხელისუფლება მყავს მხედველობაში.
აზერბაიჯანი და საქართველო, კარგა ხანია, სტრატეგიული პარტნიორები არიან და უფრო მეტიც. მარნეულის რაიონში სტუმრის ჩასვლამ კიდევ ერთხელ გაუსვა ხაზი მჭიდრო ურთიერთობას. “საქართველოში მცხოვრები აზერბაიჯანელები მხარს უჭერენ საქართველოს დამოუკიდებლობას. საუკუნეებია, ისინი ცხოვრობენ ამ მიწაზე და ქართულ-აზერბაიჯანული ურთიერთობები დადებით გავლენას ახდენს ჩვენს ყოფაზე”, _ თქვა ალიევმა.
აზერბაიჯანელები მხარს უჭერენ საქართველოს დამოუკიდებლობას, მაგრამ ქართველები?
ე.წ. დამოუკიდებლად არსებობის პერიოდში ქვეყნის ვერც ერთმა ხელისუფლებამ ვერ აგრძნობინა ხალხს, რომ ქვეყანა დამოუკიდებელია. რაც შეეხება ფსევდოდამოუკიდებლობას, უხვად გვაქვს სიტყვებით, ენის უაზრო ტრიალით, უწერტილმძიმო ლაქლაქითა და თავხედური გამონათქვამებით _ უცხოური ტერმინოლოგიით გაჯერებულით. ჩვენისთანა “დემოკრატიული” ქვეყანა არათუ რეგიონში, მის ფარგლებს გარეთაც არ მოიპოვება.
მეტიჩარა ქართველი “პოლიტიკოსებისა” და მათზე მეტად მეტიჩარა არასამთავრობოების ნათქვამი, უფრო ზუსტად, თუთიყუშის მსგავსად გამეორებული უცხოური “სიბრძნე”, “ბრძენი” დასავლელები რომ გვამეორებინებენ და ასე “იოლად”, უშრომელად გვიქმნიან დემოკრატიული ქვეყნის იმიჯს, მეტი არაფერია, თუ არა _ დაემონო დასავლეთს.
იქნები ასეთი _ დაგაფასებს ამერიკა-ევროპა, ისიც “დემოკრატიის შუქურას” გიწოდებს და, თუ გეიაღლუმს ჩაატარებ, მით უმეტეს, ერთნაირსქესიანთა ქორწინებას დააკანონებ, ჩვენისთანა დემოკრატიული ქვეყანა დედამიწის ზურგზე არ იქნება. უკრაინაში მყოფმა ევროკომისიის ხელმძღვანელის მოადგილემ, ქალბატონმა მოგერინიმ უსაყვედურა უკრაინის პრეზიდენტ პოროშენკოს ტოლერანტობის კანონის არმიღების გამო და აღუთქვა, _ ვიდრე არ მიიღებთ, ვიზალიბერალიზაციას ვერ ეღირსებითო. ჩვენ კარგა ხანია, მივიღეთ. ასე რომ, თავი ქუდში გვაქვს.
ვირტუალურ სატყუარას აყოლილნი თავს ნამდვილ დემოკრატად მივიჩნევთ. გამუდმებით (უკვე მერამდენე დღეა) ვჭიხვინებთ, პატრონისთვის “რუსთავი 2”-ის დაბრუნებას ვაპროტესტებთ; თავისუფალი სიტყვის, დემოკრატიის საბოლოო ჩახშობააო, _ ვამბობთ. საინტერესოა, როდიდან არის “რუსთავი 2” თავისუფალი სიტყვის ბაირახტარი? იქნებ იქიდან დაწყებული, ტელეკომპანია “იმედს” რომ არბევდა ხელისუფლება და ხმას არ იღებდა, ან იქნებ 26 მაისის ღამეს, პოლიცია ხალხს რომ ხოცავდა პარლამენტის შენობის წინ?
საქართველოს “დემოკრატიული” ჰქვია, ყველა ამ ჩადენილი დანაშაულის მიუხედავად, რადგან მისი ხელისუფლება 25 წლის განმავლობაში დასავლეთის დაკრულზე ცეკვავს, როგორც ცხოველები ცირკში.
დიახ! ჩვენ ვართ დემოკრატები, ამერიკა-ევროპის შეფასებით, ხოლო აზერბაიჯანი _ არადემოკრატიული, დიქტატორული ქვეყანა.
ჩვენ, “დემოკრატებმა”, 25 წელიწადი მრავალპარტიულ ენის ტრიალში დავხარჯეთ, ვერც ქვეყანა ავაშენეთ და ვერც ხალხს მივეცით სიდუხჭირიდან ამოსვლის შესაძლებლობა. “დიქტატორულმა” აზერბაიჯანმა ბევრი იშრომა თავისი ცხოვრების ასაშენებლად, საკუთარი ქალაქებისა და სოფლების დასამშვენებლად, თავისი კულტურისა და მენტალიტეტის გასაძლიერებლად, ხალხის ცხოვრების დონის ასამაღლებლად.
“აზერბაიჯანს ნუ ვედრებით, მას ენერგომატარებლები აქვს”, _ ამბობენ ჩვენი “ბრძენი პოლიტიკოსები”. მართალია, აზერბაიჯანს ბუნებრივი აირი და ნავთობი აქვს, მაგრამ საქართველოს სატრანზიტო გზის გარეშე ეს სიმდიდრეები ნახევარსიმდიდრეები იქნებოდა. საქართველოს სატრანზიტო დერეფანმა შესძინა აზერბაიჯანს საერთაშორისოს ტიტული.
აზერბაიჯანი თუ ენერგომატარებლებით არის მდიდარი, ჩვენ სატრანზიტო დერეფნით ვართ მდიდარი და, ვიდრე აზერბაიჯანს სხვა მარშრუტი არ აურჩევია, ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ მის შესანარჩუნებლად, ამასთანავე, ახალი სატრანზიტო გზების მოსაძიებლად. ერთ-ერთი ირან-სომხეთ-საქართველო-აფხაზეთ-რუსეთის სარკინიგზო მაგისტრალია, რასაც დროულად უნდა რეალიზება და არა ვიწრო პოლიტიკური მოსაზრების მსხვერპლად ქცევა.
თბილისში მყოფმა ილჰამ ალიევმა ყოველგვარი რევერანსის გარეშე მიუჩინა ადგილი ევროკავშირს, ნატოს, ევროატლანტიკურ სივრცეს. ჩვენს საქმეებში ნუ ერევით, ჩვენ არაფერი მიგვიღია თქვენგან და არც არაფერს გთხოვთო, _ ბრძანა მან. ეს არ იყო ალიევის პირველი კრიტიკული განცხადება, მსგავსი რამ არაერთხელ უთქვამს, რომ აზერბაიჯანი არ აპირებს ევროკავშირთან ასოცირებას ან ნატოს კარზე კაკუნს.
ის დამოუკიდებლად ცხოვრობს და ამ დამოუკიდებლობით აშენებს თითით საჩვენებელ, მისაბაძ ქვეყანას. მხოლოდ ასეთს შეეძლო პირველი ევროპული ოლიმპიური თამაშების ბრწყინვალედ ჩატარება. ერის ისეთი მობილიზება, როგორიც აზერბაიჯანში მოხდა, იშვიათობაა. 2 წელიწად-ნახევარში მოასწრო მთელი რიგი სპორტული ნაგებობების, ინფრასტრუქტურის აშენება, ისეთის, 5 და მეტი წელიწადი რომ სჭირდება.
დაახლოებით იმავე პერიოდში “დემოკრატიულმა” საქართველომაც გამართა სტუდენტური ოლიმპიადა. ამ ღონისძიებისთვის შეპირებული ქალაქის გზების მოასფალტება დღესაც წარუმატებლად მიმდინარეობს. კარგა ხანია, ოლიმპიადა დასრულდა, გზების მოასფალტება (თუ ამას მოასფალტება ჰქვია) კი ჯერაც არ დამთავრებულა. მსგავსი რამ აზერბაიჯანში, “დიქტატორულ” ქვეყანაში, არასდროს მოხდება, “დემოკრატიულში”, ანუ მოტლიკინე საქართველოში _ დიახ!
ვისაც ბაქოს აეროპორტი უნახავს, დამერწმუნება: ქვეყანა, რომელიც ასეთს ააშენებს, ძლიერია. თვალი შეავლეთ აზერბაიჯანის სამოქალაქო ავიაციის თვითმფრინავებს, ცინცხალ “ემბრაიერებს”, უმალ რომ გაფიქრებინებთ ქვეყნის სიძლიერეზე. მოინახულეთ ახალ-ახალი საგამოფენო დარბაზები, დაესწარით სიმფონიური მუსიკის საერთაშორისო ფესტივალებს, სხვა კულტურულ ღონისძიებებს, რომლებსაც რეგულარულად აშუქებს ტელეკომპანია “ევრონიუსი”, და დაინახავთ, რა იცის “დიქტატურამ”.
აზერბაიჯანი ის ქვეყანაა, რომელმაც საქართველოში დაფასებული ამერიკელი მეთიუ ბრაიზა ისე მოისროლა ამერიკის ელჩის სავარძლიდან, როგორც წვინტლი. აზერბაიჯანი ის ქვეყანაა, აშშ-ის პრეზიდენტის კრიტიკულ შენიშვნას პრეზიდენტ ალიევის აპარატის პასუხისმგებელი მუშაკის დონეზე რომ სცემენ პასუხს, თანაც უაღრესად კრიტიკულს, დაახლოებით ამგვარი შინაარსისას: თქვენს ჩასვრილ საქმეს მიხედეთ, ჩვენ თავი დაგვანებეთ!
აზერბაიჯანი, მათი შეფასებით (იქნებ ჩვენი “პოლიტიკოსებისაც”), არადემოკრატიული ქვეყანაა, მაგრამ რა სჯობს: იყო ისეთი “არადემოკრატიული”, როგორიც აზერბაიჯანია, აშენებდე შენს ცხოვრებას თუ იყო ისეთი “დემოკრატიული”, როგორც საქართველოა, ტუალეტშიც ვერ შედიოდე ვაშინგტონის დაუკითხავად?! მგონია, ჩვენი ხელისუფლების წევრი მამაკაცები ხელაწეული შარდავენ, ამერიკელთა მიერ დამონტაჟებულმა ვიდეოთვალმა უხერხული მომენტი რომ არ აღბეჭდოს ფირზე.
აზერბაიჯანის მსგავსი პოლიტიკის წარმოება მტკიცე ნებისყოფისა და პოლიტიკური განსწავლულობის ნაყოფია. ვინატრებდი, რომ ასეთი ჩვენთანაც ყოფილიყო, მაგრამ ე.წ. დემოკრატი პოლიტიკოსების წყალობით, ამ ნატვრას ასრულება არ უწერია.
აზერბაიჯანი ის ქვეყანაა, რომელიც მჭიდროდ თანამშრომლობს მეზობელ რუსეთთან და ამ თანამშრომლობის წყალობით სასოფლო-სამეურნეო პროდუქცია შეაქვს რუსეთისა და დსთ-ს ქვეყნების ბაზარზე. აზერბაიჯანი ის ქვეყანაა, რომელშიც კარგა ხანია, მოქმედებს რუსული ენისა და კულტურის უზარმაზარი ცენტრი. ეს ის ქვეყანაა, რომელსაც პარიტეტულ საფუძველზე შეუძლია ლაპარაკი, როგორც რუსეთის პრეზიდენტთან, ისე ნებისმიერ დასავლელ მაღალჩინოსანთან. აზერბაიჯანი ის ქვეყანაა, დიდ უცხოურ ინვესტიციებს რომ დებენ; აზერბაიჯანი ის ქვეყანაა, რომელშიც, სხვა მშენებლობებთან ერთად, სამხედრო მშენებლობაც ყვავის.
პოსტსაბჭოთა სივრცეში ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, თითქოს 25-წლიანი დამოუკიდებლობის შემდეგ ყველა ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკა “დიდ ძმას” უმტკიცებს, _ ნახე, რა შევძელით დამოუკიდებლად ცხოვრების პირობებშიო, და “დიდიც” ხშირად გაფართოებული თვალებით უმზერს მათ სწრაფ განვითარებას, მოპოვებულ მიღწევებს.
ყველა ყოფილში იგრძნობა წინსვლა, ვინაიდან ყველა ყოფილი შორსაა საქართველოს მსგავსი “დემოკრატიისგან”. “არადემოკრატიულმა” აზერბაიჯანმა, ყაზახეთმა, თურქმენეთმა, ბელარუსმა, უზბეკეთმა, სხვებმა შექმნეს ის ცხოვრება, რომლის დონესთან ჩვენ ვერ მივალთ, მაგრამ ვერ შექმნეს “დემოკრატიული ლაქლაქი”, რომელიც ესოდენ ფასობს ჩვენში.
აზერბაიჯანმა ახლახან ჩაატარა საპარლამენტო არჩევნები, რომელიც ეუთომ, აშშ-მა მწვავედ გააკრიტიკეს. საგარეჯოს მართლაც არადემოკრატიულ არჩევნებზე კი სიტყვაც არ დაუძრავთ, ისევე, როგორც სააკაშვილის პერიოდში ჩატარებულ ფალსიფიცირებულ არჩევნებზე.
დიახ, ვამაყობთ ჩვენი “დემოკრატიით”, უფრო მეტად ისინი (დასავლეთი) ამაყობენ ჩვენით და ამ სიამტკბილობაში რეიტინგს რეიტინგზე ვიგებთ. პირველები თუ არა, ათეულში მაინც შევდივართ სხვადასხვა საერთაშორისო სარეიტინგო სიაში. უყურებ და უსმენ ტელეეკრანზე გამჟღავნებულ სასიხარულო ცნობებს, თავს იმშვიდებ, მაგრამ ეკრანს მოშორდები და იმ განავალში კრავ თავს, ყოველდღიური აუწყობლობა რომ ჰქვია.
დიახ! დასავლეთი საქართველოს ხელისუფლებას ხელის განძრევის საშუალებას არ აძლევს მთელ რიგ საშინაო თუ საგარეო საკითხებში (ამას ხშირად მოისმენთ ნებისმიერი მოქალაქისგან), მაგრამ რა ვუყოთ იმ უმარტივეს საკითხებს, პრობლემებად რომ არის ქცეული და ნებისმიერ ჩვენგანს სიცოცხლეს უმწარებს? ამაშიც დასავლეთი გვაფერხებს?
აშკარად შეურაცხყოფილად გრძნობთ თავს, როდესაც ორმოებიან, დანგრეულ გზებზე გატარებენ; როდესაც სიმწრით დაგებულ ახალ ასფალტს, მეორე დღიდან ჭრიან “კავკასუს ონლაინის” კაბელების ჩასაწყობად. ჭრიან და ხანგრძლივი პერიოდით აწამებენ ხალხს თხრილებზე ხტომით, მტვრის ყლაპვით; როდესაც ისედაც გადატვირთულ ქუჩაზე მრავალსართულიან სახლს წამოჭიმავენ, რომლის დასრულებას ბოლო არ უჩანს, ისევე, როგორც შენობის წინ, ტროტუარზე დაყრილი სამშენებლო მასალებიდან ავარდნილ მტვერს, წვიმიან ამინდში _ ტალახს.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც ელეგტროენერგიასა და წყალს გვითიშავენ, ნაგავი არ გააქვთ;
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც კვირის განმავლობაში ქუჩებში გამსკდარი მილებიდან ამოხეთქილ სასმელ წყალს არვინ აკეთებს.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც სამგზავროდ ამორტიზებულ საქალაქო ტრანსპორტს გვთავაზობენ, თანაც, გარდა საფარი მინისა, არც ერთს ნომერი გვერდებზე და უკან არ უკეთია, მათ შორის, სამარშრუტო ტაქსებს.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც მრავალ ქუჩაზე შუქნიშნებს ამონტაჟებენ წინასწარი შესწავლის გარეშე, ვიღაცის ხუშტურის გამო, რითაც მძიმე საცობებს ქმნიან და ჰაერის დაბინძურებას უწყობენ ხელს.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც რეცეპტის გარეშე წამლებს არ გვაძლევენ და გვაიძულებენ, დრო და ენერგია ვხარჯოთ ექიმის ლოდინში.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც სუპერმარკეტ “გუდვილში”, სხვაგანაც, პატარა პაკეტში ჩადებულ შემწვარ კარტოფილში 1.5 ლარს გვახდევინებენ, ხოლო დამპალ (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით) კიტრში _ 2.5 ლარს; როდესაც ობმოკიდებულ პურს გვიწყობენ დახლზე.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც ვითომ გარემონტებულ ქუჩას ხსნიან და მეორე დღესვე კეტავენ დაუსრულებლობის გამო.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც მრავალწლოვან ხეებს გვიჩეხავენ და მათ ნაცვლად ბეტონის შენობებს “გვირგავენ”.
შეურაცხგვყოფენ, როდესაც ტროტუარებზე მაღაზიებს გვიშენებენ (“დეზერტირების” ბაზრის გაყოლებაზე).
შეურაცხგვყობენ, როდესაც თბილისის მერი ნარმანია ურცხვად გვიცხადებს, _ თბილისში დაუმთავრებელი შენობა-ნაგებობა არ არსებობსო. როგორც ჩანს, მერიის წინ “ცენტრ-პოინტის” მიერ დატოვებულ ჩონჩხს დასრულებულად მიიჩნევს.
მრავალი შეურაცხმყოფელი მომენტის ჩამოთვლა შეიძლება, მაგრამ გაზეთი ვერ დაიტევს. ამ შეურაცხყოფის უგემურ აჯაფსანდალში გვიწევს ცხოვრება და ისე მივეჩვიეთ, რომ ყურადღებასაც აღარ ვაქცევთ. არადა, ყველა მათგანი ქვეცნობიერად მოქმედებს ჩვენზე და მაშინ დაგვკრავს მოულოდნელად, როდესაც არ ველით.
ვითომ წვრილმანი შეურაცხყოფის ატანის შემდეგ, დიდსაც მშვენივრად ვიტანთ _ საწვავზე მომატებულ ფასებს, ელექტროენერგიაზე გადიდებულ ტარიფებს, უაღრესად მცირე პენსიებს, დაუსაქმებლობას და მოხელეთა უზომო ხელფასებს, ხელფასებზე დანამატებს, პრემიებს, კომფორტულ ცხოვრებას.
ჩვენ იმასაც ვიტანთ, თავდაცვის მინისტრი რომ ბიუჯეტის ფულით (ჩვენი ნაშრომით) საფრანგეთში ანტისაჰაერო სარაკეტო სისტემების შესაძენად ხელშეკრულებას გააფორმებს და არაფერს გვეტყვის ამის თაობაზე. საინტერესოა, რას მოუტანს ქვეყანას ფულის უყაირათო ყრა რაკეტებში, როდესაც რუსული ტანკები თბილისიდან 30 კილომეტრში დგანან.
შეურაცხყოფაა, როდესაც ხიდაშელი იაპონიაში მიემგზავრება სამხედრო კავშირების დასამყარებლად. აკი ნატოსკენ მივდივართო?!
შეურაცხყოფაა, როდესაც თავდაცვის მინისტრი პირადად ჩაუჯდება საგარეჯოს არჩევნების ბიულეტენების თვლას. შეურაცხყოფაა მისი თითქმის ყველა განცხადება ქვეყნის სადღეისო და სამომავლო ყოფაზე, მაგრამ არ გაემტყუნება, “შემქმნელი” ივანიშვილის ერთობ უტაქტო განცხადებების ფონზე. სტალინზე პარლამენტარ თოფაძის ნათქვამი ივანიშვილმა პირად შეურაცხყოფად აღიქვა და საჯაროდ განაცხადა, _ 75 წელს გადასცდა… აქვს შეცდომები, მაგრამ ვაპატიოთო, ანუ იგულისხმა გამოშტერდაო.
მიუტევებელია, 60 წლის კაცი ასე რომ შეურაცხყოფს თოფაძეს და, საერთოდ, ასაკოვან ადამიანებს, რომელთა ხვედრითი წილი ქვეყნაში გაცილებით მეტია, ვიდრე ახალგაზრდების. ასაკსა და გამოშტერებაზე (ხალხში ამ სიტყვას სხვა სიტყვით ცვლიან) მაშინ შეიძლება ლაპარაკი, როდესაც სკლეროზი ან ალცჰეიმერის სნეულება სჭირს ადამიანს. სხვა მხრივ ხანდაზმული კაცის ნათქვამი სიბრძნესთან იგივდება.
ხანდაზმული სენატორი მაკკეინი თითქმის 80 წლისაა, მაგრამ ივანიშვილი და მისი მთავრობა მის წინ მუხლებზე ეცემა. აღარაფერს ვამბობ 90 წლის კისინჯერზე, რომლის ყოველი სიტყვა სიბრძნითაა გაჟღენთილი. ზიმბაბვეს პრეზიდენტმა მუგაბემ 90 წლისამ მოიგო საპრეზიდენტო არჩევნები, ხოლო დაახლოებით იმავე წლოვანების ისრაელის პრეზიდენტმა პერესმა ეს-ესაა დატოვა პოსტი.
ივანიშვილის აზრით, აშშ-ის პრეზიდენტობის კანდიდატმა ჰილარი კლინტონმა კენჭი არ უნდა იყაროს, რადგან 68 წლის ქალი “ბებერია”. იქნებ თვალი გადაავლოს პატივცემულმა “მოქალაქემ” აშშ-ის მთავრობის შემადგენლობას, სადაც “გამოშტერებული” ასაკის წარმომადგენლების ზეობაა.
არცოდნა არცოდვააო, _ ამბობენ, მაგრამ, როდესაც ქვეყნის მხსნელად მიჩნეული პირი თავს უფლებას აძლევს, განცხადება დაუფიქრებელად გააკეთოს, შეურაცხყოფაა.
აღარაფერს ვამბობ სტალინზე და მის როლზე მსოფლიო ისტორიაში. სტალინი ის ბუმბერაზი პოლიტიკოსი იყო, რომელსაც სიცოცხლეში დაუდგეს ძეგლი უცხოელმა მწერლებმა, საზოგადო მოღვაწეებმა, პოლიტიკოსებმა და, რაც უნდა გასაოცრად მოეჩვენოს ივანიშვილს, სტალინზე დღეს გაცილებით მეტი წიგნი იბეჭდება, ვიდრე მისი მოღვაწეობის პერიოდში, ვინაიდან ის მართლაც დიდი იყო, ივანიშვილისა და ივანიშვილებისნაირთა ტვინი რომ ვერ შესწვდება.
მაო ძედუნის გარდაცვალების შემდეგ ჩინეთის ახალმა მთავრობამ დენ სიაოპინის მეთაურობით განიხილა “კულტურული რევოლუციის” მძიმე დანატოვარი, მაოს ინიციატივით განხორციელებული. ახლებს ჰქონდათ ძალა, მაო დამნაშავედ გამოეცხადებინათ, მაგრამ ჩინურმა მრავალსაუკუნოვანმა სიბრძნემ იძალა. მთავრობის შეფასებით, მაოს მიერ ქვეყნისთვის გაკეთებული საქმეების 75% კარგი იყო, დანარჩენი _ არცთუ კარგი და, რადგან 75% მეტია დანარჩენზე, მაო ხელშეუხებელი დარჩა.
სტალინის წვლილი საბჭოეთის მშენებლობაში, ფაშიზმის განადგურებაში, კაპიტალიზმის გაკეთილშობილებაში, საქართველოს აღმშენებლობაში განუზომელია, უფრო მეტი, ვიდრე მაოს 75%-ი. ივანიშვილი და დღევანდელი პოლიტიკა რომ არ აფასებს მას, დიდი არაფერი დანაკლისია სტალინის სახელისთვის, მაგრამ შეურაცხყოფაა, როდესაც გორელებს ჰპირდები, სტალინის ძეგლს დავდგამო და არ ასრულებ პირობას.
პატივცემულო მკითხველო, განა შეურაცხყოფა არ არის პოლიტიკური ფარდის მიღმა მყოფი ბიზნესმენი ივანიშვილის მიერ ქვეყნის მართვა? მას ვერც მოხსნი და ვერც გადაირჩევ, მაგრამ ქვეყნის მმართველია, მის მიერ დანიშნული ხელისუფლებისა და მოსყიდულ საზოგადო მოღვაწეთა წყალობით. ხელისუფლებიდან სააკაშვილის ჩამოშორება შესაძლებელი იყო, მაგრამ “ჩამოშორებულ” ივანიშვილს რა ვუყოთ?
ამ ამპლუაში ივანიშვილი თავს შესანიშნავად გრძნობს _ ხან რას წამოროშავს და ხან _ რას. მოსახლეობა, ნაცვლად კრიტიკისა, თვალებში შესციცინებს, _ იქნებ თეთრი გააგდებინოს ხელიდან.
25-წლიანი “დემოკრატიული” ცხოვრების შედეგად მივიღეთ ისეთი სახელმწიფოებრივი სტრუქტურა, რომელსაც იოტისოდენი შეხება არ აქვს დემოკრატიასთან, მაგრამ ეს ხელს აძლევს დასავლეთს და, როგორც ჩანს, ნებისმიერ ჩვენგანს, წინააღმდეგ შემთხვევაში ისე მოვიქცეოდით, როგორც რუმინელები, 5-დღიანი პერმანენტული მიტინგით რომ დაამხეს ხელისუფლება.
„ალია“, 12 ნოემბერი, 2015 წელი
ინტერვიუ ირაკლი სესიაშვილთან: „საქართველოს ნატოს წინაშე აღებული აქვს ვალდებულება, რომ 2016 წლის 1-ლი იანვრიდან უნდა გაუქმდეს სავალდებულო სამხედრო სამსახური“
ლევან ჯავახიშვილი
საქართველოს პარლამენტის წევრმა, ზურაბ ჯაფარიძემ პარლამენტში შეიტანა საკანონმდებლო პროექტი, რომელიც სამხედრო სავალდებულო გაწვევის გაუქმებას გულისხმობს. იურიდიულ საკითხთა კომიტეტმა პირველი მოსმენისთვის განიხილა და კომიტეტის შენიშვნების გათვალისწინებით, მხარი დაუჭირა სამხედრო ვალდებულებისა და სამხედრო სამსახურის შესახებ კანონში ცვლილების შეტანის თაობაზე კანონპროექტისა და მისი თანამდევი პროექტების პლენარულ სხდომაზე გატანას.
„ალია“ ამ ინიციატივის შესახებ პარლამენტის თავდაცვისა და უშიშროების კომიტეტის თავმჯდომარე ირაკლი სესიაშვილს ესაუბრა:
– ზურაბ ჯაფარიძე რამდენ პოპულისტურ კანონპროექტსაც შემოიტანს, დამერწმუნეთ, ნამდვილად ვერ ვივლით მის ჭკუაზე. ის, სავარაუდოდ, ვერ ერკვევა ქვეყნის თავდაცვისა და უსაფრთხოების საკითხებში, არ იცის, რა არის თავდაცვა, მოქალაქეების მონაწილეობა ქვეყნის თავდაცვისუნარიანობის განმტკიცებაში… არც მთავრობისთვის უკითხავს, არც კვლევა ჩაუტარებია, რამდენად ეფექტურია ქვეყნის დაცვისთვის სავალდებულო სამხედრო სამსახური, არც ის გამოუკითხავს სარეზერვო სამსახურისთვის, რამდენად აუცილებელია, რომ მოქალაქეები ჩართულნი იყვნენ სავალდებულო სამსახურში. ეს არის პოპულისტური კანონპროექტი, რომლის უკანაც არ არსებობს პასუხისმგებლობა. ალბათ, ამ კაცმა არ იცის თავდაცვის სფერო და რაღაც თინეიჯერული გამოკვლევების საფუძველზე დაწერა ეს კანონპროექტი.
– თქვენი, ხელისუფლების, მთავარი არგუმენტები რა არის, რის გამოც უნდა დარჩეს სავალდებულო სამხედრო სამსახური?
– პირველ რიგში, უნდა გავიაზროთის საფრთხეები, რომლებიც ქვეყნის წინაშე დგას. უნდა ვიცოდეთ, რა ტიპის შეიარაღებული ძალები, რა ტიპის სამხედრო რეზერვი გვჭირდება. ამაზე მიდის ინტენსიური მუშაობა, როგორც თავდაცვის სამინისტროში, ასევე, სხვა უწყებებში. მოქალაქეების ჩართულობა თავდაცვის უზრუნველყოფის საკითხში არის ძალიან მნიშვნელოვანი. ჩვენი მოქალაქეები, ჯერ ერთი, კონსტიტუციურ ვალდებულებას იხდიან, გარდა ამისა, საომარი ან საგანგებო მდგომარეობის დროს შესაძლოა, საჭირო გახდეს როგორც ჩვენი სამხედრო ძალების, ასევე, რეზერვის მობილიზება. თუ წვევამდელები არ გაივლიან ამ 1-წლიან სავალდებულო სამსახურს, მომზადებული ადამიანური რესურსი არ იქნება საიმისოდ, რომ რეზერვში გაიწვიო. თუ მაინც გაიწვევ, სარეზერვო სამსახურის ხარისხი იქნება ძალიან დაბალი, მოუმზადებელი ხალხით დაკომპლექტებული, რომელთაც ელემენტარული, იარაღთან მოპყრობის უნარ-ჩვევებიც კი არ ექნებათ. საკონტრაქტო მოსამსახურემ, რომელიც ჯარში მსახურობს, შესაძლოა, 12 წელი იმსახუროს ისე, რომ ცვლა არ ჰქონდეს. სარეზერვო სამსახურისთვის საჭირო რესურსი საიდან მოვიძიოთ, თუ სამხედრო სავალდებულო გაწვევაც გავაუქმეთ? თუ ეს 1 წელიც არ გამოვიყენოთ იმისთვის, რომ სამომავლოდ, რეზერვისთვის ხალხი მოვამზადოთ? თუ სააკაშვილის დროს იყო 18-დღიანი სარეზერვო სამსახური, დეპუტატებს ვითომ რომ ასწავლიდნენ საბრძოლო უნარ-ჩვევებს, ჩვენც ისე მოვიქცეთ? იმ რეზერვიდან რაც გამოვიდა, ყველამ კარგად ვნახეთ, 2008 წლის აგვისტოს ომმაც აჩვენა, რა რეზერვი გვყავდა. ერთადერთი, შესაძლოა, 1-წლიანი სამხედრო სავალდებულო სამსახური ვადაში შემცირდეს.
– და რამდენი თვე იქნება?
– ჯერ არ ვიცი, ამ საკითხზე ვმუშაობთ და როცა შევჯერდებით, ცხადია, საზოგადოება გაიგებს ამის შესახებ.
– ზურაბ ჯაფარიძე აცხადებს, რომ წელს გაწვეულია 6 436 ახალგაზრდა. აქედან მხოლოდ 25 პროცენტი მსახურობს რეალურ ჯარში, დანარჩენები კი შსს-ს და სასჯელაღსრულების სისტემებში მსახურობენ. კი, მაგრამ, რას აძლევთ ამ ახალგაზრდებს ამ სტრუქტურებში სამსახური? იქ ხომ ვერ მიიღებენ იმ საჭირო წვრთნასა და უნარ-ჩვევებს, რაც ჯარისკაცს სჭირდება? მერე, ეს გამოუცდელი ხალხი რეზერვს როგორღა გამოადგება?
– ნება მომეცით, არ დაგეთანხმოთ არც თქვენ და არც ზურაბ ჯაფარიძეს. კი, ამ სტრუქტურებში მსახურობენ ახალწვეულები, მაგრამ ისინი გადიან სპეციალურ მომზადებას, ეუფლებიან იმ მინიმალურ უნარ-ჩვევებს, რაც შეიარაღებულ ძალებში სამსახურის დასაწყებად არის საჭირო. სწავლობენ დისციპლინას, სხვადასხვა სახის ცეცხლსასროლ იარაღს ეუფლებიან, ფიზიკური ვარჯიშები არ აკლიათ. ეს ადამიანები მომავალში ძალიან წაადგებიან სარეზერვო სამსახურს. ამდენი არ ესმის ზურაბ ჯაფარიძეს და რა ვქნა? კი, ეს ხალხი სხვადასხვა სტრუქტურებში მსახურობს, მაგრამ იქ მეტად საჭირო საქმეს აკეთებენ, ეს ბიჭები არიან პატრიოტები და არა იაფი მუშახელი, როგორც ჯაფარიძე აცხადებს. ახლა ერთ საკითხზეც შევჩერდები. დავუშვათ, ორმა ახალგაზრდამ გადაწყვიტა, საკონტრაქტო სამსახურში წასვლა. ერთს გავლილი აქვს სამხედრო სავალდებულო სამსახური, მეორეს – არა. ცხადია, კონტრაქტის გაფორმების შანსი იმას მეტი აქვს, ვისაც სავალდებულო სამსახური აქვს გავლილი, ვისაც ეს მინიმალური ცოდნა და უნარ-ჩვევები აქვს, მეორეს ხომ ნულიდან მოუწევს ყველაფრის დაწყება და ამას საკმაო დრო დასჭირდება. ესეც გათვალისწინებული გვაქვს, როცა ვამბობთ, რომ სავალდებულო სამხედრო სამსახური, სადღეისოდ, მრავალმხრივ ეფექტურია ქვეყნისთვის და სასარგებლოა მათთვისაც, ვინც მას გადის.
– კანონპროექტის ავტორი იმასაც აღნიშნავს, რომ საქართველოს ნატოს წინაშე აღებული აქვს ვალდებულება, რომ 2016 წლის 1-ლი იანვრიდან უნდა გაუქმდეს სავალდებულო სამხედრო სამსახური.
– ეგ საკითხი მოგვარებულია ნატოსთან და მაგაზე ნუ დარდობს. მიმაჩნია, რომ საზოგადოების შეცდომაში შეყვანის მცდელობაა იმ თემით აპელირება, თითქოს ნატოს წევრ ქვეყნებში არ არსებობს სავალდებულო გაწვევა და რადგან საქართველოც ნატოსკენ ისწრაფვის, აქაც დაუყოვნებლივ უნდა გაუქმდესო. ამას ზურაბ ჯაფარიძე და მისი თანამოაზრეები ხშირად აცხადებენ. მას მინდა შევახსენო, რომ ნატოს წევრი ქვეყნები არიან ლიტვა და ესტონეთი, მათ რამდენიმე წლის წინათ გააუქმეს სავალდებულო გაწვევა და ახლა, ისევ შემოიღეს. ჩვენი არ იყოს, მათაც ადეკვატურად განსაზღვრეს ქვეყნის თავდაცვისა და უსაფრთხოების პრობლემები და ეს გადაწყვეტილება მიიღეს. მე ამას წინათ შევხვდი ლიტვის თავდაცვის ყოფილ მინისტრს, რასა იუკნიავიჩენესს, რომლის დროსაც, რომლის ინიციატივითაც გაუქმდა სავალდებულო სამსახური ლიტვაში. მან ჩემთან საუბარში აღიარა, რომ ეს შეცდომა იყო, ამით ქვეყნის სარეზერვო სამსახურს დიდი დარტყმა მიადგა და ლიტვამ აუნაზღაურებელი წლები დაკარგა.
ზურაბ ჯაფარიძე იმასაც აცხადებს, რომ სავალდებულო სამხედრო სამსახურიდან თავის არიდება სხვადასხვა გზით ხდება. კი, შესაძლოა, არის ცალკეული შემთხვევები, რომლებიც კომპეტენტური ორგანოების შესასწავლია, რამდენად კანონიერად ხდება ეს, მაგრამ ამას სისტემატური და სისტემური ხასიათი ნამდვილად არ აქვს.
– ზურაბ ჯაფარიძის კანონპროექტს დადებითი დასკვნა მისცა იურიდიულმა კომიტეტმა და ეს კანონპროექტი პლენარულ სხდომაზე განიხილება. დარწმუნებული ხართ, თუ კენჭისყრაზე დადგა, უმრავლესობა მას არ მიიღებს?
– ამ კანონპროექტს ჯერ წამყვანი, თავდაცვისა და უშიშროების კომიტეტი აქვს გასავლელი და ჩვენთან ძალიან ბევრი წინააღმდეგობა შეხვდება, მას მხარს არ დავუჭერთ. ცხადია, შემდეგ გავა პლენარულ სხდომაზე, ამას პროცედურა ითვალისწინებს, მაგრამ კანონად ვერ იქცევა. ჯაფარიძე რასაც ითხოვს, ის ცვლილებები არ განხორციელდება.
– ევროპაში ნატოს ყოფილი მთავარსარდლის მოადგილემ, რიჩარდ შირეფმა განაცხადა, რომ „საქართველოს ნატოში გაწევრიანებისთვის დიდხანს მოუწევს ლოდინი“. ბატონო ირაკლი, პოლიტიკოსები ხშირად ცრუ დაპირებებს იძლევიან, მაგრამ სამხედროებს პირდაპირ, მიკიბ-მოკიბვის გარეშე ლაპარაკი სჩვევიათ. როგორ ფიქრობთ, რიჩარდ შირეფის ეს განცხადება ამის მორიგი დასტური ხომ არ არის და რასაც ის აცხადებს, სრული სიმართლეა – ნატოში კარგა ხანს არ მიგვიღებენ და ტყუილად ვეჯაჯგურებით ამ ნატოს კარს?
– პირველ რიგში, უნდა განვასხვაოთ, სამხედროებისა და პოლიტიკოსების განცხადებები…
– მაგას მოგახსენებთ სწორედ, ამ პოლიტიკოსების დაპირებებს თუ გავითვალისწინებთ, ახლა უკვე ნატოს წევრები უნდა ვიყოთ…
– ტყუილად არავინ არაფერს გვპირდება, ამ გზაზე აშკარაა, წინ მივიწევთ. სამხედროების საქმეა, შეაფასონ ნატოს წევრობის სავარაუდო კანდიდატი ქვეყნის თავდაცვისუნარიანობა, შეიარაღებული ძალები, სამხედრო მოსამსახურეები რამდენად მზად არიან ნატოს წევრობისთვის, რამდენად აკმაყოფილებენ მის სტანდარტებს სამხედრო კუთხით. ნატოს სამხედრო ხელმძღვანელობამ არაერთხელ გაუსვა ხაზი იმას, რომ, თუ ვინმე მზად არის ნატოს წევრობისთვის თავისი სამხედრო კომპონენტებით, ეს არის საქართველო. ჩვენი სამხედროები მუდამ უმაღლეს შეფასებას იმსახურებენ ნატოს მოქმედი გენერალიტეტისგან. როდის უნდა გახდეს საქართველო ნატოს წევრი, ამ გადაწყვეტილებას პოლიტიკოსები იღებენ და არა სამხედროები.
რიჩარდ შირეფის ეს პოზიცია არის მხოლოდ მოსაზრება და არა რაღაც დასკვნა და განაჩენი. რიჩარდ შირეფის სკეპტიკურ განცხადებაზე, რომ საქართველოს ნატოში გაწევრიანებისთვის დიდხანს მოუწევს ლოდინი, „ალიამ“ კომენტარი უსაფრთხოების ექსპერტ ვახტანგ მაისაიასაც სთხოვა:
– რიჩარდ შირეფი საკმაოდ ანგარიშგასაწევი პიროვნებაა, ცხადია, მისი ეს განცხადებაც მნიშვნელოვანია, მაგრამ აქ არაფერია საგანგაშო. კი, სამხედროებს უფრო გახსნილად და ღიად უყვართ პრობლემებზე ლაპარაკი, ვიდრე პოლიტიკოსებს, მაგრამ ეს განცხადება საკმაოდ ლოგიკურია. მე ვერ ვიტყვი, რომ ნატოს წევრი ქვეყნების ლიდერი პოლიტიკოსები გვატყუებენ და შირეფი მათგან განსხვავებულს ამბობს რაიმეს. გაისად არის ვარშავის ნატოს სამიტი, სადაც საქართველოს ნატოში მიღების საკითხი არ დადგება. სავარაუდოდ, თუ ვინმე შეიძლება მიიღონ, ესენი იქნებიან, მონტენეგრო, მაკედონია და ჩერნოგორია. თუმცა, ამ უკანასკნელს მცირე შანსი აქვს. ჩვენ, უკეთეს შემთხვევაში, შეიძლება, მოგვცენ მაპ-ი, მის გარეშეც არავინ მიგვიღებს ნატოში, ეს არის თავის მოტყუება. მაპ-ი რომც მოგვცენ, ამის შემდეგ, გარკვეული საფეხურები მაინც უნდა გაიარო და მერე ხდები წევრი. 4-5 წელიც დასჭირვებია სხვადასხვა ქვეყნებს მაპ-იდან ნატოს წევრობამდე. ასე რომ, ვარშავის სამიტზე მაპ-იც რომ მოგვცენ, მაინც ასე გამოდის – ახლო მომავალში ვერ გავხდებით ნატოს წევრები, მით უფრო, თუ ვარშავაში არ მოგვცეს მაპ-ი და ეს ნატოს 2018 წლის სამიტზე მოხდა. მაშინ გაწევრიანების პროცესის დაწყება, კიდევ 2 წლით გადაიდება. აქედან გამომდინარე, ამ კაცს ახალი და განსაკუთრებული არაფერი უთქვამს, სრულიად ლოგიკური რამ თქვა – საქართველოს ნატოში გასაწევრიანებლად საკმაოდ დიდხანს ნამდვილად მოუწევს ლოდინი.
„ალია“, 12 ნოემბერი, 2015 წელი
ინტერვიუ ხათუნა ლაგაზიძესთან: საპარლამენტო უმრავლესობა ივანიშვილის წინააღმდეგ?!
ნინო ლაბარტყავა
რა მიზეზით გახდება ხელისუფლება დასავლეთიდან „მიჯირყვნის“ (ივანიშვილმა ხომ ჩაგვისწორა „მიჭირხვნააო…“, რამდენჯერ უნდა თქვას კაცმა ჰა?!) ობიექტი? რატომ ძაბავს სიტუაციას და რატომ არ ესაუბრება არასაპარლამენტო პარტიებს?
„ალიას“ ექსპერტი და პოლიტოლოგი ხათუნა ლაგაზიძე ესაუბრა:
– ინტერპარტიულმა ჯგუფმა პარლამენტში 240 ათასი ხელმოწერა შეიტანა საარჩევნო სისტემის შეცვლასთან დაკავშირებით. თუმცა, ცნობილი ხდება, რომ უმრავლესობა უარს აცხადებს იმ კომისიის შექმნაზე, რომელიც ამ საკითხს განიხილავს. ხელმომწერთა რაოდენობა ნამდვილად არ არის ცოტა, ამას ემატება შიმშილობის აქციები, რომელსაც „პატრიოტთა ალიანსი“ მართავს. ამ ყველაფრის ფონზე, რაში სჭირდება პარლამენტსა და ხელისუფლებას სიტუაციის ხელოვნურად დაძაბვა? ხომ შეუძლიათ ელემენტარულად, შექმნან ეს კომისია, განიხილონ საკითხი და მერე გამოაცხადონ გადაწყვეტილება? მათივე წინასაარჩევნო დაპირება იყო და რატომ ჯიუტობს ხელისუფლება?
– სამწუხაროდ, ხელისუფლების მოქმედებების ლოგიკა აბსოლუტურად გაუგებარი ხდება. აი, მაგალითად, რატომ ძაბავს ხელისუფლება შეგნებულად ურთიერთობას დასავლეთთან და რატომ არ ცდილობს, დასავლეთის წინაშე სახე შეინარჩუნოს? მე მონური მორჩილების პრინციპს არ ვგულისხმობ, მაგრამ ხელისუფლება იმასაც კი არ აკეთებს, რომ რეალურად, რაც მისი მიღწევაა, ის მაინც მიიტანოს დასავლეთამდე. აღარაფერს ვამბობ იმაზე, რომ დეპუტატი მუშტმოღერებული ესაუბრება ამერიკას და ა.შ. სასაცილოა ეს, სატირალი რომ არ იყოს. ყველანაირ პროტესტს აქვს თავისი გამოხატვის ფორმა საერთაშორისო ურთიერთობებში. ველური ფორმებით მოქმედება რომელი საუკუნის სტილისტიკიდან აიღეს ჩვენმა პოლიტიკოსებმა, ცოტა ძნელი სათქმელია. თუ რაღაც არ მოგწონს, ამის დაფიქსირების დიპლომატიური ფორმა არსებობს, მით უმეტეს, შენს მოყვარესთან.
მარტივ მაგალითს მოგიყვანთ: როდესაც საკონსტიტუციო სასამართლომ გიგი უგულავასთან მიმართებაში მისი წინასწარ პატიმრობაში ყოფნის გადაწყვეტილება მიიღო, საქართველოს ხელისუფლებას, საპარლამენტო უმრავლესობას, არაფერი გაუკეთებია იმისთვის, რომ ეს ქეისი ჩაეტანა სტრასბურგში, ევროპარლამენტში და წარმოეჩინა, როგორც მისი ხელისუფლების ძალიან დიდი მიღწევა.
თქვენ მკითხეთ, საარჩევნო სისტემასთან დაკავშირებით, რატომ არ ცდილობს ხელისუფლება თანამშრომლობასო? ხელისუფლება, თითქოს, წერასატანილივით იქცევა და აბსოლუტურად ლოგიკურია თქვენი კითხვა: რატომ არ გინდა აჩვენო შენი მზაობა თანამშრომლობისკენ (პროცესი როგორ დამთავრდება, ეს კიდევ სხვა რამეა)?
ეს კიდევ ერთი მიზეზი გახდება იმისთვის, რომ ხელისუფლება დასავლეთიდან მიჯირყვნის ობიექტი გახდეს და ერთი რამ არის გასათვალისწინებელი: ნუ გავაკეთებთ ისე, რომ დასავლეთი მოყვარიდან ძალიან უხერხულ პარტნიორად იქცეს, თორემ არანაკლები სანქციების შემოღება და უხერხულობის შემოტანა შეუძლია დასავლეთს, თუ ეს საჭირო გახდა.
ცარიელ მინდორზე რატომ აკეთებ ამას, ეს არის გაუგებარი. რატომ უდგები კრიჭაში საზოგადოებას, ეს არის ის, რასაც ამ სამი წელიწადის განმავლობაში ვერ ვიგებ. გადადგი თანამშრომლობისკენ ნაბიჯები და პროცესი სადაც მივა, მერე უკვე პროცესის ბოლოზე გააკეთე აქცენტი.
– ამ წუთებში კანცელარიის წინ „პატრიოტთა ალიანსის“ ლიდერები და რიგითი მოქალაქეებიშიმშილობენ, ამასთანავე, პარლამენტის წინაც იგეგმება მალე აქციები, მალე 500 ადამიანი დაჯდება საშიმშილოდო, ინაშვილი ამბობს. თუ ეს ხალხმრავალ, მასშტაბურ აქციებში გადაიზარდა და სახელმწიფო უწყებების პიკეტირება მოხდა, როგორ ფიქრობთ, ხელისუფლება გამოიყენებს ძალას მის დასაშლელად? სააკაშვილის ხელისუფლება აქციებს ამ მოტივითაც არბევდა ხოლმე..
– ზუსტად წინა საკითხის გაგრძელებაა ეს – „პატრიოტთა ალიანსის“ მაგალითი არის იმის კიდევ ნათელი დასტური, როგორ არ თანამშრომლობს და არ უსმენს ხელისუფლება ოპოზიციას. მოყვარე მტრად აქციეო, ზუსტად ეს დაემართა ხელისუფლებას, რადგან თარხან-მოურავი გამოვიდა და პირდაპირ თქვა, – ჩვენ ვიყავით ერთადერთი პოლიტიკური პარტია, რომელიც ხელისუფლებას კრიჭაში არ ვედექით, ვეთანამშრომლებოდითო და დამთავრდა, ამას წერტილი დაესვაო. „ნაციონალური მოძრაობის აქციებზე თუ ჩანაწერებს აქვეყნებენ და იძახიან, რომ იყო პროვოცირების, სამოქალაქო დაპირისპირების, შეგნებულად სისხლის დაღვრის მცდელობაო, „პატრიოტთა ალიანსზე“ იგივეს ხომ ვერ იტყვიან? გამოდის, ამათთან ურთიერთობაში ეს არგუმენტი არ გამოადგებათ, ხომ? აქედან გამომდინარე, როგორც გითხარით, მოყვარე მტრად იქციეს
„პატრიოტთა ალიანსის“ ერთ-ერთი მოთხოვნა საარჩევნო სისტემის შეცვლაა და ამის გარშემო მთელი პოლიტიკური სპექტრი უნდა გაერთიანდეს. სხვა თემაა, რომ არ ერთიანდებიან იმიტომ, რომ არ უნდათ „პატრიოტთა ალიანსის“ პოლიტიკური წონა გაზარდონ, ეს ერთი და მეორე ის, რომ „პატრიოტთა ალიანსი“ არ დაუდგა მათ გვერდით, როცა ბოიკოტი გამოუცხადეს შუალედურ არჩევნებს და შეიძლება, ეს მათი ერთგვარი პასუხიც არის (ბიძინა ივანიშვილმა ჯერ კიდევ 2013 წელს თქვა: მაჟორიტარები ფეოდალებად იქცნენ და ეს სისტემა უნდა გაუქმდესო. – რედ).
პოლიტიკური სპექტრი უნდა გაერკვეს, რა არის მათთვის მნიშვნელოვანი, უნდა აწონონ, რა უფრო ფასეულია ქვეყნისთვის. ვაი და, გაერთიანდა ეს პოლიტიკური სპექტრი, მერე სად მიდის ხელისუფლება?
– როგორც ცნობილია, „ახალი მემარჯვენეები“ აპირებენ, შეუერთდნენ ამ მოთხოვნაში „პატრიოტთა ალიანსს“…
– დიახ, აპირებენ და დანარჩენებზე მაქვს საუბარი. ვაი და, გაერთიანდა ეს სპექტრი და თქვენი თქმის არ იყოს, სახელმწიფო უწყებებთან შიმშილობა დაიწყონ, აი, მერე რას შვრება ხელისუფლება? ძალიან მძიმე დღეშია ხელისუფლება დღეს, წარმოვიდგინოთ უბრალოდ, ვინ არის მისი პარტნიორი ქვეყნის შიგნით? მივყვეთ: პოლიტიკური სპექტრი? არა, ჩემო ბატონო. „ნაციონალურ მოძრაობას“ სატელიტები მაინც ჰყავდა პოლიტიკურ სპექტრში; სამოქალაქო სექტორზე გადავიდეთ: ვინ არის სამოქალაქო სექტორში ხელისუფლების მხარდამჭერი? არავინ, ყველა „ჩარეცხეს“, ყველა გადაიკიდეს და ყველას სულში ჩააფურთხეს; წავიდეთ წინ: საზოგადოებაა მისი მხარდამჭერი? არა, ჩემო ბატონო, დავანებოთ თავი „ენდიაის“ კვლევებს, არ ვენდობით, ხო? მაგრამ საგარეჯოს არჩევნებმა ერთი საინტერესო რამ დაგვიდასტურა – სადაც „ენდიაის“ კვლევა ამბობდა, რომ 65%-ს ჩამოყალიბებული არ აქვს თავისი პოზიციაო, რამდენი პროცენტი არ მივიდა საგარეჯოს არჩევნებში? 65%. ასე რომ, გამოდის, „ენდიაის“ კვლევების რაღაც პარამეტრებს უნდა ვენდოთ.
საზოგადოების მხარდაჭერა რომ დღითი დღე მცირდება, ესეც ხომ ფაქტია? შემიძლია ვთქვა, რომ ხელისუფლებამ თვითიზოლაციისთვის აქტიურად იზრუნა სამი წლის განმავლობაში. ხელისუფლებამ თავად ჩაჭრა პარტნიორობის ყველა ხაზი ყველა იმ სეგმენტთან, რომელზეც ჩვენ ახლა ვისაუბრეთ.
– ბოლო კითხვა მექნება: როგორც ცნობილი გახდა, „ნაციონალური მოძრაობა“ ანდრო ბარნოვმა დატოვა და განცხადებაში პარტიულ დაპირისპირებაზე საუბრობს. როგორ ფიქრობთ, არის თუ არა „ნაციონალურ მოძრაობაში“ შიდა დაპირისპირებები და ბარნოვთან ერთად, სხვებიც ხომ არ დატოვებენ პარტიას?
– „ნაციონალური მოძრაობა“ იარსებებს მანამ, სანამ თქვენი და ჩემი ინტერესი იარსებებს მის მიმართ, ანუ იმ ადამიანების, ვისაც საზოგადოებამდე მიაქვს თავისი სათქმელი. თორემ „ნაციონალური მოძრაობა“, იმ კადრების მერე (სხვა საქმეა, რამდენად სამართლებრივად სწორად და ვის მიერ გამოქვეყნდა ის ამაზრზენი კადრები) თუნდაც თეორიული პერსპექტივის მქონე ძალაზე საუბარი, პირდაპირ გეტყვით, სასაცილოა. ჩვენ მათ სიცოცხლეს ვმატებთ ამ ვირტუალური ინტერესით. არც ერთ სახელმწიფოში ამ ტიპის პოლიტიკური წარმონაქმნის მიმართ დღეს უკვე ინტერესი აღარ იარსებებდა. პარტიას, რომლის ხელისუფლებაში ყოფნის პერიოდში ვანდალიზმი, არაადამიანური და ანტიადამიანური ქმედება ხდებოდა, ანდრო ბარნოვი თუ ბარნო ანდროვი თუ დატოვებს, ვინმეს აინტერესებს? ამით ჩვენ უკანა პლანზე ვწევთ ისეთ სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან და პერსპექტიულ საკითხებს, როგორიც არის, მაგალითად, ანაკლიის პორტზე მსოფლიოს ორი სუპერსახელმწიფო რომ აცხადებს დაინტერესებას – ჩინეთი და ჩინურ-ამერიკული კონსორციუმი.
მსოფლიოს ორი სუპერსახელმწიფოს ინტერესი იდება საქართველოში და წარმოგიდგენიათ, ეს რამხელა მასშტაბის მოვლენაა? სწორედ ეს უნდა ვთქვათ თქვენც და მეც, ამიტომ ანდრო ბარნოვის გარშემო ტრიალი არაფერში არ არის საჭირო, ერთ-ერთმა წევრმა დატოვა ვანდალური ქმედებების ჩამდენი პარტია, სულ ესაა და ეს.
„საქართველოს რესპუბლიკა“, 11ნოემბერი, 2015 წელი
ინტერვიუ სულხან მოლაშვილთან: „პასუხი აგებინეთ ჯალათ ბოკერიას!!! გაცილებით სისხლიანი იქნება ის, რასაც ნაციონალები აწი გააკეთებენ“
თეა მოსია
ქართული მართლმსაჯულების შეფასებისთვის შეიძლება ასეთი მაგალითი გამოვიყენოთ: გავიხსენოთ, როგორი სულხან მოლაშვილი შევიდა ციხეში და როგორი გამოვიდა. როგორები შევიდნენ ციხეში ვანო მერაბიშვილი, გიგი უგულავა… და როგორ გამოიყურებიან… პარადოქსია!!! კონტროლის პალატის ყოფილი უფროსი პოლიტიკური დევნილის სტატუსით, დღეს თავს ევროპას აფარებს, თუმცა, ის აუცილებლად აპირებს სამშობლოში დაბრუნებას ოღონდ, ჯერ არ იცის, როდის და როგორ… ნომრის სტუმარია სულხან მოლაშვილი:
– მიხეილ სააკაშვილის პერიოდის პენიტენციალური სისტემა იყო სახე იმისა, რაც ჩვეულებრივ ახასიათებს ხოლმე სისხლიან ავტორიტარულ რეჟიმს, ხოლო ახლანდელი სასჯელაღსრულება სახეა დემოკრატიის გზაზე მდგარი სახელმწიფოსი… თუმცა, ძალიან ბევრი ავტორიტარული სახელმწიფო შემიძლია დაგისახელოთ, სადაც ისეთი საშინელებები არ მომხდარა, როგორიც სააკაშვილისეულ ქართულ ციხეებში ხდებოდა. ფაშისტებიც კი, შედარებით ლმობიერები იყვნენ საკუთარი მოქალაქეების მიმართ…
– მაგრამ დღეს ბევრი იმასაც ამბობს, რომ ციხის კადრები, რომელიც სოციალური მედიით გავრცელდა, დადგმული იყო…
– არ შეიძლება, ყველგან, ყველა ციხეში კადრები დადგმული ყოფილიყო. ასეც რომ იყოს, რა ვთქვა იმ ეპიზოდებზე დაიმ საშინელებებზე, რომლის მოწმეც პირადად გახლავართ. ვგულისხმობ 2004-2006 წლებს. გაგახსენებთ, რომ უკვე 2004 წელს საქართველოს ცენტრალურ საგამოძიებო იზოლატორში, ეგრეთ წოდებულ პირველ ციხეში მასობრივად ილახებოდა ადამიანის უფლებები. მე არ ვგულისხმობ ისეთ უფლებებს, რომელიც ეხება ვთქვათ, მიმოწერის აკრძალვას, ან პაემნის შეზღუდვას, პრესასთან ნაკლებად ხელმისაწვდომობას და ა.შ. ასეთ რამეს ადამიანი უძლებს და სიცოცხლისთვის საშიში არ არის… მაგრამ სააკაშვილმა და პენიტენციალური სისტემის მაშინდელმა მესვეურებმა სპეციალურად შექმნეს ისეთი რეჟიმი, რომ ადამიანებს საკანში სუნთქვის საშუალება არ ჰქონდათ. ჩემი თვალით მაქვს ნანახი (და ამას დაადასტურებს ათობით ადამიანი, უბრალოდ გამოკითხვა და დაკითხვა სჭირდება პროცესუალურად), რომ ერთ საკანში, რომელიც 20 კვ.მ. იყო, მოთავსებული იყო 100-120 კაცი. იქვე იყო „პარაშა“ ე.წ. საპირფარეშო, აბანო, სადაც ცივ შხაპს იღებდნენ ბიჭები, იქვე ირეცხებოდა სარეცხი და იქვე ეძინათ ე.წ. „სმენკაში“. როცა ზოგიერთი რიგითობით ძილს ვერ უძლებდა, მხარ-ბეჭზე ქამრებს იმაგრებდნენ, „შკონკაზე“ აბამდნენ და ფეხზე მდგარი ცხენივით იძინებდნენ. სინესტის, სიგარეტის კვამლის, საჭმლის ორთქლის გამო ჭერიდან გამუდმებით წვეთავდა ოფლის, ოხშივრის, სიცხის, საპირფარეშოს… გაერთიანებული ნაჟური. ორი კვირაც საკმარისი იყო, რომ ადამიანი სერიოზული ტუბერკულოზით დაავადებულიყო… მეორეც, ბუნტის ფაქტი მინდა გავიხსენო, რომელსაც თითქმის მთელი მთავრობა ახორციელებდა გიგა ბოკერიას მეთაურობით (რომელსაც ფუნქციურად არანაირად არ ევალებოდა იქ ყოფნა, უბრალოდ, გამოძიების დასადგენია, იქ რას აკეთებდა), მათ ჩაიდინეს საშინელება იმიტომ, რომ გამომწყვდეულ ადამიანებს „კარმუშკებიდან“ იარაღს ესროდნენ და ისე ხვრეტდნენ ბიჭებს. ძალიან დიდი ტყუილია ის, რომ იმ დღეს მხოლოდ 8 კაცი გარდაიცვალა. მე მაშინ „რესბალნიცაში“ ვცხოვრობდი და ფანჯრების წინ იყო რესპუბლიკურის მორგი, სადაც მარტო იმ ღამეს, ათობით ადამიანის გვამი შეიტანეს ვიდრე გათენდებოდა…
– ამ ადამიანების ჭირისუფლები ხმას რატომ არ იღებენ?
– ზოგი გააჩუმეს, ზოგი პრესის ფურცლებამდე არ მიუშვეს, გადაასახლეს, გააქციეს, მოისყიდეს… იმის საშუალებაც კი არ მისცეს მაშინ, რომ ეს გარდაცვლილი ადამიანები ერთი სამგლოვიარო პროცესიით დაესაფლავებინათ. როგორც ვიცი, იყო ამის მცდელობა, ჭირისუფლებს ჰქონდათ ამის სურვილი… ბუნტის კადრები უამრავმა ადამიანმა იხილა. ამიტომ, დღესაც ადვილია იმის დადასტურება, რომ მაშინ მთავრობა იქცეოდა დანაშაულებრივად. მათ საქციელში იყო დიდი და სერიოზული კრიმინალის ნიშნები… რომ არაფერი ვთქვათ, გაუპატიურებასა და მასობრივ წამებაზე…
– მაშინ, 2004-2006 წლებში, ხდებოდა გაუპატიურებები?
–არა, მაშინ ამის შესახებ არ მსმენია, მაგრამ არანაკლები საშინელებები ხდებოდა, როცა ციხეში იხოცებოდა ხალხი. დღემდე არ ჩატარებულა გამოძიება ვეკუას ჩამოხრჩობის ფაქტზე, თეთრაძის წამებაზე, გიორგი ზერეკიძის მამის გარდაცვალებაზე (ვითომ ყავის მადუღარასთან არაფრთხილი დამოკიდებულების გამო, ზერეკიძეს, ამ 10 წლის ბავშვს, მიხეილ სააკაშვილმა 10 წელი მიუსაჯა პირდაპირ ეთერიდან)… ასეთი ფაქტი უამრავია.
და მესამე, რაზეც მინდა, გესაუბროთ: გვამების გატანის და დამუშავების საშინელი ამბავი. ამაზე არაერთხელ განვაცხადე პრესაში. თუმცა, სამართალდამცავთა დაინტერესება არ მოჰყოლია. გვამებს ყველა ორგანოს აცლიდნენ ისე, რომ ჭირისუფალს ექსპერტიზის ჩატარება გასჭირვებოდა და გარდაცვალების რეალური მიზეზი არ დაედგინათ.
– დიახ, თქვენ ამ კონტექსტში ხელს ადებთ ვინმე „სომეხას“. ხომ არ იცით, ახლა სად არის?
– დიახ, ე.წ. „სომეხა“ აკეთებდა ამ საშინელებას. ის პედოფილიაზე იყო ნასამართლევი. მგონი, ახლაც სასჯელს იხდის, რადგან, თუ არ ვცდები, სამუდამო პატიმრობა ჰქონდა მისჯილი. ის ამას აკეთებდა 2-3 კოლოფი სიგარეტის, ან დაპურების სანაცვლოდ. იცით, საინტერესო რა იყო? ეს კაცი და კიდევ რამდენიმე სიკვდილმისჯილი 26 მაისის მიტინგზე ვნახე, ჩვენს რიგებში იყვნენ…
– ეს რას ნიშნავს?
– დიახ, მიტინგზე პროტესტანტების რიგებში იყვნენ, დროშა ეჭირათ… ჩემს გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქოდა, როცა ეს ადამიანები ჩვენს შორის დავინახე. ეტყობა, სამართალდამცავებს დასჭირდათ, მათი ჩვენს რიგებში ჩანერგვა (თითქოს არ ყოფინიდათ გარეთ მყოფი ზონდერები და ჯალათები). ჩემი გაპროტესტების და ყვირილის შემდეგ, ისინი გაქრნენ… მოკლედ, მე რისი თქმა მინდა იცით? მონდომების შემთხვევაში, ძალიან მარტივია, დაადგინო, ვინ ახდენდა ამის ორგანიზებას და გამოააშკარავო. ამ მხრივ დამნაშავე პასუხისმგებლობას ვერ გაექცევა…
- ჩვენ ვიცით, რომ ამ დანაშაულის სათავეში არიან სააკაშვილი, ადეიშვილი, მერაბიშვილი… მაგრამ, როგორც ამბობენ, დღეს ძალოვან სისტემაში ბევრი ისეთი ადამიანია, ვინც უსიტყვოდ ემსახურებოდა რეჟიმს და უსამართლო დავალებებს ასრულებდა. ხომ არ შეგიძლიათ, დაასახელოთ კონკრეტული სახელი და გვარი?
- სამწუხაროდ, სახელი და გვარები არ ვიცი, მაგრამ სახეზე ყველას ვიცნობ. თუმცა, არც მათი იდენტიფიკაცია გამიჭირდება…
- მოსამართლე ლევან მუსერიძემ, რომელიც დღეს იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს მდივანია, თქვენი განაჩენი გამოიტანა…
- საერთოდ, იუსტიციის საბჭოში უამრავი მოსამართლეა, რომელსაც საზოგადოებამ შეიძლება ასეთი ბრალი წაუყენოს. მათ მართლმსაჯულებაში ბინძური მეთოდებით აფათურეს ხელი. მათი თანხმობით, სააკაშვილის მმართველობის ჟამს, არსი დაკარგა ყოველგვარმა კანონიერებამ. თუკი, ეს იუსტიციის საბჭო პრეზიდენტის სათათბირო ორგანოა, რომელსაც აყალიბებს მართლმსჯულების კორპუსი, პარლამენტი და აღმასრულებელი ხელისუფლება ერთად, მაშინ ისმის ბუნებრივი შეკითხვა, ნუთუ ყველამ ერთად მოითათბირა, რომ იუსტიციის საბჭოში ასეთი მოსამართლეები იყვნენ თავმოყრილნი? თუ ესენი დიდხანს იქნებიან შენარჩუნებულნი, მაშინ სასამართლო სისტემასაც არაფერი ეშველება…
- ბატონო სულხან, მოსამართლე მურუსიძე ამბობს, რომ გასაგებია, მოლაშვილი ციხეში აწამეს, თუმცა მე მის ბრალეულობასთან დაკავშირებით მივიღე კანონიერი გადაწყვეტილებაო… სააკაშვილის ხელისუფლებაში მოსვლისთანავე ბევრი მაღალჩინოსანი დაიჭირეს, მაგრამ განსაკუთრებული სისასტიკით თქვენ გაწამეს… რატომ, რაიმე უფრო პირადულიც ხომ არ იყო?
- პირადლი იყო იმდენად, რამდენადაც ეს სამსახურს უკავშირდებოდა. სააკაშვილს ჩემთან დამოკიდებულებაში ჰქონდა პირადი ანგარიშსწორების სურვილი მხოლოდ იმიტომ, რომ კონტროლის პალატამ შეამოწმა მისი უწყებები, სადაც განსაკუთრებული დარღვევები აღმოაჩინა. რატომღაც მაშინ ეს არ დაიჯერა ე.წ. „რეფორმატორების“ დიდმა ნაწილმა. მე ვიყავი თეთრი ყვავივით, რომელიც არ ვეპუებოდი მათ, არც ველაქუცებოდი და ვამბობდი სიმართლეს… მიხეილ სააკაშვილმა კატეგორიულად უარყო კონტროლის პალატის დასკვნები, გააქილიკა ისინი თავისი დემაგოგიური განცხადებებით და ციფრები გააყალბა. მაგალითად, ჩვენ რვა ტონა ბენზინი კი არ ჩავასხით, 800 ლიტრიო. სინამდვილეში თავისი საკრებულოს თავმჯდომარეობის დროს ერთ-ერთ კერძო ორგანიზაციას ნაციონალური მოძრაობის პარტიული დროშების დასამზადებლად 150 ათასი ლარი ჩაურიცხა. იუსტიციის სამინისტროში ყოფნის დროს რამდენიმე ათასი ლარი ჯდებოდა ყოველთვიური სატელეფონო საუბრები… ამათ გაუმაძღრობას საზღვარი არ ჰქონდა!
– რატომ გაწამეს, რის აღიარებას ითხოვდნენ?
– ითხოვდნენ მხოლოდ ერთ რამეს – უნდა მეთქვა, რომ რაზეც კონტროლის პალატის აქტებში იყო საუბარი, წერდა კონტროლის პალატა ჩემი ხელმძღვანელობით და ედუარდ შევარდნაძის დაკვეთით, მაშინდელი ოპოზიციის ჟვანია-სააკაშვილის გუნდის დისკრედიტაციისთვის… და რომ ციფრები სინამდვილეს არ შეესაბამებოდა. ამ ერთი ჩემი „ნებაყოფლობითი“ აღიარების საფუძველზე უნდოდათ ჩამოერეცხათ ის ტალახი, რომელიც მათ პოლიტიკურ საქმიანობას ახასიათებდა. სააკაშვილი იბრძოდა ხელისუფლებისთვის და ამ დროს ასეთი სერიოზული კომპრომატები ხელს არ აძლევდა. სხვათა შორის, ეს დოკუმენტები ნახა ამერიკის მაშინდელმა ელჩმა რიჩარდ მაილსმა, მაგრამ არ წაიკითხა, დახედა და წავიდა…
– ერთ-ერთ ინტერვიუში ამბობთ, რომ დოკუმენტაციის აქტუალობა არ დაუკარგავს, თუკი სამართალდამცავები მისით დაინტერესდებიანო…
– რა თქმა უნდა, არ დაუკარგავს. დოკუმენტების ასლები მე მაქვს, წესით, კონტროლის პალატის არქივშიც უნდა იყოს და ასევე საქართველოს გენერალურ პროკურატურაშიც, სადაც მაშინ გადავაგზავნე.
– და მაინც, კონკრეტულად მინდა ისაუბროთ გიგა ბოკერიაზე. თქვენ ამბობთ, რომ ის გვერდით ოთახში იმყოფებდა მაშინ, როცა ასე სასტიკად გაწამებდნენ. რა დოზით მიუძღვის დანაშაული ამ ადამიანს თქვენს წინაშე?
– არაერთხელ მითქვამს, კიდევ ვამბობ, რომ ადეიშვილი, ბოკერია, თარგამაძე და კიდევ რამდენიმე პირი საქართველოში წარმოადგენენ კრიმინალური რეჟიმის დასაყრდენ ძალას, რომელთა საქმიანობაც აშკარად ანტისახელმწიფოებრივია!!! მთელი მათი მოღვაწეობა მიმართულია იქითკენ, რომ როგორმე ძალაუფლება ჩაიგდონ ხელში 2016 წელს. ჩვენი სამართალდამცავები ძალიან ლოიალურად ექცევიან ამ პიროვნებებს, არაადექვატურად მსუბუქია მათი დამოკიდებულება ნაციონალური მოძრაობის დანაშაულების მიმართ…. თუკი ასე გაგრძელდა, „ქართულ ოცნებას“ ძალიან გაუჭირდება არჩევნებზე წარმატების მიღწევა! ნაციონალები დაგეშილები არიან, თავზე დაამხონ ხელისუფლება „ქართულ ოცნებას“, ხოლო შემდეგ საქართველოზე იყარონ ჯავრი. აკი, წერს კიდეც გიგა ბოკერია: ჩვენ ყველა ის ადამიანი უნდა დავსაჯოთ, ვინც „ქართულ ოცნებას“ მისცა ხმაო. ისინი ახლაც რევოლუციური გზით გეგმავენ ხელისუფლებაში მოსვლას, ოღონდ რევანში იქნება გაცილებით სისხლიანი და მომაკვდინებელი ჩვენი ერის მომავლისთვის.
– რა შეუძლია ხელისუფლებას ამ ეტაპზე გააკეთოს?
– უნდა აკრძალოს ნაციონალური მოძრაობა, როგორც პარტია, რომელმაც ჩაიდინა სერიოზული დანაშაულები ქართული საზოგადოების წინაშე! ნაციონალები მასიურად აწამებდნენ ადამიანებს ციხეში. ისმოდა ადამიანების კვნესა, გმინვა. ავადმყოფები შეგნებულად არ გადაყავდათ საავადმყოფოში, რათა სული ამოხდომოდათ. ნაციონალური მოძრაობა სერიოზული საფრთხეა!!!
– სტრასბურგის სასამართლომ სახელმწიფოს თქვენ საქმეზე დააკისრა 20 000 ევროს გადახდა და ამავე დროს საქმის ხელახალი გამოძიება…
– კომპენსაცია სახელმწფომ გადაიხადა. ეს იყო სიმბოლური თანხა ზიანის ანაზღაურებისა, რაც შეეხება რეალურ თანხას, ის სახელმწიფოს უნდა განესაზღვრა საქმის ხელახალი გამოძიებისას, თუმცა, საქმე არ გამოძიებულა… ჩემი წამების ფაქტი, ჯერ კიდევ სააკაშვილის ხელისუფლების დროსვე აღიარა სახელმწიფომ. მე არ მსმენია, რომ სტრასბურგის სასამართლოს დაედგინოს კონვენციის მე-14 მუხლის დარღვევა, რაც გულისხმობს ადამიანის უფლებების ხელყოფას პოლიტიკური დისკრიმინაციის საფუძველზეც, რასაც საქართველოს მთავრობაც დაეთანხმა ჩემთან მიმართებაში. ამ საქმეზე მე პროკურატურის წარმომადგენლებს ველაპარაკე, მაგრამ, როგორც ჩანს, იქაც ბევრი ნაციონალია და არ უნდათ საქმის ხელახალი გამოძიება… ჩემს წამებას და არაადამიანურ მოპყრობას ადასტურებდა ევროკავშირის წარმომადგენელი მათიას იორში და რამდენიმე ქართული არასამთავრობო ორგანიზაციაც. ვიყავი ნესტიან საკანში, სადაც არც შუქია, არც თეფში, არც ჩანგალი, არც ხელსახოცი – ცხვირსახოცი, არც საათი, არც ბალიში, ლეიბი, საბანი, არც ტანსაცმელი, მხოლოდ ონკანიდან მუდმივად მოშვებული წყალი… აპრილის ბოლოდან ივნისის შუარიცხვამდე ასეთ საკანში ვიმყოფებდი. დაადგინე, შე დალოცვილო, ვინ გასცა ბრძანება, რომ ადამიანი ასეთ პირობებში ყოფილიყო?! ან კონტროლის პალატის თავმჯდომარე, კონსტიტუციური ფიგურა, რატომ ჩასვეს კრიმინალების კორპუსში? ეს არსად არ ხდება. თანამდებობის პირები დღევანდელი „უგულავები“, „ბოკერიები“ (ნეტა ენამ მიყივლოს!) რატომ არიან მატროსოვზე? კიდევ იპრანჭებიან და ინტერნეტს ითხოვენ. მაშინ, რა უნდოდა კრიმინალებთან სულხან მოლაშვილს?
– ბატონო სულხან, 100 პროცენტით ხართ დარწმუნებული, რომ თქვენ წამების დროს გიგა ბოკერია გვერდით ოთახში იყო და ისმენდა თქვენს ხმას?
– აბსოლუტურად დარწმუნებული ვარ. მე არ ვარ ის ადამიანი, ვინმეს ტყუილად დავადო ხელი. ბოკერიამ, ჩემს დაჭერადე, ერთ-ერთ ჩემს თანამშრომელს აჩვენა სია, სადაც მეც ვიყავი. მოგეხსენებათ, რევოლუციის მეორე დღესვე გადავდექი… ჩემი თანამშრომელიც ბოკერია იყო, გიგას შორეული ნათესავი, იგი ჩემგან დამოუკიდებლად მისულა და უთქვამს, არ არის სულხანი ის კაცი, რასაც თქვენ აბრალებთო, მე არ ვიცი, ვინ არის, მაგრამ ამ სიაში არის და არ მაინტერესებსო, უთქვამს ბოკერიას. ამით დასტურდება, რომ გიგა ბოკერიას მართლაც ჰქონდა დასაჭერი ადამიანების სია. იგი ლევან რამიშვილთან და ზურაბ ადეიშვილთან ერთად იყო პირველი იდეოლოგი ხალხის დაშინების, დაჭერის. ის იყო სისხლიანი სამართლებრივი პოლიტიკის წარმართველი. ის განსაზღვრავდა ამ დანაშაულებრივი პარტიის საქმიანობის ძირითად პრინციპებს. ამიტომ, მათი სამართლებრივი გაუვნებელყოფა ამ სახელმწიფოს ერთ-ერთი გადაუდებელი ამოცანაა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ვინც არ უნდა გთხოვდეს, გეაჯებოდეს, გაიძულებდეს მათ გათავისუფლებას, კეთილი უნდა ინებონ და ქართველი ხალხის აზრი გაითვალისწინონ!!! ყველამ იცის, რომ ამერიკელთა დაჟინებული მოთხოვნის გამო, დღევანდელი მთავრობა იძულებულია, არ დაიჭიროს ნაციონალური მოძრაობის ლიდერები, მართალია, ხელისუფლება უფრთხილდება დასავლეთთან ურთიერთობას, მაგრამ გაცილებით უარესი შედეგების მომტანი იქნება საკუთარ ხალხთან ურთიერთობის გაფუჭება და ნაციონალური მოძრაობის პოლიტიკურ არენაზე დატოვება!!! კიდევ უარესი იქნება ის, რასაც ისინი მომავალში გააკეთებენ…
