თემა: საქართველოს უსაფრთხოება და საერთაშორისო ურთიერთობები

თემა: საქართველოს უსაფრთხოება და საერთაშორისო ურთიერთობები№01, 01 დეკემბერი, 2014 წელი  „რეზონანსი“, 1 დეკემბერი, 2014 წელიინტერვიუ სალომე ზურაბიშვილთან: „თუ გგონიათ, რომ უცხოეთში საქართველოზე ლაპარაკობენ, ძალიან სცდებით“ ინტერვიუში, რომელიც გაზეთის კორესპონდენტმა თიკო ოსმანოვამ საქართველოს ყოფილი საგარეო საქმეთა მინისტრს სალომე ზურაბიშვილს ჩამოართვა, რესპოდენტი საუბრობს პრემიერ-მინისტრთან შეხვედრის შედეგებზე, ამასთან ყურადღებას ამახვილებს უცხოეთში საქართველოს შესახებ არსებულ პოზიციაზე, რუსეთთან ურთიერთობაზე და სხვა პრობლემებზე. გთავაზობთ ამონარიდს ინტერვიუდან;შეკითხვა: რას ფიქრობენ საერთაშორისო ორგანიზაციები საქართველოში მიმდინარე პროცესებზე?სალომე ზურაბიშვილი: ის უცხოელები, ვისაც ჩვენი ქვეყანა აინტერესებს, საქარტველოში არიან. თუ გგონიათ, რომ უცხოეთში საქართველოზე ლაპარაკობენ, ძალიან სცდებით. დღეს არავის აინტერესებს საქართველო მისი ყოველდღიური პრობლემებით. აინტერესებთ სირია, , ერაყი, ირანი, „ისლამური სახელმწიფო“. მხოლოდ ის სეიძლება აინტერესებდეთ, „ისლამურ სახელომწიფოს“ რიგებში საქართველოს მოქალაქეებიც რომ არიან. უცხოელებისთვის მთავრია, რომ საქართველო არ იქცეს არასტაბილურობის ახალ კერად. შეკითხვა: უცხოეთში რა კითხვები გაუჩნდათ მთავრობიდან პროდასავლური მინისტრების წასვლის შემდეგ?სალომე ზურაბიშვილი: პრესაში პირველ ეტაპზე რაღაც კითხვის ნიშნები იყო ალასანიას მიერ გაკეთებული განცხადებასტან დაკავშირებით, მეორე ეტაპზე კი, როცა ალასანიამ თვითონ განმარტა, რომ მისი განცხადება ცუდად გაიგეს, განგაშის ზარი უკვე აღარ ჩანდა. განგაში, რომ საქართველოში უცებ რაღაც იცვლება და ქვეყანა რუსეთისაკენ მიდის, ასეთი რამ ამ ეტაპზე არ არსებობს, მაგრამ ფხიზლად რომ უნდა ვიყოთ, ეს ბუნებრივია. შეკითხვა: რას იტყოდით რუსეთ-აფახზეთს შორის გაფორმებულ ხელშეკრულებაზე/სალომე ზურაბიშვილი: ხელშეკრულებაში ანექსიის ელემენტები რომელია? იურიდიული ამექსიის გარეშე ეს მომხდარია დიდი ხნის წინათ, როცა მე საგარეო საქმეთა მინისტრი ვიყავი, ირაკლი ალასანია კი აფხაზეთის კონფლიქტს კურირებდა. ეს არის ინტეგრაცია ტავდაცვის საკითხში სამხედრო კუთხით. 24 ნოემბერს იმის იურიდიული გაფორმება მოხდა, რაც წლების განმავლობაშიო არსებობდა. რეალურად მთელი აფხაზური სახელისუფლო ვერტიკალი არის რუსული – ისევე, როგორც ცხინვალში. ყველაფერი რუსეთის ხელშია. ამაში მღელვარების მიზეზს ვერ ვხედავ. მთავარია ვიფიქროთ იმაზე, არსებული სიტუაცია როგორ გამოვასწოროთ. ამის გზები ჩვენ თვითონ უნდა მოვნახოთ. არა მგონია დღევანდელ ვითარებაში ამის მოგვარება შეიძლებოდეს, მით უფრო, რომ ქვეყნის შიგნით არ გვაქვს მყარი პოლიტიკა.შეკითხვა: ბოლო ორი წელია ჩვენი ხელისუფლება ფიქრობს, რომ რუსეთთან კონსტრქუციულ პოლიტიკას ატარებს და ეს საკმარისი უნდა ყოფილიყო ასეთი მოვლემების პრევენციისათვის ოკუპირებულ ტერიტორიებთან დაკავშირებით…სალომე ზურაბიშვილი: დღეს კონფრონტაციული ტონალობა არ არის, მაგრამ კონსტრუქციული არ ვიცი რას ნიშნავს და არ მესმის, რატომ უნდა იყოს საქართველოს პოლიტიკა ასეთი. ჩვენ უნდა გამოვნახოთ სხვა გზებიშეკითხვა: რა გზები შეიძლება მოიძევნოს კონფლიქტების მოსაგვარებლად?სალომე ზურაბიშვილი: ჯერ არ ვიცი, თუმცა ვთვლი, რომ ქვეყნის საგარეო პოლიტიკა მაშინაა ძლიერი, როცა შიგნით კონსენსუსუი მიღწეულია და საზოგადოება შეკრულია. სანამ სენ შიგნით მოგვარებული არ გაქვს შიდაინსტიტუციური პრობლემები, მანამდე საგარეო პოლიტიკის გატარების არც თავი გაქვს და არც ზურგი – არადა, სწორედ ეს გჭირდება მოლაპარაკების დასაწყებად. ჯერ უნდა გავიაზროთ, რა ხდება მსოფლიოში. ჩვენ შეგვიძლია ძალიან სერიოზული როლი გვქონდეს, რადგან ყველაფერი იცვლება და გადაჯგუფება მიმდინარეობს. საქართველოს აქვს შანსი, რომ ყველასათვის საინტერესო როლი შეასრულოს, მაგრამ ამას უნდა ძალიან სერიოზული მოფიქრება, მხოლოდ განცხადებები საკმარისი არ არის.შეკითხვა: დღევანდელი ხელისუფლება მზადაა ამჯ გამოწვევბს უპასუხოს?სალომე ზურაბიშვილი: მზადყოფნა კი აქვთ გამოცხადებული, ვერც იმას ვატყობ, რომ  არ აუნდოდეთ, მაგრამ ერთია სურვილი და მეორე – მოახერხებ თუ არა.შეკითხვა: რას იტყვით თამარ ბერუჩაშვილზე? გაუმკლავდება თუ არა იგი ყველა იმ გამოწვრვას, რომელიც მის წინაშე დგას?სალომე ზურაბიშვილი: ვერცერთ მინისტრზე ვერაფერს ვიტყვი. ბერუჩაშვილი ახლადდანიშნულია და მოგვიანებით ყველაერთად ვნახავთ, თუ როგორი მინისტრია. თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ მის წინაშე მართლაც სერიოზული გამოწვევებია – უნდა მოიფიქროს საგარეო პოლიტიკა, რომელიც აქამდე მოფიქრებული არ ყოფილა. არ უნდა ვიფიქროთ, რომ თითქოს ლიანდაგზე ვდგავართ და მხოლოდ გამყოლიღა გვჭირდება.
„რეზონანსი“, 1 დეკემბერი, 2014 წელიინტერვიუ ვანო მაჭავარიანთან: თუ რუსეთმა საქართველოსა და დასავლეთს შორის ურთიერთობებში სისუსტე დაინახა, თავის მზაკვრულ გეგმას განახორციელებს  წყარო: „ინტერპრესნიუსი“საგარეო და საშინაო პოლიტიკის აქტუალურ საკითხებზე “ინტერპრესნიუსის” კორესპონდენტი კობა ბენდელიანი საერთაშორისო ურთიერთობების საკითხებში საქართველოს პრეზიდენტის ყოფილ მრჩეველ ვანო მაჭავარიანს ესაუბრა. გთავაზობთ ამონარიდს:კობა ბენდელიანი: ბატონო ვანო, მოსკოვსა და სოხუმს შორის ხელმოწერილმა შეთანხმებამ “სტრატეგიული მოკავშირეობის შესახებ” თბილისში დიდი ხმაური გამოიწვია. საგარეო უწყებამ ამ თემაზე საერთაშორისო ასპარეზზე გააქტიურება დაანონსა. აშშ-მა, ევროკავშირმა და ნატო-მ კრემლის ეს ნაბიჯი კი დაგმეს, მაგრამ არც ვაშინგტონს და არც ბრიუსელს არაფერი უთქვამთ იმაზე, დასავლეთი უკრაინის გამო რუსეთისათვის დაწესებულ ეკონომიკურ სანქციებს საქართველოსთან დაკავშირებითაც გამოიყენებდა. თქვენი აზრით, რატომ? ჩვენი საგარეო პოლიტიკა კონტექსტიდან არის ამოვარდნილი როგორც ამას ბევრი მიიჩნევს, იგივე დასავლეთმა არ იცის უკრაინის გამო დასავლეთ-რუსეთის დაპირიპირებისას ვის უჭერს მხარს საქართველო, თუ რაშია საქმე? ვანო მაჭავარიანი: საქართველოს მთავრობამ მიიღო ცალსახა გადაწყვეტილება, რომ მაქსიმალურად თავიდან აერიდებინა ნებისმიერი პარალელის გავლება უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებსა და საქართველოში 2008 წელს მომხდარს შორის. ამის შესახებ პრემიერმა ღარიბაშვილმა საერთაშორისო მედიაშიც ისაუბრა და ასეთი იყო საერთაშორისო ვიზიტებისას ჩვენი ძირითადი თეზა. ეს ყველაფერი კეთდებოდა იმისთვის, რომ არ დამდგარიყო კითხვის ქვეშ დეკლარირებული რუსეთთან დალაგების პროცესი. ცხადია, ამან არ იმუშავა. ეს ბოლო პერიოდში გამოჩნდა, როცა პროცესებმა აფხაზეთში ის ხასიათი მიიღო, რომელიც მაისის თვეში დაიწყო, რასაც ანქვაბის გადადგომა, ხაჯიმბას არჩევა და აფხაზეთთან ხელშეკრულების ხელმოწერა მოჰყვა. მოსკოვის ეს ნაბიჯი რუსეთის ფედერაციაში აფხაზეთის პოლიტიკურ, ეკონომიკურ და სამხედრო სივრცეში ინტეგრაციისაკენ გადადგმული ნაბიჯი გახლავთ. რუსეთთან სავაჭრო ურთიერთობები კი, იმ წერტილშია გაყინული, რომელშიც უფრო მეტად რუსული ინტერესი იკვეთება, ვიდრე ქართული. ვინაიდან, იგი უკავშირდება რუსეთის მიერ ქართული ინფრასტრუქტურის მიმართ კარგა ხნის წინ დეკლარირებულ ინტერესს. მხედველობაში მაქვს ელექტროგადამცემი ხაზები, სარკინიგზო მიმოსვლა, პორტები თუ სხვა, რაზეც როგორც ჩანს, კარასინ-აბაშიძე საუბრობენ. რუსეთის მიმართ ხელისუფლების მიერ წარმოებულმა პოლიტიკამ აჩვენა, რომ ამან არ იმუშავა და ეს პოლიტიკა კორექტირებას და ჩვენი დასავლელი პარტნიორების აქტიურ მხარდაჭერას საჭოროებს. უკრაინაში მიმდინარე პროცესებიდან გამომდინარე, დასავლეთი რუსეთს ეკონომიკური სანქციების რეჟიმში ესაუბრება. როგორც ჩანს, ეს მიმართულება ჩვენი მთავრობისთვის გახდა საინტერესო. ბოლო ვიზიტის დროს პრემიერმა ღარიბაშვილმა ბრიუსელში ღიად ისაუბრა იმ პრობლემის შესახებ, რომელიც რუსეთთან არსებობს და პირველად, ექვსი თვის დაგვიანების შემდეგ ერთგვარად გამოეხმაურა პრეზიდენტ მარგველაშვილის მიერ გავლებულ პარალელებს უკრაინაში მიმდინარე პროცესებსა და ჩვენთან 2008 წელს მომხდარს შორის და მოუწოდა საერთაშორისო თანამეგობრობას, აქტიურად ემუშავა ორივე მიმართულებით. პრემიერმა პოზიციის დეკლარირება კი მოახდინა, მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ მთავრობას ახასიათებს ერთი რამის დეკლარირება და მეორეს კეთება, ახლა მთავარია, რა ნაბიჯებს გადადგამს იგი ამ მიმართულებით. მხედველობაში მაქვს ის ნაბიჯები, რომელიც მან იგივე აშშ-სა და ჩვენი სხვა ევროპელი მოკავშირეების მიმართულებით უნდა გადადგას, რათა ჩვენ რეალურად ვიგრძნოთ, რომ დასავლეთი რუსეთის მიერ ოკუპირებულ ტერიტორიებთან მიმართებაში გადადგმულ ნაბიჯებს რუსეთის მიერვე უკრაინაში მოქმედებებს უკავშირებს და რაიმენაირად მოხერხდეს ამ ტერიტორიების ანექსიის შეჩერება. ყოველ შემთხვევაში, რუსეთს უნდა გაუჩნდეს განცდა, რომ უკრაინის თემასთან ერთად მისი მოქმედება საქართველოს წინააღმდეგ მისთვის დასავლეთთან ურთიერთობაში პრობლემაა. ეს კი აქტიურ საგარეო პოლიტიკას საჭიროებს. საჭიროა ამ მიმართულებით სტრატეგიული ხედვის ჩამოყალიბება. დეკლარირებული მიზანი გასაგებია, მაგრამ ჯერ გაუგებარია, როგორ შეძლებს ხელისუფლება გარე და შიდა რესურსის მობილიზაციას საქართველოს სუვერენიტეტის დასაცავად, ატლანტიკური კურსის შენარჩუნებას და რეგიონში მშვიდობისა და სტაბილურობის შენარჩუნებას იმ რთულ ვითარებაში, რომელიც რუსეთის ქმედებების შედეგად შეიქმნა. არსებობს თუ არა მთავრობაში ამის ინტელექტუალური პოტენციალი და პირადი პოლიტიკური კავშირები ჩვენს პარტნიორ ქვეყნებთან, დრო აჩვენებს. ამ ეტაპზე ჩანს, რომ ჩვენ დასავლეთთან და იგივე ვაშინგტონთან ურთიერთობის პრობლემა გვაქვს. დეკლარირებული პროცესი სატელევიზიო სივრცეში კარგადაა წარმოდგენილი, მაგრამ ჯერ არ ჩანს, რომ დასავლეთისთვის რუსეთის ქმედებები საქართველოს მიმართ ისეთივე აქტუალურია, როგორც კრემლის ქმედებები უკრაინაში. კობა ბენდელიანი: კრემლი აცხადებს, რომ იგი უკრაინის საკითხში უკანდახევას არ აპირებს და არც ეკონომიკური სანქციები აშინებს. მეტიც, მოსკოვმა კიევისაგან უკრაინის ნატო-ში გაუწევრიანებლობის გარანტია მოითხოვა. სხვადასხვა წყაროები არ გამორიცხავენ, რომ თუ პუტინმა პოროშენკოსაგან ამგვარი გარანტიები ვერ მიიღო, ომის ფართომასშტაბიანი დაწყება არა მარტო დონბასშია გამორიცხული. მით უმეტეს, რომ რუსეთის 2015 წლის ბიუჯეტში სამხედრო ხარჯები 32%-ზე მეტია ნავარაუდევი. ასეთ ფონზე გაუგებარია, რატომ მიიჩნევენ თბილისში, რომ საქართველოს რუსეთისაგან საფრთხე არ ემუქრება? რა, ჩვენთან მიმართებაში რუსეთს უარი აქვს ნათქვამი ე.წ. წითელ ხაზებზე და არ ვიცით, თუ ჩვენ ვატარებთ ისეთ პოლიტიკას, რომ კრემლიც კი გაურკვევლობაშია. . . ვანო მაჭავარიანი: რუსეთს კარგა ხანია, აქვს დეკლარირებული საგარეო პოლიტიკა და მისივე გეოპოლიტიკური მიზნები. იგი ცალსახად მოიცავს სსრკ-ს ყოფილი რესპუბლიკების ახალ სივრცეში გაერთიანებას, რომელსაც ევრაზიული კავშირი ჰქვია. ფაქტია, რომ ამას რუსეთი ნაბიჯ-ნაბიჯ ახორციელებს. ისიც ცხადია, რომ მოსკოვის მიერ სოხუმისა და ცხინვალის საოკუპაციო რეჟიმებთან ხელშეკრულებების გაფორმება, რომელიც მოკავშირეობასა და შემდგომ ინტეგრაციას გულისხმობს, სწორედაც რომ საქართველოს წინააღმდეგაა მიმართული. მეტიც, ეს ნაბიჯები ეკონომიკურ და სამხედრო პოტენციას ქმნის საიმისოდ, რომ იმ შემთხვევაში, თუ რუსეთმა საქართველოსა და მის ძირითად მოკავშირეებს, ევროპასა და აშშ-ს შორის ურთიერთობებში სისუსტე დაინახა, თავის მზაკვრულ გეგმას განახორციელებს. გულუბრყვილო უნდა იყო, დაიჯერო, თითქოს რუსეთს საქართველოს მიმართ არ აქვს იმის ინტერესი, რომ ჩვენ თავის გეოპოლიტიკურ ინტერესში მოგვაქციოს. ეს ცხადია, ამაზე საქმეში ჩახედული ხალხი და ანალიტიკოსები საუბრობენ როგორც რუსეთში, ისე დასავლეთში. ჩვენც უნდა გავუსწოროთ თვალი სიმართლეს და გავცეთ პასუხი კითხვას იმაზე, თუ რა შეიძლება დავუპირისპიროთ რუსეთის მიერ დეკლარირებულ პოლიტიკას. ანუ, სსრკ-ს ყოფილი რესპუბლიკების ხარჯზე ე.წ. გავლენის პრივირილეგირებულ ზონებად ჩამოყალიბებას. განსაკუთრებით ისინი არიან მისი სამიზნე, რომლებმაც ღიად გამოთქვეს მზადყოფნა, გახდნენ ევროკავშირის ასოცირებული წევრები, კობა ბენდელიანი: ნინო ბურჯანაძემ განაცხადა, რომ ახლა საქართველოს ხელისუფლებაში რომ ყოფილიყო, კრემლი სოხუმთან ამ ნაბიჯზე არ წავიდოდა. თქვენც განაცხადეთ, რომ პრეზიდენტი მარგველაშვილი გეგმავდა პუტინთან შეხვედრას, მაგრამ მმართველმა გუნდმა მას ამგვარი შეხვედრის შესაძლებლობა არ მისცა. ბევრი ახლაც მიიჩნევს, რომ პუტინ-ღარიბაშვილის შეხვედრა რაც შეიძლება მალე უნდა შედგეს. თქვენი აზრით, შექმნილ ვითარებაში ასეთი შეხვედრა რამდენად შედეგიანი შეიძლება აღმოჩნდეს? ვანო მაჭავარიანი: ვფიქრობ, რომ პუტინ-მარგველაშვილის შეხვედრის შესაძლებლობა ხელიდან იქნა გაშვებული. პუტინთან საუბარი აუცილებელი იყო, ვინაიდან მაშინ იყო სივრცე დიალოგისათვის. პრეზიდენტი ახალი არჩეული იყო, გააკეთა საინტერესო განცხადებები როგორც რუსეთის ხელისუფლებისთვის, ისე ევროპისა და აშშ-ს ხელმძღვანელებისთვის. ჩვენ გვქონდა ამაზე საუბარი ვიზიტებისას ევროპაში და სხვაგანაც. ჩვენ მაშინ ვამზადებდით შეხვედრის შინაარსობრივ ნაწილს, მაგრამ მთავრობისა და დიპლომატიური არხების გარეშე იგი ვერ შედგებოდა. პრეზიდენტი ემზადებოდა, რომ იგი ყოფილიყო მზად პუტინთან მწვავე თემებზე სასაუბროდ, რომ რაღაც წინსვლა ყოფილიყო ჟენევის ფორმატში მიმდინარე კონსულტაციების გაყინულ თემებზე, რომელიც შეეხება ქვეყნის დეოკუპაციას, დევნილების დაბრუნებას და ზოგადად რუსულ-ქართულ ურთიერთობებს. ვითარებაში, როცა რუსეთი აქტიურია უკრაინაში და მიაჩნია, რომ ამ მიმართულებით ყველა ბრძოლა მოიგო, საკმაოდ რთულად წარმოსადგენია, საქართველოსთან მიმართებაში რუსეთი რა კონსტრუქციულ დიალოგზე იყოს წამსვლელი. მიუხედავად ამისა, თუ ჩვენს საერთაშორისო პარტნიორებთან ერთად შევიმუშავებთ გარკვეულ გეგმას, რომლის ნაწილი იქნება პირველი პირების შეხვედრა, ამის შესაძლებლობა ხელიდან გაშვებული არ უნდა იქნას. ეს უნდა იყოს ნაწილი იმ საერთო ძალისხმევისა, რომელიც ჩვენს ევროპელ და ამერიკელ პარტნიორებთან ერთად უნდა იქნას განხილული, როგორც ეს ხდება უკრაინის კრიზისთან მიმართებაში. საქართველოს რუსეთთან ესკალაციის თავიდან ასაცილებლად სხვა ალტერნატივა შესაძლოა, არც ჰქონდეს. კობა ბენდელიანი: რუსეთის პოზიციები საერთაშორისო ასპარეზზე მნიშვნელოვნად შემცირებულია, ნავთობის ფასი იკლებს, რუსული რუბლი სულ უფრო მეტად უფასურდება, რუსეთიდან კაპიტალი გარბის, რუსეთის წინააღმდეგ ტონი აშკარად შეცვალა გერმანიამ და კრემლი თავის მოკავშირე ირანსაც კარგავს, რუსეთს ჩინეთის იმედად ყოფნის არანაირი საფუძველი არ აქვს, ვინაიდან ჩინეთის გეგმური ეკონომიკის დამკვეთების საკმაოდ დიდი წილი სწორედაც რომ ამერიკული კომპანიებზე მოდის, “ისლამური სახლემწიფო” სულ უფრო მეტად იკრებს ძალას, მთელი ცივილიზებული სამყაროსაკენ და მათ შორის იმ ტერიტორიებისკენ იცქირება, რომელსაც რუსეთი თავის “უკანა ეზოდ” მიიჩნევს. ასეთ ვითარებაში სულ უფრო ცხადია ხდება, რომ მსოფლიო ახალი გამოწვევების წინაშე დგას. თქვენ როგორ დაახასიათებდით ამ გამოწვევებს? და კიდევ, ასეთ ვითარებაში საქართველოსთვის, როგორც სახელმწიფოსათვის სავარაუდოდ, როგორი იქნებოდა ქცევის საუკეთესო მოდელი? ვანო მაჭავარიანი: დღეს სამყარო ნამდვილად ქაოტურ მდგომარეობაშია. რაც ხდება მსოფლიოს სხვადასხვა რეგიონებსა და ჩვენს სიახლოვეში, გავლენას ახდენს საქართველოს საგარეო პოლიტიკაზე და ჩვენს ურთიერთობებზე როგორც რუსეთთან ისე ევროპასთან თუ სხვა ქვეყნებთან. ცხადია ისიც, რომ დღეს სამყარო არ არის ერთიანი, იმის შეფასებაში თუ რა საფრთხეები არის გლობალური ხასიათის. რუსეთი კითხვის ქვეშ აყენებს პოსტსაბჭოთა სივრცეში “ცივი ომის” შემდეგ ჩამოყალიბებულ რეალობას. ამ მიმართულებით ასევე აქტიურია ჩინეთი და როგორც ჩანს, შემდეგი წლების განმავლობაში ჩინეთი საკმაოდ გააქტიურდება იმავე შუა აზიის ქვეყნებში და არა მარტო იქ. ასევე აქტუალურია ახლო აღმოსავლეთში “ისლამური სახელმწიფოს” მოქმედებები. ასეთი გამოწვევების ფონზე ცხადია, რომ საქართველოს სუვერენიტეტი და დამოუკიდებლობა მეტწილად დამოკიდებულია ჩვენს საერთაშორისო პოზიციებზე, იმავე ევროპასთან და აშშ-სთან ურთიერთობების ხარისხზე. ჩვენმა მოკავშირეებმა უკრაინის თემას საკმაო რესურსი მოახმარეს, რომ მათ რუსეთთან მიმართებაში თავისი პოზიცია დაეფიქსირებინათ. მაგრამ, ნებისმიერი ასეთი სიტუაცია სწორად უნდა იქნას გამოყენებული საქართველოსთვის, რომ მეტი აქცენტი გაკეთდეს იმ საფრთხებზე, რომელიც რუსეთის ქმედებებიდან გამომდინარეობს. მეტი აქცენტი უნდა გაკეთდეს რეგიონისა და საქარათველოს მნიშვნელობაზე, იმაზე, რომ საქართველოს სატრანზიტო ფუნქცია აქვს, რომ იგი აკავშირებს კასპიის აუზს ევროპასა და ხმეთალთაშუა ზღვის რეგიონს. ამაზე შეიძლება აქტიური მუშაობა და აუცილებელია უფრო აქტიური პოლიტიკის გატარება. მაგრამ საქმე იმაში გახლავთ, რომ ეს პოლიტიკა პირველ რიგში არის ჩამოსაყალიბებელი. თუ ასეთი ხედვები ჩვენს პარტნიორებს არა აქვთ, იგი მათ ჩვენ უნდა შევთავაზოთ. ცალსახად სახეზეა აშშ-სა და საქართველოს შორის ურთიერთობების გარკვეული დეგრადირება. როგორც პიროვნულ, ისე ინსტიტუციურ დონეზე. რეალურად, ამერიკის ინტერესი საქართველოს მიმართ, როგორც რეგიონალური თუ გლობალური კონტექსტიდან გამომდინარე კლებულობს. ეს მიმართულება საქართველოსთვის უმნიშვნელოვანესია და სწორედ ამაზე უნდა იყოს გაკეთებული მეტი ყურადღება. ფაქტია, რომ ეს პრობლემა კიდევ უფრო გაღმავდა ალასანიას თანამდებობიდან გადაყენების შემდეგ. იგი ამ ურთიერთობებში წამყვანი ფიგურა გახლდათ. ამიტომაც მიმაჩნია, რომ ამ თვალსაზრისით გამოყენებულ უნდა იქნას პრეზიდენტის შესაძლებლობები, ანუ ის, რომ მასსა და ვიცე-პრეზიდენტ ბაიდენს შორის საკმაოდ კარგი ურთიერთობები ჩამოყალიბდა. ამ ურთიერთობების გასაღმავებლად პრეზიდენტის ინსტიტუტი მაქსიმალურად უნდა იქნეს გამოყენებული, რათა მთვარობამ მიიღოს დამატებითი რესურსი აშშ-სთან ურთიერთობების დალაგებისათვის.
„ვერსია“, 1 დეკემბერი, 2014 წელიინტერვიუ ზაალ კასრელიშვილთან: რომელი ქართული ენჯეოები მოქმედებენ ტერორისტული და უცხო ქვეყნების სპეცსამსახურების საფარქვეშ  ინტერვიუში კავკასიელ ხალხთა კონფედერაციის თავმჯდომარე ზაალ კასრელიშვილი, „სატელეფონო მოსმენების“ პრობლემაზე საუბრისას, საქართველოში უცხოური სპეცსამსახურების ინტერესებზეც ლაპარაკობს. გთავაზობთ ამონარიდს:შეკითხვა: თქვენ ბრძანეთ, საქართველოს 2015 წლიდან საფრთხეები ემუქრებაო…ზაალ კასრელიშვილი: 2015 წლიდან საფრთხეები მართლაც სერიოზულია. ჩამოგითვლით: ა) საზღვარი ფსოუდან ენგურამდე გადმოდის; ბ) რუსეთის პოლიტიკური ხელმზღვანელობა შეეცდება საქართველოში არსებული რუსული სპეცსამსახურების ყველა ინტერესჯგუფები, პოლიტიკური პარტიები და საზოგადოებრივი ორგანიზაციები გააქტიუროს – თავის ფავორიტებს პრორუსული პოზიციის დაფიასირებას ღიად აიძულებს; გ) ჩვენს მოსახლეობას არ აქვს ინფორმაცია იმის შესახებ, რომ ცხინვალში განლაგებული რუსული ჯარების როტაცია იგეგმება და მათ ნაცვლად სპეცდანიშნულების გაძლიერებული ქვედანაყოფი შემოვა; დ) ნელ-ნელა იღვიძებს მიძინებული კონფლიქტი ინგუშებსა და ოსებს შორის; ე) ყარაბაღის კონდლიქტი დაკონსერვებულია, მაგრამ მისი ხანგამოშვებითი გამწვავება რეგიონში გავლენას მაინც ახდენს;ვ) ისლამური თემის გააქტიურება;ზ) „ხალიფატი“, რომელსაც საქართველოში 300-მდე შეფიცული ჰყავს.შეკითხვა: კერძო პროვაიდერების მფლობელთა შორის რუსეთისა და სხვა ქვეყნების წარმომადგენლებიც არიან. ზოგად საფრთხეებზე ყველა ლაპარაკბს, მაგრამ დააკონკრეტეთ, „გასაღების“ კერძო კომპანიებისათვის გადაცემით რეალური საფრთხის წინაშე ვდგებით?ზაალ კასრელიშვილი: „საქართველოში ეროვნული პროვაიდერები არ არსებობენ. მოსმენების საკითხის განხორციელებას, შესაბამისი ინფრასტრუქტურისა და ფინანსების უქონლობის გამო, რუსული „ბილაინის“ და თურქული „გეოსელის“ გარდა საკუთარ თავზე ვერცერთი კომპანია ვერ აიღებს. ანუ გამოდის, რომ ჩვენს ქვეყანაში მოსმენებისა და თვალთავლის  საშუალება რუსეთისა და თურქეთის სპეცსამსახურებს ექნებათ, თანაც ერთმანეთში ინფორმაციებს კარგად გაცვლიან.ერთ რამეს გეტყვით: ტერორისტულ ორგანიზაციას, რომელსაც აქვს მილიონები და ჰყავს ბევრი მეომარი, თუ მას რომელიმე ტერიტორიისადმი ინტერესი აქვს, იქ ბრმად ვერ შევარდება. ჯერ მან ინფორმაცია უნდა მოიპოვოს, რისთვისაც ხალხი სჭირდება და სწორედ ამისთვის ქმნიან საქართველოში ინეტრესჯგუფებს, რომელთაც ან „ენჯეოს“ სტატუსს აძლევენ, ან პარტიისას, რათა მეტ ინფორმაციაზე ჰქონდეთ წვდომა, მერე ამ ინტერესჯგუფებს ააქტიურებენ, რათა უფრო ანგარიშგასაწევი ძალა გახდნენ… შემდეგ ამ „ენჯეოებს“ მოათხოვინებენ მათთვის სასურველ ინფორმაციას მთავრობისაგან…შეკითხვა: თქვენ ამბობთ, რომ არასამთავრობო ორგანიზაციებს რუსეთისა და თურქეთის სპეცსამსახურები მართავენ?ზაალ კასრელიშვილი: პირდაპირ ხელს ვერავის დავადებ. ალბათ, ამ ადამიენბს წარმოადგენა არ აქვთ, რომ მსგავსი მოთხოვნებით ვის ინტერესებს ემსახურებიუან აქ საუბარი მხოლოდ რუსეთის ან თურქეთის სპეცსამსახურებზე არაა – ირანიც დიდ ფულს გადაიხდიდა საქართველოს პოლიტიკური ცხოვრების ამსახველი დეტალების გასაგებად, საუდის არაბეთიც, ისრაელიცა და შავი ზღვის აუზის სახელმწიფოებიც.

თემა: საქართველოს უსაფრთხოება დასაერთაშორისო ურთიერთობები№01, 01 დეკემბერი, 2014 წელი„რეზონანსი“, 1 დეკემბერი, 2014 წელიინტერვიუ სალომე ზურაბიშვილთან: „თუ გგონიათ, რომ უცხოეთში საქართველოზე ლაპარაკობენ, ძალიან სცდებით“ინტერვიუში, რომელიც გაზეთის კორესპონდენტმა თიკო ოსმანოვამ საქართველოს ყოფილი საგარეო საქმეთა მინისტრს სალომე ზურაბიშვილს ჩამოართვა, რესპოდენტი საუბრობს პრემიერ-მინისტრთან შეხვედრის შედეგებზე, ამასთან ყურადღებას ამახვილებს უცხოეთში საქართველოს შესახებ არსებულ პოზიციაზე, რუსეთთან ურთიერთობაზე და სხვა პრობლემებზე. გთავაზობთ ამონარიდს ინტერვიუდან;შეკითხვა: რას ფიქრობენ საერთაშორისო ორგანიზაციები საქართველოში მიმდინარე პროცესებზე?სალომე ზურაბიშვილი: ის უცხოელები, ვისაც ჩვენი ქვეყანა აინტერესებს, საქარტველოში არიან. თუ გგონიათ, რომ უცხოეთში საქართველოზე ლაპარაკობენ, ძალიან სცდებით. დღეს არავის აინტერესებს საქართველო მისი ყოველდღიური პრობლემებით. აინტერესებთ სირია, , ერაყი, ირანი, „ისლამური სახელმწიფო“. მხოლოდ ის სეიძლება აინტერესებდეთ, „ისლამურ სახელომწიფოს“ რიგებში საქართველოს მოქალაქეებიც რომ არიან. უცხოელებისთვის მთავრია, რომ საქართველო არ იქცეს არასტაბილურობის ახალ კერად.შეკითხვა: უცხოეთში რა კითხვები გაუჩნდათ მთავრობიდან პროდასავლური მინისტრების წასვლის შემდეგ?სალომე ზურაბიშვილი: პრესაში პირველ ეტაპზე რაღაც კითხვის ნიშნები იყო ალასანიას მიერ გაკეთებული განცხადებასტან დაკავშირებით, მეორე ეტაპზე კი, როცა ალასანიამ თვითონ განმარტა, რომ მისი განცხადება ცუდად გაიგეს, განგაშის ზარი უკვე აღარ ჩანდა. განგაში, რომ საქართველოში უცებ რაღაც იცვლება და ქვეყანა რუსეთისაკენ მიდის, ასეთი რამ ამ ეტაპზე არ არსებობს, მაგრამ ფხიზლად რომ უნდა ვიყოთ, ეს ბუნებრივია.შეკითხვა: რას იტყოდით რუსეთ-აფახზეთს შორის გაფორმებულ ხელშეკრულებაზე/სალომე ზურაბიშვილი: ხელშეკრულებაში ანექსიის ელემენტები რომელია? იურიდიული ამექსიის გარეშე ეს მომხდარია დიდი ხნის წინათ, როცა მე საგარეო საქმეთა მინისტრი ვიყავი, ირაკლი ალასანია კი აფხაზეთის კონფლიქტს კურირებდა. ეს არის ინტეგრაცია ტავდაცვის საკითხში სამხედრო კუთხით. 24 ნოემბერს იმის იურიდიული გაფორმება მოხდა, რაც წლების განმავლობაშიო არსებობდა. რეალურად მთელი აფხაზური სახელისუფლო ვერტიკალი არის რუსული – ისევე, როგორც ცხინვალში. ყველაფერი რუსეთის ხელშია. ამაში მღელვარების მიზეზს ვერ ვხედავ. მთავარია ვიფიქროთ იმაზე, არსებული სიტუაცია როგორ გამოვასწოროთ. ამის გზები ჩვენ თვითონ უნდა მოვნახოთ. არა მგონია დღევანდელ ვითარებაში ამის მოგვარება შეიძლებოდეს, მით უფრო, რომ ქვეყნის შიგნით არ გვაქვს მყარი პოლიტიკა.შეკითხვა: ბოლო ორი წელია ჩვენი ხელისუფლება ფიქრობს, რომ რუსეთთან კონსტრქუციულ პოლიტიკას ატარებს და ეს საკმარისი უნდა ყოფილიყო ასეთი მოვლემების პრევენციისათვის ოკუპირებულ ტერიტორიებთან დაკავშირებით…სალომე ზურაბიშვილი: დღეს კონფრონტაციული ტონალობა არ არის, მაგრამ კონსტრუქციული არ ვიცი რას ნიშნავს და არ მესმის, რატომ უნდა იყოს საქართველოს პოლიტიკა ასეთი. ჩვენ უნდა გამოვნახოთ სხვა გზებიშეკითხვა: რა გზები შეიძლება მოიძევნოს კონფლიქტების მოსაგვარებლად?სალომე ზურაბიშვილი: ჯერ არ ვიცი, თუმცა ვთვლი, რომ ქვეყნის საგარეო პოლიტიკა მაშინაა ძლიერი, როცა შიგნით კონსენსუსუი მიღწეულია და საზოგადოება შეკრულია. სანამ სენ შიგნით მოგვარებული არ გაქვს შიდაინსტიტუციური პრობლემები, მანამდე საგარეო პოლიტიკის გატარების არც თავი გაქვს და არც ზურგი – არადა, სწორედ ეს გჭირდება მოლაპარაკების დასაწყებად. ჯერ უნდა გავიაზროთ, რა ხდება მსოფლიოში. ჩვენ შეგვიძლია ძალიან სერიოზული როლი გვქონდეს, რადგან ყველაფერი იცვლება და გადაჯგუფება მიმდინარეობს. საქართველოს აქვს შანსი, რომ ყველასათვის საინტერესო როლი შეასრულოს, მაგრამ ამას უნდა ძალიან სერიოზული მოფიქრება, მხოლოდ განცხადებები საკმარისი არ არის.შეკითხვა: დღევანდელი ხელისუფლება მზადაა ამჯ გამოწვევბს უპასუხოს?სალომე ზურაბიშვილი: მზადყოფნა კი აქვთ გამოცხადებული, ვერც იმას ვატყობ, რომ  არ აუნდოდეთ, მაგრამ ერთია სურვილი და მეორე – მოახერხებ თუ არა.შეკითხვა: რას იტყვით თამარ ბერუჩაშვილზე? გაუმკლავდება თუ არა იგი ყველა იმ გამოწვრვას, რომელიც მის წინაშე დგას?სალომე ზურაბიშვილი: ვერცერთ მინისტრზე ვერაფერს ვიტყვი. ბერუჩაშვილი ახლადდანიშნულია და მოგვიანებით ყველაერთად ვნახავთ, თუ როგორი მინისტრია. თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ მის წინაშე მართლაც სერიოზული გამოწვევებია – უნდა მოიფიქროს საგარეო პოლიტიკა, რომელიც აქამდე მოფიქრებული არ ყოფილა. არ უნდა ვიფიქროთ, რომ თითქოს ლიანდაგზე ვდგავართ და მხოლოდ გამყოლიღა გვჭირდება.„რეზონანსი“, 1 დეკემბერი, 2014 წელიინტერვიუ ვანო მაჭავარიანთან: თუ რუსეთმა საქართველოსა და დასავლეთს შორის ურთიერთობებში სისუსტე დაინახა, თავის მზაკვრულ გეგმას განახორციელებსწყარო: „ინტერპრესნიუსი“საგარეო და საშინაო პოლიტიკის აქტუალურ საკითხებზე “ინტერპრესნიუსის” კორესპონდენტი კობა ბენდელიანი საერთაშორისო ურთიერთობების საკითხებში საქართველოს პრეზიდენტის ყოფილ მრჩეველ ვანო მაჭავარიანს ესაუბრა.გთავაზობთ ამონარიდს:კობა ბენდელიანი: ბატონო ვანო, მოსკოვსა და სოხუმს შორის ხელმოწერილმა შეთანხმებამ “სტრატეგიული მოკავშირეობის შესახებ” თბილისში დიდი ხმაური გამოიწვია. საგარეო უწყებამ ამ თემაზე საერთაშორისო ასპარეზზე გააქტიურება დაანონსა. აშშ-მა, ევროკავშირმა და ნატო-მ კრემლის ეს ნაბიჯი კი დაგმეს, მაგრამ არც ვაშინგტონს და არც ბრიუსელს არაფერი უთქვამთ იმაზე, დასავლეთი უკრაინის გამო რუსეთისათვის დაწესებულ ეკონომიკურ სანქციებს საქართველოსთან დაკავშირებითაც გამოიყენებდა. თქვენი აზრით, რატომ? ჩვენი საგარეო პოლიტიკა კონტექსტიდან არის ამოვარდნილი როგორც ამას ბევრი მიიჩნევს, იგივე დასავლეთმა არ იცის უკრაინის გამო დასავლეთ-რუსეთის დაპირიპირებისას ვის უჭერს მხარს საქართველო, თუ რაშია საქმე?ვანო მაჭავარიანი: საქართველოს მთავრობამ მიიღო ცალსახა გადაწყვეტილება, რომ მაქსიმალურად თავიდან აერიდებინა ნებისმიერი პარალელის გავლება უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებსა და საქართველოში 2008 წელს მომხდარს შორის. ამის შესახებ პრემიერმა ღარიბაშვილმა საერთაშორისო მედიაშიც ისაუბრა და ასეთი იყო საერთაშორისო ვიზიტებისას ჩვენი ძირითადი თეზა. ეს ყველაფერი კეთდებოდა იმისთვის, რომ არ დამდგარიყო კითხვის ქვეშ დეკლარირებული რუსეთთან დალაგების პროცესი. ცხადია, ამან არ იმუშავა. ეს ბოლო პერიოდში გამოჩნდა, როცა პროცესებმა აფხაზეთში ის ხასიათი მიიღო, რომელიც მაისის თვეში დაიწყო, რასაც ანქვაბის გადადგომა, ხაჯიმბას არჩევა და აფხაზეთთან ხელშეკრულების ხელმოწერა მოჰყვა. მოსკოვის ეს ნაბიჯი რუსეთის ფედერაციაში აფხაზეთის პოლიტიკურ, ეკონომიკურ და სამხედრო სივრცეში ინტეგრაციისაკენ გადადგმული ნაბიჯი გახლავთ. რუსეთთან სავაჭრო ურთიერთობები კი, იმ წერტილშია გაყინული, რომელშიც უფრო მეტად რუსული ინტერესი იკვეთება, ვიდრე ქართული. ვინაიდან, იგი უკავშირდება რუსეთის მიერ ქართული ინფრასტრუქტურის მიმართ კარგა ხნის წინ დეკლარირებულ ინტერესს. მხედველობაში მაქვს ელექტროგადამცემი ხაზები, სარკინიგზო მიმოსვლა, პორტები თუ სხვა, რაზეც როგორც ჩანს, კარასინ-აბაშიძე საუბრობენ.რუსეთის მიმართ ხელისუფლების მიერ წარმოებულმა პოლიტიკამ აჩვენა, რომ ამან არ იმუშავა და ეს პოლიტიკა კორექტირებას და ჩვენი დასავლელი პარტნიორების აქტიურ მხარდაჭერას საჭოროებს. უკრაინაში მიმდინარე პროცესებიდან გამომდინარე, დასავლეთი რუსეთს ეკონომიკური სანქციების რეჟიმში ესაუბრება. როგორც ჩანს, ეს მიმართულება ჩვენი მთავრობისთვის გახდა საინტერესო. ბოლო ვიზიტის დროს პრემიერმა ღარიბაშვილმა ბრიუსელში ღიად ისაუბრა იმ პრობლემის შესახებ, რომელიც რუსეთთან არსებობს და პირველად, ექვსი თვის დაგვიანების შემდეგ ერთგვარად გამოეხმაურა პრეზიდენტ მარგველაშვილის მიერ გავლებულ პარალელებს უკრაინაში მიმდინარე პროცესებსა და ჩვენთან 2008 წელს მომხდარს შორის და მოუწოდა საერთაშორისო თანამეგობრობას, აქტიურად ემუშავა ორივე მიმართულებით.პრემიერმა პოზიციის დეკლარირება კი მოახდინა, მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ მთავრობას ახასიათებს ერთი რამის დეკლარირება და მეორეს კეთება, ახლა მთავარია, რა ნაბიჯებს გადადგამს იგი ამ მიმართულებით. მხედველობაში მაქვს ის ნაბიჯები, რომელიც მან იგივე აშშ-სა და ჩვენი სხვა ევროპელი მოკავშირეების მიმართულებით უნდა გადადგას, რათა ჩვენ რეალურად ვიგრძნოთ, რომ დასავლეთი რუსეთის მიერ ოკუპირებულ ტერიტორიებთან მიმართებაში გადადგმულ ნაბიჯებს რუსეთის მიერვე უკრაინაში მოქმედებებს უკავშირებს და რაიმენაირად მოხერხდეს ამ ტერიტორიების ანექსიის შეჩერება. ყოველ შემთხვევაში, რუსეთს უნდა გაუჩნდეს განცდა, რომ უკრაინის თემასთან ერთად მისი მოქმედება საქართველოს წინააღმდეგ მისთვის დასავლეთთან ურთიერთობაში პრობლემაა. ეს კი აქტიურ საგარეო პოლიტიკას საჭიროებს. საჭიროა ამ მიმართულებით სტრატეგიული ხედვის ჩამოყალიბება. დეკლარირებული მიზანი გასაგებია, მაგრამ ჯერ გაუგებარია, როგორ შეძლებს ხელისუფლება გარე და შიდა რესურსის მობილიზაციას საქართველოს სუვერენიტეტის დასაცავად, ატლანტიკური კურსის შენარჩუნებას და რეგიონში მშვიდობისა და სტაბილურობის შენარჩუნებას იმ რთულ ვითარებაში, რომელიც რუსეთის ქმედებების შედეგად შეიქმნა. არსებობს თუ არა მთავრობაში ამის ინტელექტუალური პოტენციალი და პირადი პოლიტიკური კავშირები ჩვენს პარტნიორ ქვეყნებთან, დრო აჩვენებს. ამ ეტაპზე ჩანს, რომ ჩვენ დასავლეთთან და იგივე ვაშინგტონთან ურთიერთობის პრობლემა გვაქვს. დეკლარირებული პროცესი სატელევიზიო სივრცეში კარგადაა წარმოდგენილი, მაგრამ ჯერ არ ჩანს, რომ დასავლეთისთვის რუსეთის ქმედებები საქართველოს მიმართ ისეთივე აქტუალურია, როგორც კრემლის ქმედებები უკრაინაში.კობა ბენდელიანი: კრემლი აცხადებს, რომ იგი უკრაინის საკითხში უკანდახევას არ აპირებს და არც ეკონომიკური სანქციები აშინებს. მეტიც, მოსკოვმა კიევისაგან უკრაინის ნატო-ში გაუწევრიანებლობის გარანტია მოითხოვა. სხვადასხვა წყაროები არ გამორიცხავენ, რომ თუ პუტინმა პოროშენკოსაგან ამგვარი გარანტიები ვერ მიიღო, ომის ფართომასშტაბიანი დაწყება არა მარტო დონბასშია გამორიცხული. მით უმეტეს, რომ რუსეთის 2015 წლის ბიუჯეტში სამხედრო ხარჯები 32%-ზე მეტია ნავარაუდევი. ასეთ ფონზე გაუგებარია, რატომ მიიჩნევენ თბილისში, რომ საქართველოს რუსეთისაგან საფრთხე არ ემუქრება? რა, ჩვენთან მიმართებაში რუსეთს უარი აქვს ნათქვამი ე.წ. წითელ ხაზებზე და არ ვიცით, თუ ჩვენ ვატარებთ ისეთ პოლიტიკას, რომ კრემლიც კი გაურკვევლობაშია. . .ვანო მაჭავარიანი: რუსეთს კარგა ხანია, აქვს დეკლარირებული საგარეო პოლიტიკა და მისივე გეოპოლიტიკური მიზნები. იგი ცალსახად მოიცავს სსრკ-ს ყოფილი რესპუბლიკების ახალ სივრცეში გაერთიანებას, რომელსაც ევრაზიული კავშირი ჰქვია. ფაქტია, რომ ამას რუსეთი ნაბიჯ-ნაბიჯ ახორციელებს. ისიც ცხადია, რომ მოსკოვის მიერ სოხუმისა და ცხინვალის საოკუპაციო რეჟიმებთან ხელშეკრულებების გაფორმება, რომელიც მოკავშირეობასა და შემდგომ ინტეგრაციას გულისხმობს, სწორედაც რომ საქართველოს წინააღმდეგაა მიმართული.მეტიც, ეს ნაბიჯები ეკონომიკურ და სამხედრო პოტენციას ქმნის საიმისოდ, რომ იმ შემთხვევაში, თუ რუსეთმა საქართველოსა და მის ძირითად მოკავშირეებს, ევროპასა და აშშ-ს შორის ურთიერთობებში სისუსტე დაინახა, თავის მზაკვრულ გეგმას განახორციელებს. გულუბრყვილო უნდა იყო, დაიჯერო, თითქოს რუსეთს საქართველოს მიმართ არ აქვს იმის ინტერესი, რომ ჩვენ თავის გეოპოლიტიკურ ინტერესში მოგვაქციოს. ეს ცხადია, ამაზე საქმეში ჩახედული ხალხი და ანალიტიკოსები საუბრობენ როგორც რუსეთში, ისე დასავლეთში.ჩვენც უნდა გავუსწოროთ თვალი სიმართლეს და გავცეთ პასუხი კითხვას იმაზე, თუ რა შეიძლება დავუპირისპიროთ რუსეთის მიერ დეკლარირებულ პოლიტიკას. ანუ, სსრკ-ს ყოფილი რესპუბლიკების ხარჯზე ე.წ. გავლენის პრივირილეგირებულ ზონებად ჩამოყალიბებას. განსაკუთრებით ისინი არიან მისი სამიზნე, რომლებმაც ღიად გამოთქვეს მზადყოფნა, გახდნენ ევროკავშირის ასოცირებული წევრები,კობა ბენდელიანი: ნინო ბურჯანაძემ განაცხადა, რომ ახლა საქართველოს ხელისუფლებაში რომ ყოფილიყო, კრემლი სოხუმთან ამ ნაბიჯზე არ წავიდოდა. თქვენც განაცხადეთ, რომ პრეზიდენტი მარგველაშვილი გეგმავდა პუტინთან შეხვედრას, მაგრამ მმართველმა გუნდმა მას ამგვარი შეხვედრის შესაძლებლობა არ მისცა. ბევრი ახლაც მიიჩნევს, რომ პუტინ-ღარიბაშვილის შეხვედრა რაც შეიძლება მალე უნდა შედგეს. თქვენი აზრით, შექმნილ ვითარებაში ასეთი შეხვედრა რამდენად შედეგიანი შეიძლება აღმოჩნდეს?ვანო მაჭავარიანი: ვფიქრობ, რომ პუტინ-მარგველაშვილის შეხვედრის შესაძლებლობა ხელიდან იქნა გაშვებული. პუტინთან საუბარი აუცილებელი იყო, ვინაიდან მაშინ იყო სივრცე დიალოგისათვის. პრეზიდენტი ახალი არჩეული იყო, გააკეთა საინტერესო განცხადებები როგორც რუსეთის ხელისუფლებისთვის, ისე ევროპისა და აშშ-ს ხელმძღვანელებისთვის. ჩვენ გვქონდა ამაზე საუბარი ვიზიტებისას ევროპაში და სხვაგანაც. ჩვენ მაშინ ვამზადებდით შეხვედრის შინაარსობრივ ნაწილს, მაგრამ მთავრობისა და დიპლომატიური არხების გარეშე იგი ვერ შედგებოდა. პრეზიდენტი ემზადებოდა, რომ იგი ყოფილიყო მზად პუტინთან მწვავე თემებზე სასაუბროდ, რომ რაღაც წინსვლა ყოფილიყო ჟენევის ფორმატში მიმდინარე კონსულტაციების გაყინულ თემებზე, რომელიც შეეხება ქვეყნის დეოკუპაციას, დევნილების დაბრუნებას და ზოგადად რუსულ-ქართულ ურთიერთობებს.ვითარებაში, როცა რუსეთი აქტიურია უკრაინაში და მიაჩნია, რომ ამ მიმართულებით ყველა ბრძოლა მოიგო, საკმაოდ რთულად წარმოსადგენია, საქართველოსთან მიმართებაში რუსეთი რა კონსტრუქციულ დიალოგზე იყოს წამსვლელი. მიუხედავად ამისა, თუ ჩვენს საერთაშორისო პარტნიორებთან ერთად შევიმუშავებთ გარკვეულ გეგმას, რომლის ნაწილი იქნება პირველი პირების შეხვედრა, ამის შესაძლებლობა ხელიდან გაშვებული არ უნდა იქნას. ეს უნდა იყოს ნაწილი იმ საერთო ძალისხმევისა, რომელიც ჩვენს ევროპელ და ამერიკელ პარტნიორებთან ერთად უნდა იქნას განხილული, როგორც ეს ხდება უკრაინის კრიზისთან მიმართებაში. საქართველოს რუსეთთან ესკალაციის თავიდან ასაცილებლად სხვა ალტერნატივა შესაძლოა, არც ჰქონდეს.კობა ბენდელიანი: რუსეთის პოზიციები საერთაშორისო ასპარეზზე მნიშვნელოვნად შემცირებულია, ნავთობის ფასი იკლებს, რუსული რუბლი სულ უფრო მეტად უფასურდება, რუსეთიდან კაპიტალი გარბის, რუსეთის წინააღმდეგ ტონი აშკარად შეცვალა გერმანიამ და კრემლი თავის მოკავშირე ირანსაც კარგავს, რუსეთს ჩინეთის იმედად ყოფნის არანაირი საფუძველი არ აქვს, ვინაიდან ჩინეთის გეგმური ეკონომიკის დამკვეთების საკმაოდ დიდი წილი სწორედაც რომ ამერიკული კომპანიებზე მოდის, “ისლამური სახლემწიფო” სულ უფრო მეტად იკრებს ძალას, მთელი ცივილიზებული სამყაროსაკენ და მათ შორის იმ ტერიტორიებისკენ იცქირება, რომელსაც რუსეთი თავის “უკანა ეზოდ” მიიჩნევს. ასეთ ვითარებაში სულ უფრო ცხადია ხდება, რომ მსოფლიო ახალი გამოწვევების წინაშე დგას. თქვენ როგორ დაახასიათებდით ამ გამოწვევებს? და კიდევ, ასეთ ვითარებაში საქართველოსთვის, როგორც სახელმწიფოსათვის სავარაუდოდ, როგორი იქნებოდა ქცევის საუკეთესო მოდელი?ვანო მაჭავარიანი: დღეს სამყარო ნამდვილად ქაოტურ მდგომარეობაშია. რაც ხდება მსოფლიოს სხვადასხვა რეგიონებსა და ჩვენს სიახლოვეში, გავლენას ახდენს საქართველოს საგარეო პოლიტიკაზე და ჩვენს ურთიერთობებზე როგორც რუსეთთან ისე ევროპასთან თუ სხვა ქვეყნებთან. ცხადია ისიც, რომ დღეს სამყარო არ არის ერთიანი, იმის შეფასებაში თუ რა საფრთხეები არის გლობალური ხასიათის.რუსეთი კითხვის ქვეშ აყენებს პოსტსაბჭოთა სივრცეში “ცივი ომის” შემდეგ ჩამოყალიბებულ რეალობას. ამ მიმართულებით ასევე აქტიურია ჩინეთი და როგორც ჩანს, შემდეგი წლების განმავლობაში ჩინეთი საკმაოდ გააქტიურდება იმავე შუა აზიის ქვეყნებში და არა მარტო იქ. ასევე აქტუალურია ახლო აღმოსავლეთში “ისლამური სახელმწიფოს” მოქმედებები. ასეთი გამოწვევების ფონზე ცხადია, რომ საქართველოს სუვერენიტეტი და დამოუკიდებლობა მეტწილად დამოკიდებულია ჩვენს საერთაშორისო პოზიციებზე, იმავე ევროპასთან და აშშ-სთან ურთიერთობების ხარისხზე.ჩვენმა მოკავშირეებმა უკრაინის თემას საკმაო რესურსი მოახმარეს, რომ მათ რუსეთთან მიმართებაში თავისი პოზიცია დაეფიქსირებინათ. მაგრამ, ნებისმიერი ასეთი სიტუაცია სწორად უნდა იქნას გამოყენებული საქართველოსთვის, რომ მეტი აქცენტი გაკეთდეს იმ საფრთხებზე, რომელიც რუსეთის ქმედებებიდან გამომდინარეობს. მეტი აქცენტი უნდა გაკეთდეს რეგიონისა და საქარათველოს მნიშვნელობაზე, იმაზე, რომ საქართველოს სატრანზიტო ფუნქცია აქვს, რომ იგი აკავშირებს კასპიის აუზს ევროპასა და ხმეთალთაშუა ზღვის რეგიონს. ამაზე შეიძლება აქტიური მუშაობა და აუცილებელია უფრო აქტიური პოლიტიკის გატარება. მაგრამ საქმე იმაში გახლავთ, რომ ეს პოლიტიკა პირველ რიგში არის ჩამოსაყალიბებელი. თუ ასეთი ხედვები ჩვენს პარტნიორებს არა აქვთ, იგი მათ ჩვენ უნდა შევთავაზოთ.ცალსახად სახეზეა აშშ-სა და საქართველოს შორის ურთიერთობების გარკვეული დეგრადირება. როგორც პიროვნულ, ისე ინსტიტუციურ დონეზე. რეალურად, ამერიკის ინტერესი საქართველოს მიმართ, როგორც რეგიონალური თუ გლობალური კონტექსტიდან გამომდინარე კლებულობს. ეს მიმართულება საქართველოსთვის უმნიშვნელოვანესია და სწორედ ამაზე უნდა იყოს გაკეთებული მეტი ყურადღება.ფაქტია, რომ ეს პრობლემა კიდევ უფრო გაღმავდა ალასანიას თანამდებობიდან გადაყენების შემდეგ. იგი ამ ურთიერთობებში წამყვანი ფიგურა გახლდათ. ამიტომაც მიმაჩნია, რომ ამ თვალსაზრისით გამოყენებულ უნდა იქნას პრეზიდენტის შესაძლებლობები, ანუ ის, რომ მასსა და ვიცე-პრეზიდენტ ბაიდენს შორის საკმაოდ კარგი ურთიერთობები ჩამოყალიბდა. ამ ურთიერთობების გასაღმავებლად პრეზიდენტის ინსტიტუტი მაქსიმალურად უნდა იქნეს გამოყენებული, რათა მთვარობამ მიიღოს დამატებითი რესურსი აშშ-სთან ურთიერთობების დალაგებისათვის.„ვერსია“, 1 დეკემბერი, 2014 წელიინტერვიუ ზაალ კასრელიშვილთან: რომელი ქართული ენჯეოები მოქმედებენ ტერორისტული და უცხო ქვეყნების სპეცსამსახურების საფარქვეშინტერვიუში კავკასიელ ხალხთა კონფედერაციის თავმჯდომარე ზაალ კასრელიშვილი, „სატელეფონო მოსმენების“ პრობლემაზე საუბრისას, საქართველოში უცხოური სპეცსამსახურების ინტერესებზეც ლაპარაკობს. გთავაზობთ ამონარიდს:შეკითხვა: თქვენ ბრძანეთ, საქართველოს 2015 წლიდან საფრთხეები ემუქრებაო…ზაალ კასრელიშვილი: 2015 წლიდან საფრთხეები მართლაც სერიოზულია. ჩამოგითვლით:ა) საზღვარი ფსოუდან ენგურამდე გადმოდის;ბ) რუსეთის პოლიტიკური ხელმზღვანელობა შეეცდება საქართველოში არსებული რუსული სპეცსამსახურების ყველა ინტერესჯგუფები, პოლიტიკური პარტიები და საზოგადოებრივი ორგანიზაციები გააქტიუროს – თავის ფავორიტებს პრორუსული პოზიციის დაფიასირებას ღიად აიძულებს;გ) ჩვენს მოსახლეობას არ აქვს ინფორმაცია იმის შესახებ, რომ ცხინვალში განლაგებული რუსული ჯარების როტაცია იგეგმება და მათ ნაცვლად სპეცდანიშნულების გაძლიერებული ქვედანაყოფი შემოვა;დ) ნელ-ნელა იღვიძებს მიძინებული კონფლიქტი ინგუშებსა და ოსებს შორის;ე) ყარაბაღის კონდლიქტი დაკონსერვებულია, მაგრამ მისი ხანგამოშვებითი გამწვავება რეგიონში გავლენას მაინც ახდენს;ვ) ისლამური თემის გააქტიურება;ზ) „ხალიფატი“, რომელსაც საქართველოში 300-მდე შეფიცული ჰყავს.შეკითხვა: კერძო პროვაიდერების მფლობელთა შორის რუსეთისა და სხვა ქვეყნების წარმომადგენლებიც არიან. ზოგად საფრთხეებზე ყველა ლაპარაკბს, მაგრამ დააკონკრეტეთ, „გასაღების“ კერძო კომპანიებისათვის გადაცემით რეალური საფრთხის წინაშე ვდგებით?ზაალ კასრელიშვილი: „საქართველოში ეროვნული პროვაიდერები არ არსებობენ. მოსმენების საკითხის განხორციელებას, შესაბამისი ინფრასტრუქტურისა და ფინანსების უქონლობის გამო, რუსული „ბილაინის“ და თურქული „გეოსელის“ გარდა საკუთარ თავზე ვერცერთი კომპანია ვერ აიღებს. ანუ გამოდის, რომ ჩვენს ქვეყანაში მოსმენებისა და თვალთავლის  საშუალება რუსეთისა და თურქეთის სპეცსამსახურებს ექნებათ, თანაც ერთმანეთში ინფორმაციებს კარგად გაცვლიან.ერთ რამეს გეტყვით: ტერორისტულ ორგანიზაციას, რომელსაც აქვს მილიონები და ჰყავს ბევრი მეომარი, თუ მას რომელიმე ტერიტორიისადმი ინტერესი აქვს, იქ ბრმად ვერ შევარდება. ჯერ მან ინფორმაცია უნდა მოიპოვოს, რისთვისაც ხალხი სჭირდება და სწორედ ამისთვის ქმნიან საქართველოში ინეტრესჯგუფებს, რომელთაც ან „ენჯეოს“ სტატუსს აძლევენ, ან პარტიისას, რათა მეტ ინფორმაციაზე ჰქონდეთ წვდომა, მერე ამ ინტერესჯგუფებს ააქტიურებენ, რათა უფრო ანგარიშგასაწევი ძალა გახდნენ… შემდეგ ამ „ენჯეოებს“ მოათხოვინებენ მათთვის სასურველ ინფორმაციას მთავრობისაგან…შეკითხვა: თქვენ ამბობთ, რომ არასამთავრობო ორგანიზაციებს რუსეთისა და თურქეთის სპეცსამსახურები მართავენ?ზაალ კასრელიშვილი: პირდაპირ ხელს ვერავის დავადებ. ალბათ, ამ ადამიენბს წარმოადგენა არ აქვთ, რომ მსგავსი მოთხოვნებით ვის ინტერესებს ემსახურებიუან აქ საუბარი მხოლოდ რუსეთის ან თურქეთის სპეცსამსახურებზე არაა – ირანიც დიდ ფულს გადაიხდიდა საქართველოს პოლიტიკური ცხოვრების ამსახველი დეტალების გასაგებად, საუდის არაბეთიც, ისრაელიცა და შავი ზღვის აუზის სახელმწიფოებიც.